Το γεγονός ότι η επιχείρηση μασκαρέματος του δικομματισμού συμπίπτει φέτος με το καρναβάλι, δεν είναι απλά συγκυριακό. Μόνιμα και σταθερά ο δικομματισμός κρύβεται διαρκώς πίσω από διάφορες μάσκες, προσπαθώντας να αποκρύψει το αποκρουστικό και απάνθρωπο πρόσωπο της πολιτικής του και να παραπλανήσει τους εργαζόμενους.

Το τελευταίο διάστημα όμως, οι ηγεσίες του δικομματισμού εντείνουν τις προσπάθειες αναπαλαίωσης του συστήματος, με πάγιο στόχο τη σταθεροποίηση του συστήματος, την ανανέωση και αναβάθμιση της ικανότητάς τους να εγκλωβίζουν τις λαϊκές μάζες, αλλά και να προλάβουν τον ορατό κίνδυνο της απόρριψής τους από αυτές.

Από την αρχή πρέπει να σημειωθεί ότι η κινητικότητα και οι διεργασίες που παρατηρούνται τόσο στην κυβέρνηση όσο και στη ΝΔ, αλλά και στους συνεταίρους τους, θα εντείνονται ακόμα περισσότερο, όσο εξανεμίζονται οι όποιες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους και ταυτόχρονα, όσο επιταχύνονται οι ρυθμοί υλοποίησης των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων. Αυτός είναι και ο πρωταρχικός στόχος της όλης φασαρίας που γίνεται γύρω από την υποτιθέμενη «ανανέωση» ή «μετεξέλιξη» των καθεστωτικών κομμάτων: Να καταφέρουν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες, να σπείρουν σύγχυση και αυταπάτες για την πολιτική τους και να εμποδίσουν τελικά την οργάνωσή τους και τη συγκρότηση του δικού τους μετώπου, του Λαϊκού Μετώπου.

Δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η κυβέρνηση και ο Κ. Σημίτης βάζει τώρα μπροστά την επιχείρηση ανανέωσης του ΠΑΣΟΚ, αφού την ίδια στιγμή έχει φουλάρει τις μηχανές της κυβερνητικής μηχανής για την επιβολή των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθερώσεις αγορών ενέργειας και τηλεπικοινωνιών, διάλυση του ασφαλιστικού, ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και των κεκτημένων των εργαζομένων κ.ο.κ).

Οι συνέπειες από την εφαρμογή αυτών των άγριων αντιλαϊκών μέτρων θα είναι καταστροφικές και εφιαλτικές για τις λαϊκές μάζες, αφού θα σπρώξουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλα τμήματα των εργαζόμενων, των αγροτών, των συνταξιούχων, της νεολαίας. Ταυτόχρονα, βέβαια, θα προκαλέσουν λαϊκές αντιδράσεις και εκρήξεις, οι οποίες θα θέσουν σε σοβαρή δοκιμασία την ικανότητα του συστήματος να απορροφά και να ενσωματώνει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.

Ακριβώς αυτό το ενδεχόμενο πασχίζουν να προλάβουν η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό με την αναδιάταξη δυνάμεων και τα λίφτινγκ που επιχειρούν στο πολιτικό σκηνικό. Προκειμένου να εξαπατήσουν τις λαϊκές μάζες ότι τάχα η επιχείρηση ανακαίνισης των κομμάτων του δικομματισμού είναι σοβαρή και όχι αποκριάτικη, ότι σηματοδοτεί «σημαντικές τομές» και «ριζικές αλλαγές», ξεκινούν από τη φραστική αποκήρυξη του ίδιου του παρελθόντος τους (άλλωστε, τους είναι περιττό βάρος), ακριβώς για να ενισχύσουν τη σημερινή κυριαρχία τους. Ετσι, κυβερνητικά στελέχη (Χρυσοχοΐδης) και στενοί συνεργάτες του Κ. Σημίτη (Πανταγιάς), αλλά και στελέχη της ΝΔ από την άλλη (Ντ. Μπακογιάννη), δε διστάζουν να διακηρύσσουν δεξιά και αριστερά ότι έκλεισε ο μεταπολιτευτικός κύκλος, τα κόμματα εκείνης της εποχής ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν και τώρα πρέπει να πάμε σε μια μετεξέλιξη και επανίδρυσή τους.

