Η μεταπολιτευτική περίοδος ήταν ιδιαίτερα σκληρή για τις ατομικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα. Αντεργατικοί και αντιδημοκρατικοί νόμοι, αλλά και οι πρακτικές καταστολής του κρατικού μηχανισμού είχαν δημιουργήσει έναν στενό κλοιό γύρω από το λαϊκό κίνημα. Ο πρώτος «αντιτρομοκρατικός» νόμος ήταν ο Ν.774/1978, που έμεινε γνωστός ως νέος «509».

Τι προέβλεπε:

1. Ποινή κάθειρξης για τη συγκρότηση ή τη συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα, ποινή ισόβιας κάθειρξης σε περίπτωση τέλεσης τρομοκρατικής ενέργειας και θανατική ποινή εφόσον επέρχεται θάνατος του θύματος.

2. Ποινή κάθειρξης μέχρι δέκα ετών για όσους υποθάλπουν τρομοκράτες ή παρασιωπούν και δεν ενημερώνουν την Αστυνομία για μια σχεδιαζόμενη τρομοκρατική ενέργεια. Η διάταξη αυτή δεν αφορούσε τα οικεία πρόσωπα του δράστη.

3. Με ποινή φυλάκισης μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια καθ' οιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει το κοινό για την τέλεση τρομοκρατικών ενεργειών ή όποιος εγκωμιάζει μια τρομοκρατική ενέργεια.

4. Οποιος συντέλεσε στην ανακάλυψη ή την εξάρθρωση τρομοκρατικής ομάδας ή στη ματαίωση τρομοκρατικής ενέργειας, απαλλάσσεται από οποιαδήποτε ποινή.

5. Δικαιούται αμοιβής μέχρι 500.000 δραχμών όποιος, χωρίς να είναι αυτουργός ή ηθικός αυτουργός ή συνεργός, συμβάλλει αποτελεσματικά στη σύλληψη επικηρυχθέντος ή μη δράστη.

6. Οποιος συνωμοτεί ή αποπειράται με παράνομες πράξεις να ανατρέψει το δημοκρατικό πολίτευμα, τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη ή κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών. Οι προπαρασκευαστικές ενέργειες τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών.

7. Για την ανάκριση και εκδίκαση των υποθέσεων εφαρμόζεται η προβλεπόμενη από το άρθρο 20 του Ν.663/1977 διαδικασία. Η ανάκριση ολοκληρώνεται μέσα σε προθεσμία ενός μήνα από την ανάθεση της δικογραφίας στον ανακριτή (με δυνατότητα παράτασης για έναν, ακόμη, μήνα). Η εκδίκαση των υποθέσεων ορίζεται μέσα σε 15 μέρες από την υποβολή της δικογραφίας από τον ανακριτή, ενώ οι ισχύουσες προθεσμίες για την κλήτευση ενώπιον του δικαστηρίου, συντέμνονται κατά το ήμισυ.

Με υπόνοιες, συνοπτικές διαδικασίες, αυθαιρεσίες, υποψίες των αρχών, κατάχρηση εξουσίας και κατασκευασμένες κατηγορίες, πολλοί πολίτες βρέθηκαν στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, ταλαιπωρήθηκαν και τελικά τους άφησαν ήσυχους, αφού τους έσυραν σε δίκες και στις φυλακές.

Το Φλεβάρη του 1980 πιάστηκαν οι Κ. Ζηρίνης, Ε. και Χ. Μακρίδου, Μ. Μπαρσέφσκι, Ι. Μπερτράν, Α. Μπογιατζίδου, Ρ. Μ. Μπέρκνερ, Α. Πλατσή, Χ. Κορνηλίου, Β. Σωκράτους, Γ. Τάτση, Θ. Χαραλάμπους, Γ. Χατζάκου και Κ. Χριστοφής, που κατηγορήθηκαν με τις διατάξεις της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας. Υστερα από πέντε μήνες αθωώθηκαν οι οκτώ. Οι υπόλοιποι, αφού συμπλήρωσαν 18 μήνες προφυλάκισης, αθωώθηκαν τελεσίδικα το 1985.

Η δεύτερη ενεργοποίηση του νόμου έγινε την ίδια χρονιά, με τη σύλληψη πέντε νεαρών στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από υπόδειξη του γιου του γνωστού παρακρατικού Κυνηγού, που έδρασε στην υπόθεση Γ. Λαμπράκη. Κατέληξε σε φιάσκο.

Την ίδια χρονιά πιάστηκαν, στην αρχή σαν μάρτυρες, στα Χανιά οι Α. Λαγκαδινού, Ε. Κώτσου, Γ. Οικονομέας, Β. Κώτσου, Δ. Ιωάννου και Ε. Ευσταθίου. Προφυλακίστηκαν για δυο μήνες κατηγορούμενοι με τις διατάξεις του Ν. 774. Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς απαλλάχτηκαν με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών.

Το Μάρτη του 1980 πιάστηκαν στη Χαλκίδα τρεις ανήλικοι μαθητές επειδή έκαψαν τα απουσιολόγια του σχολείου τους και κατείχαν αντικοινωνικά βιβλία, όπως το «Ακου ανθρωπάκο» του Β. Ράιχ, ενώ το 1981 οι αδελφές Τσαγκαράκη κατηγορήθηκαν για εμπρησμούς πολυκαταστημάτων και σύσταση τρομοκρατικής ομάδας. Απαλλάχτηκαν με βούλευμα, καθώς δεν υπήρχαν στοιχεία ούτε για την προσαγωγή τους σε δίκη.

Την ίδια χρονιά η Ασφάλεια έπιασε τον Γ. Μπουκετσίδη και κατηγορήθηκε για τον εμπρησμό της Εφορίας στη Νίκαια. Προφυλακίστηκε για οκτώ μήνες και αθωώθηκε το 1983.

Ο δεύτερος «αντιτρομοκρατικός» ήταν ο Ν.1916/90 που εισήγαγε την απαγόρευση της δημοσίευσης των προκηρύξεων, με την επιβολή προστίμων από πέντε έως και εκατό εκατομμύρια δραχμές και αναστολή της λειτουργίας ραδιοτηλεοπτικού σταθμού, σε περίπτωση καταδίκης. Ο τωρινός υπουργός Πολιτισμού Ε. Βενιζέλος, με την ιδιότητα του συνταγματολόγου, μιλούσε για «δοκιμασία του κράτους δικαίου». Υποστήριζε ότι «το "αντιτρομοκρατικό" νομοσχέδιο είναι παραπλανητικό, γιατί δημιουργεί την επικίνδυνη πλάνη πως εάν ως τώρα υπήρχαν οι δικονομικές και άλλες δυνατότητες, που θεσπίζει το νομοσχέδιο, τότε, θα είχαν εκλείψει οι τρομοκρατικές ενέργειες. Αυτό είναι προφανές ότι δεν ισχύει. Κανείς αρμόδιος δεν ισχυρίστηκε πότε ότι παρεμποδίστηκε στο έργο του από τους υφιστάμενους ουσιαστικούς και δικονομικούς ποινικούς κανόνες».

Ο τρομο-νόμος οδήγησε, τελικά, σε διώξεις εκδοτών και διευθυντών εφημερίδων, μετά από δημοσιεύσεις προκηρύξεων τρομοκρατικών οργανώσεων. Τελικά κι αυτός ο νόμος πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ το διάστημα που ίσχυσε, η δραστηριότητα διαφόρων «οργανώσεων» γνώρισε μεγάλη άνθηση, χωρίς να συλληφθεί κανείς.