Το μέγεθος της καπιταλιστικής κρίσης στην Ευρωζώνη αποκαλύπτεται στην περίπτωση της Ολλανδίας, η οποία μέχρι πρότινος ήταν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Κανείς δεν περίμενε ότι η Ολλανδία μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα θα βρισκόταν στη σημερινή της κατάσταση. Το γεγονός ότι η Ολλανδία δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα χρέους αποδεικνύει ότι το χρέος ήταν το πρόσχημα, για να περάσει η Ελλάδα στην πρέσα των «μνημονίων». Τόσο στην Ελλάδα, όσο και την Ολλανδία η καπιταλιστική κρίση γίνεται το άλλοθι για μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της εργατικής τάξης.

Είναι η σκληρότερη δοκιμασία της Ολλανδίας από το 1999, όταν η χώρα έγινε ιδρυτικό μέλος της Ευρωζώνης. Αντιμέτωπη με μια κρίση που απειλούσε την υψηλή πιστοληπτική ικανότητά της, η υπηρεσιακή κυβέρνηση εξασφάλισε την έγκριση προγράμματος περικοπών δαπανών και φορολογικών αυξήσεων ύψους 14 δισ. ευρώ. Ομως, οι πολιτικοί ηγέτες παραδέχονται πως η λιτότητα θα καθυστερήσει ακόμα περισσότερο μια οικονομία που ήδη βρίσκεται σε ύφεση. Το χρέος της Ολλανδίας, στο 65,2% του ΑΕΠ, είναι πολύ χαμηλότερο από της Γαλλίας (85,8%) ή και της Γερμανίας (82,1%). Το έλλειμμά της, ωστόσο, στο 4,6% του ΑΕΠ, είναι πολύ υψηλότερο από το 3% που επιτάσσει η ΕΕ. Και η ύφεση καθιστά ακόμα πιο δύσκολη την εξυπηρέτησή του. Ετσι, οι Ολλανδοί δεν μπορούν πλέον να είναι μια από τις αυστηρότερες φωνές, μαζί με τη Γερμανία, που κηρύσσουν τη δημοσιονομική ορθότητα στην υπόλοιπη Ευρωζώνη. Πρόσφατα, οι επικεφαλής των μεγαλύτερων ολλανδικών εταιρειών υπέγραψαν από κοινού επιστολή, ζητώντας από τους Ευρωπαίους ηγέτες να «δράσουν αποφασιστικά και δημιουργικά» για την επίλυση της κρίσης.