ΕΙΝΑΙ χαρά τρανή, είναι ευτυχία ζωής να μπορείς να' σαι όρθιος ύστερα από 58 χρόνια και να γιορτάζεις μια τόσο μεγάλη, κορυφαία στιγμή, όπως είναι η ίδρηση της θρυλικής ΕΠΟΝ, που τιμάμε και γιορτάζουμε τούτες τις μέρες.

ΤΑ ΝΙΑΤΑ της Εθνικής Αντίστασης 70άρηδες και πάνω ΕΠΟΝίτες κι ΕΠΟΝίτισσες, αετόπουλα, να γλεντάνε, να χορεύουν, να τραγουδάνε αντάμα με τους φίλους κι όλους τους προσκαλεσμένους στη γιορτή τη χρονιάτικη της ΠΕΑΦΕ, στο ξενοδοχείο «Τιτάνια».

ΕΒΛΕΠΕΣ στην πίστα ασπρομάλληδες, να βεβαιώνουν νιάτα που σε ξανάφερναν σε χρόνια μακρινά, στης σκλαβιάς τις μαύρες μέρες, όταν καθώς γυρίζαμε από τις πρώτες εκείνες αξέχαστες εκδρομές, στηνόταν ο χορός (με πατριωτικά τραγούδια) στο Σύνταγμα, που σκορπούσαν συγκίνηση στον κόσμο, που ολόγυρα παρακολουθούσε.

ΕΦΕΡΝΕΣ μπροστά στα μάτια τον αξέχαστο εκείνο αντιφασίστα καθηγητή μας, το Νίκο Βέη, να μας απαγγέλλει του Σολωμού και του Κάλβου τραγούδια. Μας ξάφνιαζε συχνά, καθώς μας φανέρωνε του δημοτικού τραγουδιού τη μαγική ομορφιά.

ΘΗΣΑΥΡΟΣ ανεκτίμητος πάντα όλες αυτές οι ιστορικοφιλολογικές παρεκβάσεις, που διάνθιζαν το μάθημα του Ν. Βέη. Ετσι έβρισκε τα πιο ταιριαστά με τη δοκιμασία της χιτλεροφασιστικής Κατοχής, με την μπότα του ξένου κατακτητή, που καθώς χτυπούσε έξω, πάνω στο πεζοδρόμιο, εμείς την ακούγαμε μέσα στη μικρή αίθουσα της Φιλοσοφικής Σχολής.

ΛΑΤΡΕΥΕ ο Ν. Βέης τα δημοτικά τραγούδια κι έτρεχε πολλές φορές να τ' ακούσει στις καθάριες, κρυστάλλινες πηγές τους. Αναζητούσε τραγουδιστάδες, μουσικούς και χορευτάδες και στα πιο μακρινά σημεία της Ελλάδας. Κι όταν γύριζε από τέτοιες εξορμήσεις, έδινε το σήμα του με κάποιο δημοτικό τετράστιχοι. Από τα πιο αγαπημένα του και τούτο:

Να 'μουνα και τραγουδιστής/ δεν ήθελα άλλη χάρη.

Η ΕΠΟΝΙΤΙΚΗ βραδιά τα 'χε όλα αυτά, όπως ακριβώς αυτοί που χόρευαν, αυτοί που τραγουδούσαν τα έδωσαν με το κέφι και τα τινάγματα νέας κοπέλας, νέου παλικαριού που χαίρεται τη ζωή, αυτοί που έκαναν πράξη της ΕΠΟΝ το σύνθημα «Πολεμάμε και τραγουδάμε».

ΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ για λίγο στη γιορταστική μας εκδήλωση, στη βραδιά της ΕΠΟΝ, όπως την είδε η σ. Φρόσω Κοττορού σ' ένα δικό της σημείωμα, που το φιλοξενεί η στήλη. «...Ηταν - σημειώνει η παλιά ΕΠΟΝίτισσα - παρόντες όλοι: ο Πορφύριος, ο Δήμος Ρεντής, ο Γ. Τσάμης, ο Κ. Καλαντζής, η Ελένη Αδάμου, όλα μέλη του ΔΣ της ΠΕΑΦΕ, που χάσαμε. Κι ήταν επίσης παρόντες όλοι οι ΕΠΟΝίτες που δε γέρασαν ποτέ... Που έφυγαν πάνω στο άνθος της ηλικίας τους. Που στήθηκαν μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα ή που πέσανε με το όπλο στο χέρι, στου Αγώνα κάποιο χαράκωμα.

ΟΛΟΙ τους εκεί επώνυμοι και ανώνυμοι. Μα ήταν κι αυτοί που δεν μπόρεσαν να πάρουν μέρος για άλλους λόγους. «Ηρθα για να δώσω τη συνδρομή μου - λέει ένας συναγωνιστής. Εχω όμως τη γυναίκα μου βαριά άρρωστη και δεν μπορώ να μείνω»...

ΚΑΙ φυσικά δεν ήταν ο μόνος. Μια συναγωνίστρια επίσης άρρωστη στέλνει τα δώρα της για τη γιορτή και τη λαχειοφόρο αγορά. Κι οι προσφορές έχουν καθεμιά και τη δική της πάντα προσωπική φλογερή συνοδευτική υπογράμμιση. Ο συναγωνιστής που μόλις βγήκε από το νοσοκομείο σπεύδει να βεβαιώσει με τη χρηματική προσφορά την παρουσία του. Κι ο σύντροφος που η καλλιτεχνική του προσφορά σφράγισε πλούσια τη «Νέα Γενιά» κι αυτός «παρών» με τις 10 μυθολογίες του.

ΟΛΟΙ «παρόντες», ο καθένας με τον τρόπο του, για να ξαναζήσουν την κορυφαία, την πιο όμορφη, την πιο μεγάλη ώρα της ζωής τους. Και πάντα όρθιοι, οι ασπρομάλληδες ΕΠΟΝίτες μαχητές στο σήμερα.

ΜΑΖΙ με τα νιάτα της ΚΝΕ, που πανάξια συνεχίζουν τη μεγάλη κληρονομιά, που έχει η ΕΠΟΝ. «Παρόντες λοιπόν, καταλήγει η σ. Φρόσω Κοττορού, όλοι σε πείσμα του χρόνου και των εχθρών μας. Μαχητικοί, γιατί δεν τέλειωσαν οι αγώνες του λαού μας... Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία, όπως λέει και της ΕΠΟΝ ο ύμνος. Θα ξημερώσουν τα καινούρια χρόνια».