Τιμώντας την Κόκκινη Πρωτομαγιά, αλλά και την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας (δεύτερη Κυριακή του Μάη), η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, θα είναι αφιερωμένη την Κυριακή 1-3 μμ στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM», στην κόκκινη «ψήφο» των μητέρων. Η θέση εισαγωγικών στην λέξη «ψήφος» έχει συμβολικό χαρακτήρα, γιατί αναφέρεται όχι μόνο στην εκλογική διαδικασία, αλλά στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες στη ζωή και στην κοινωνία που δίνουν οι γυναίκες οι οποίες γεννούν τους γιους και τις κόρες της εργατικής τάξης. Η εκπομπή είναι αφιερωμένη στις συζύγους, μανάδες, αδελφές και συντρόφισσες στη ζωή και τον αγώνα των απεργών της Χαλυβουργίας.

Κόκκινη Πρωτομαγιά μπροστά μας, και την επόμενη Κυριακή μια μεγάλη εκλογική μάχη, κι όχι μόνο ως τότε, αλλά και μετά, καθημερινή δουλειά με τις προτάσεις του ΚΚΕ. Μα «πίσω», «μέσα» και «μπροστά» στις προτάσεις και το πρόγραμμα του Κόμματος που είναι ο νους, η τιμή και η συνείδηση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, στέκουν άγρυπνοι φρουροί, ως παρακαταθήκη και ως όραμα οι αγώνες των προλετάριων της Ελλάδας και όχι μόνο. Σε αυτούς τους αγώνες, οι μητέρες, οι γυναίκες που μεγαλώνουν κάθε φορά την καινούρια βάρδια της εργατικής τάξης, έχουν διδάξει «πώς δένεται το ατσάλι».

Τα τραγούδια που μας νανούρισαν και μιλούσαν για ένα ομορφότερο κόσμο, τα πρωτακούσαμε από τα χείλη τους, οι σημαίες μας είναι φτιαγμένες από τα σιδερωμένα από τα χέρια των εργατριών «κόκκινα πουκάμισα του Σικάγου», κάτω από την άσφαλτο είναι το πλακόστρωτο που αντηχούσε από τα ξυλοπάπουτσα των εργατριών που κατέβαιναν στην απεργία.

Η εργάτρια Θεσσαλονίκη, έκλαψε τον δολοφονημένο εργάτη γιο της καταμεσής του δρόμου, κι ύστερα «τράβηξε στα αδέλφια του» και πήρε τη θέση του στο οδόφραγμα, η αδούλωτη Αθήνα, μάθαινε την αλήθεια γραμμένη στους τοίχους από το χέρι και το αίμα της Ηλέκτρας, τα άπαρτα κάστρα του ΔΣΕ, αντιλάλησαν διαφορετικά όταν το «άλλο μισό του ουρανού» είχε το όπλο στο χέρι.

Στα σταυροδρόμια των πόλεων, ηχούν ακόμα τα τραγούδια των φυλακισμένων συντροφισσών, στα σταυροδρόμια των πόλεων δεν έχει «κατακάτσει» ακόμα ο κουρνιαχτός από τα «μαύρα φουστάνια των μανάδων» που πήγαιναν στα επισκεπτήρια των συντρόφων.

Αποχαιρετιστήρια δάκρυα των δειλινών σε σταθμούς και λιμάνια για τους εργάτες που έφευγαν μετανάστες, γράμματα - ηλιαχτίδες υπομονής για την εργάτρια μάνα που έμεινε πίσω, εργάτρια και εκείνη στα υφαντουργεία και στα εργοστάσια, πύλες εργοστασίων που πάνω τους χαράχτηκε ανεξίτηλα η ευγενική μορφή της συντρόφισσας Σωτηρίας, μάνες της εργατικής τάξης, που υπομένουν όλους τους καιρούς με το βλέμμα γεμάτο κούραση από τις έγνοιες, αλλά που αρκεί μια όμορφη σκέψη για να το γλυκάνει και να το κάνει να διαπερνά τα γκρίζα κτίρια, γεμάτο δύναμη κι απαντοχή για το «κόκκινο αύριο» που με το χέρι τους θα υφάνουν.