Παράλληλα, λανσάρουν το όραμά τους, για ένα «ανοικτό κόμμα», «κόμμα της νέας εποχής» και της «κοινωνίας των πολιτών». Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του «νέου» αυτού κόμματος; Οι εμπνευστές τους μέσα από τις κατά καιρούς παρεμβάσεις τους τα έχουν περιγράψει σε γενικές γραμμές: Να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις του παρελθόντος, η εμμονή σε ξεπερασμένες συνταγές και σε παρωχημένες νοοτροπίες και πρακτικές (Κ. Σημίτης). Περισσότερο σαφής ο σύμβουλός του Γ. Πανταγιάς: «Οι παραδοσιακοί τρόποι διακυβέρνησης, τα παλαιά πολιτικά υποκείμενα και οι συνακόλουθοι συνασπισμοί εξουσίας, αντιστοιχούν στην εποχή του εθνικού κράτους... Σήμερα πια, τα σχήματα αυτά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση, με αποτέλεσμα η νέα αρχιτεκτονική δομή της Ευρώπης να έχει ανάγκη κι από νέα συλλογικά πολιτικά υποκείμενα». Για να γίνει πιστευτό το παραμύθι περί «μετεξέλιξης» ρίχνουν στην «αγορά» και ιδέες περί αλλαγής των συμβόλων και σημάτων.

Τι σημαίνουν πρακτικά όλα τα παραπάνω: Οτι οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων θέλουν να στρατολογήσουν νέες δυνάμεις για την εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής, δυνάμεις που θα πρέπει να διακρίνονται από την αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα που διακατέχει τις ίδιες, καθώς και ότι θα είναι απαλλαγμένες από «ρομαντικές» ή «δογματικές» αντιλήψεις περί λαϊκών συμφερόντων, εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, να αγνοούν επιδεικτικά το πολιτικό κόστος. Το είπε εξάλλου καθαρά στους νεοεκλεγμένους γραμματείς των νομαρχιακών του ΠΑΣΟΚ ο Κ. Σημίτης: «Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι όταν είμαστε τολμηροί δεν υπάρχει πολιτικό κόστος. Κερδίζουμε τις εντυπώσεις»! Και επικαλέστηκε το εξής παράδειγμα: «Θυμάμαι το '96-'97, όταν υπήρχαν οι αγροτικές κινητοποιήσεις, ότι υπήρχαν πολλοί σύντροφοι που έλεγαν, "μα πού θα πάει αυτό και τι θα γίνει στο τέλος". Είδατε, κερδίσαμε τις εκλογές»!

Απώτερος στόχος των ανακατατάξεων που επιχειρούνται είναι να μοιράσουν και στοιχίσουν τους εργαζόμενους πίσω από το «δίπολο» κεντροδεξιά - κεντροαριστερά, πέρα από το οποίο δεν υπάρχει παρά το... χάος.

Βεβαίως, σ' αυτήν την κατεύθυνση εντάσσεται και το μελλοντικό κόμμα Αβραμόπουλου, ως παράγοντας που επιδιώκεται να συμβάλλει στην καλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και οι θιασώτες του λεγόμενου «τρίτου» ή «αριστερού» πόλου, που, με προεξάρχουσα την ηγεσία του ΣΥΝ, προβάλλουν κατά κόρον, συμβάλλοντας στο λίφτινγκ του πολιτικού συστήματος. «Και θολώνουν τα νερά» προβάλλοντας μια πολιτική ουτοπία ως διέξοδο, αφού αυτή κινείται εντός των πλαισίων του συστήματος, στη συντήρηση του οποίου συμβάλλουν, εγκλωβίζοντας λαϊκές συνειδήσεις, αφού τις εμποδίζουν να ριζοσπαστικοποιηθούν.

Σ' όλ' αυτά θα κριθεί και το στοίχημα που βάζουν οι ηγεσίες του δικομματισμού, φυσικά με την απλόχερη υποστήριξη όλων των δυνάμεων και μηχανισμών του συστήματος. Θα καταφέρουν να κρατάνε εγκλωβισμένες τις λαϊκές μάζες με τα διάφορα σχήματα και επικοινωνιακά κολπάκια ή οι εργαζόμενοι θα βάλουν τέρμα στις αυταπάτες και θα αποσύρουν την όποια ανοχή και συναίνεση τους παρέχουν και θα πυκνώσουν τις γραμμές του Λαϊκού Μετώπου. Οι καθεστωτικές δυνάμεις έχουν όλα τα μέσα με το μέρος τους, ακόμα και η φτώχεια, η ανασφάλεια η ίδια η κρίση τους δουλεύει γι' αυτούς, αλλά δεν έχουν «το δίκιο και τη λευτεριά», δεν έχουν το μέλλον. Και δεν είναι αιθεροβάμων όποιος, όπως οι κομμουνιστές, πιστεύει ακράδαντα, ότι το σύστημά τους έχει ημερομηνία λήξης, η οποία μάλιστα είναι τόσο κοντά όσο πιο ισχυρή φαντάζει η «παντοδυναμία» τους.