Το πανομοιότυπο μοτίβο που κυκλοφορεί στους αστικούς πολιτικούς κύκλους είναι ότι σ' αυτές τις εκλογές κρίνεται η αξιοπιστία των κομμάτων. Είναι μια εύκολη κι ανώδυνη αυτοκριτική μέσα στο πλαίσιο λαϊκής ανοχής που οι ίδιοι έχουν διαμορφώσει. Αυτό που κρίνεται στην πραγματικότητα είναι η αξιοπιστία του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος. Είναι μια προσπάθεια του αστικού πολιτικού κόσμου για μια ακόμα φορά να ξεπεράσει έστω και προσωρινά την αυτοπαγίδευσή του σε συνθήκες γενικευμένης κι εντεινόμενης κρίσης που ο ίδιος εξ αντικειμένου δημιούργησε και συνεχίζει να δημιουργεί. Το προσωρινό φινάλε της κρίσης αυτή τη φορά είναι άγνωστο στη διάρκεια και κυρίως διαφαίνεται άκρως αρνητικό αποτέλεσμα.

Αυτή η γενικευμένη αλλά ουσιώδης επισήμανση του αστικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος έχει ιδιαίτερη σημασία την ώρα των εκλογών. Είναι ένας ιδιαίτερος «μπούσουλας» για το παραβάν και την ψηφοδόχο την κρίσιμη στιγμή της απόφασης του ψηφοφόρου. Εδώ δεν κρίνεται αυτή καθαυτή η εσωτερική ποιότητα των κομμάτων, ούτε η πολιτική «εξυπνάδα» των αρχηγών. Αυτά καταντούν άνευ σημασίας παρά την εξ αντικειμένου σημασία τους. Εδώ κρίνεται η ταξική προέλευση της πολιτικής τους κι ο προσανατολισμός. Εδώ δε χωράνε αφηρημένες επιλογές αμφιλεγόμενων πολιτικών. Είναι το ίδιο το αστικό σύστημα που διαμορφώνει τους ταξικούς όρους διεξαγωγής των εκλογών. Είναι η κατάντια του σε σημείο που αντιμετωπίζει και την πιο στοιχειώδη εργατοϋπαλληλική ανάγκη ως γενικευμένη απειλή του καθεστώτος. Είναι η ηθική του κατάπτωση στο όνομα του κέρδους να καταδικάζει τον εργαζόμενο λαό στον υλικό, ηθικό και ψυχικό μαρασμό. Είναι η καταστροφή που προκαλείται εξ αντικειμένου της ουσιώδους ανανέωσης του εργατικού δυναμικού και της ισόρροπης προοδευτικής ανάπτυξης της κοινωνίας.

Είναι εν κατακλείδι ο ρασιοναλισμός της ιμπεριαλιστικής παρακμής. Σήμερα υποχρεώνεται να σκεφθεί ο εργαζόμενος. Τόσο ως υποκείμενο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης όσο κι ως αξιοπρεπής άνθρωπος κι οικογενειάρχης. Είναι αλήθεια ότι αυτές οι αλήθειες αποτελούν την εξ αντικειμένου θεωρητική ανάλυση της εργατοϋπαλληλικής τάξης κι είναι η ιδεολογία της. Ομως, το ζήτημα δε σταματά εδώ. Γίνεται καθημερινή πράξη εκμετάλλευσης κι ανέχειας που αρκεί να προσανατολίσει κάθε εργαζόμενο για την επιλογή της ψήφου του. Ακόμη και μέσα από την καθημερινότητα και κυρίως απ' αυτή βγαίνει το δίδαγμα της αναγκαίας ταξικά ψήφου και της επιλογής του πολιτικού φορέα, του κόμματος. Η εργατική τάξη έχει το δικό της κόμμα, το ΚΚΕ, να στηρίξει και υποστηρίξει. Μαζί της φέρνει κι όλα τα πληβειακά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου σ' έναν κοινό κοινωνικο-απελευθερωτικό αγώνα. Σήμερα, κάθε εργατοϋπάλληλος του χεριού και του πνεύματος, κάθε εργαζόμενος της πόλης και του χωριού υπερασπίζεται το κόμμα του. Υπερασπίζεται το ΚΚΕ.