Εδώ και χρόνια ομάδες πολυεθνικών και η ΕΕ πιέζουν για την «απελευθέρωση» της αγοράς του λιγνίτη, στο πλαίσιο της γενικότερης ιδιωτικοποίησης του τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας. Το 2010, με την επιβολή του πρώτου μνημονίου, το θέμα τέθηκε με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση από την τρόικα, η οποία προσδιόρισε και ...ποσοστά. Το 40% της λιγνιτικής ηλεκτροπαραγωγής θα έπρεπε να περάσει σε χέρια εκτός της ΔΕΗ. Αυτό που έμενε, ήταν να αποσαφηνιστεί η μέθοδος. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε το θράσος να υποκριθεί ότι διαπραγματεύεται με την ΕΕ ...«ισοδύναμη λύση», που θα απέτρεπε την απευθείας πώληση λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και τη συνακόλουθη μεταφορά του δικαιώματος χρήσης των κοιτασμάτων που τις τροφοδοτούν. Ιδιο δρόμο ακολούθησε και η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου. Οι διαπραγματεύσεις έφτασαν στο σημείο να γίνει, υποτίθεται, αποδεκτή μια λύση ανταλλαγής ενέργειας ανάμεσα σε εταιρείες, για την οποία ανακοινώθηκαν και συγκεκριμένα μεγέθη. Η «λύση» δεν κρίθηκε αρκούντως κερδοφόρα από την «αγορά» και οι «διαπραγματεύσεις» συνεχίστηκαν. Σήμερα, παρότι οι επίσημες ανακοινώσεις αναβάλλονται, λόγω εξέτασης «λεπτομερειών», έχει διαρρεύσει ότι συμφωνήθηκε να βγουν στο «σφυρί» 4 λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, Μελίτη, Αμύνταιο 1 και 2 στη Φλώρινα και Μεγαλόπολη 3, συνολικής ισχύος άνω των 1.000 MW, όταν η συνολική λιγνιτική ισχύς της ΔΕΗ είναι κάτι λιγότερο από 5.300 MW. Η συμφωνία προσφέρει και ανταλλαγή ισχύος από 2 ακόμη μονάδες (Καρδιά 1 και 2), οι οποίες μπορεί επίσης να πουληθούν εάν απαιτηθεί. Εχει αξία ότι πέρα από το λιγνίτη, κυβέρνηση και τρόικα αποφάσισαν να πουληθεί και μέρος του πλούσιου υδροηλεκτρικού δυναμικού της ΔΕΗ. Κι όλα αυτά πριν εξεταστεί καν η νέα, «στρατηγικού» χαρακτήρα, ιδιωτικοποίηση ενός μεγάλου μέρους της ΔΕΗ και των δικτύων ηλεκτρισμού.

Ο φτηνός, εγχώριος και σε πλούσια αποθέματα λιγνίτης υπονομεύτηκε και λοιδορήθηκε συστηματικά. Παρά την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του στο παραγωγικό δυναμικό της ΔΕΗ και την καθοριστική συμβολή του στη διατήρηση του κόστους παραγωγής σε χαμηλά επίπεδα, η χρήση του περιορίζεται. Η ΔΕΗ δεν έκανε τις ακριβές και απαραίτητες μετατροπές στις παλιές μονάδες για να μειώσει τη ρύπανση, ενώ έμφαση δόθηκε και στις μονάδες φυσικού αερίου, που έχουν πολύ μικρότερο κόστος κατασκευής. Οι συμφωνίες που μετέτρεψαν σε αυτόνομη οικονομική δραστηριότητα τη ...ρύπανση, δημιουργώντας ένα νέο εμπόριο, αυτό των δικαιωμάτων εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα, έρχονται να εκτινάξουν την τιμή της παραγωγής από λιγνίτη. Ωστόσο, ο λιγνίτης παραμένει φτηνός, η νέα αντιρυπαντική τεχνολογία μπορεί να μειώσει σημαντικά τις εκπομπές ρύπων, ενώ η υποχρεωτική πώληση μονάδων έχει εύλογες συνέπειες και στην τιμή πώλησης. Εκτός αυτού, τα ίδια τα κοιτάσματα λιγνίτη δεν είναι απαραίτητο να αξιοποιηθούν για την εγχώρια ηλεκτροπαραγωγή. Η εξαγωγή μπορεί να αποτελέσει προσοδοφόρα επιλογή. Ολα αυτά εξηγούν γιατί ένα καύσιμο που αντιμετωπίζεται όλο και πιο αρνητικά, μετατρέπεται σε «Μήλον της Εριδος». Εξάλλου, η πολιτική εκχώρησης του λιγνίτη είναι αλληλένδετη με την πολιτική «απελευθέρωσης» των τιμολογίων ηλεκτρικού ρεύματος. Οσο και να στοιχίζουν τα δικαιώματα εκπομπής ρύπων, εάν πληρώνονται από τα νοικοκυριά, δεν ενοχλείται κανένα μονοπώλιο.

Οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης, της Κομισιόν και των ενεργειακών επιχειρηματικών ομίλων είναι φανερές και ξεκάθαρες. Θέλουν όλα να τα αγοράζουν και να τα πουλάνε, για να κερδίζουν. Το πραγματικό συμφέρον του λαού βρίσκεται στην πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, για τον άλλον δρόμο ανάπτυξης, προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου. Καθοριστικό ρόλο στη σχεδιοποιημένη ανάπτυξη της κοινωνίας, θα παίξει ο ενιαίος κρατικός φορέας παραγωγής, προμήθειας και διάθεσης κάθε μορφής ενέργειας, μαζί και ηλεκτρικής. Στόχος του η εξασφάλιση φτηνής και επαρκούς ενέργειας προς τους κλάδους της παραγωγής, αλλά και για τα λαϊκά νοικοκυριά. Η πρόταση του ΚΚΕ, η κοινωνικοποίηση όλων των διαθέσιμων πόρων της κοινωνίας και η σχεδιοποιημένη κοινωνικο- οικονομική ανάπτυξη της χώρας προς όφελος του λαού, είναι εφικτή και αναγκαία. Αρκεί και μέσα από τις κάλπες να γίνουν βήματα στην κατεύθυνση της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών, με απόλυτη καταδίκη των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου, και αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.