Την τελευταία δεκαετία οι ασθενείς βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, στην ώρα της ανάγκης, καθώς οι δημόσιες δαπάνες υγείας παρουσιάζουν κατακόρυφη πτώση την ίδια περίοδο.

Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε η Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας χτες σε συνάντηση εργασίας οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας εκτινάχτηκαν στα 1,591 τρισ. δραχμές, ενώ πριν μια δεκαετία ήταν 812,784 εκατ. δραχμές (Βλέπε και στοιχεία του Πίνακα 1). Η ιδιωτική δαπάνη ως ποσοστό επί του συνόλου των δαπανών υγείας αντιστοιχεί σε 42,66% και ακολουθεί αυξητική πορεία, τη στιγμή που η δημόσια δαπάνη -ως ποσοστό επί του συνόλου- παρουσιάζει καθοδική πορεία (Βλέπε Πίνακα 2).

Την έρευνα παρουσίασε χτες ο Κυριάκος Σουλιώτης και βασίστηκε σε στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, στους Εθνικούς Λογαριασμούς και τους Οικογενειακούς Προϋπολογισμούς. Στη χτεσινή συνάντηση εργασίας παρουσιάστηκε ο τρόπος και η μεθοδολογία προσεγγίσεων των δαπανών, καθώς σε ορισμένους τομείς -όπως η Οδοντιατρική περίθαλψη- δεν υπάρχουν πρωτογενή στοιχεία.

Οποιες και αν είναι οι προσεγγίσεις, εκείνο που έχει σημασία είναι η επισήμανση του καθηγητή των Οικονομικών της υγείας Γ. Κυριόπουλου στη συνάντηση: «Οποιος φτάσει στις πύλες εισόδου των υγειονομικών υπηρεσιών και δεν έχει να πληρώσει τις 42,66 δραχμές από τις 100 δραχμές που απαιτούνται, τότε είτε αποκλείεται είτε "πληρώνει" το κόστος της μεγάλης αναμονής». Στη δαπάνη αυτή περιλαμβάνονται οι άμεσες πληρωμές που γίνονται με διάφορους τρόπους -και στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και το γνωστό «φακελάκι». Το στοιχείο αυτό εξάγεται κυρίως από την έρευνα της ΕΣΥΕ στους Οικογενειακούς Προϋπολογισμούς.

Σε παρέμβασή του ο Α. Δόλγερας αναφέρθηκε στις οδοντιατρικές δαπάνες επισημαίνοντας ότι το 1998 ανήλθαν σε 456 δισ. δραχμές, εκ των οποίων μόνο τα 20 δισ. είναι δημόσιες δαπάνες. «Στην πράξη υπάρχει ακύρωση της δημόσιας οδοντιατρικής ασφάλισης», τόνισε ο Α. Δόλγερας, ενώ ο Γ. Κυριόπουλος υπογράμμισε ότι η οδοντιατρική περίθαλψη αποτελεί πλέον «προνόμιο της μεσαίας τάξης και πάνω».

Συνοπτικά οι διαπιστώσεις της έρευνας έχουν ως εξής:

• Από το 1989 έως το 2000, η δαπάνη υγείας αυξάνεται σημαντικά σε σχέση με το ΑΕΠ (από 7,5% σε 9,1%).
• Οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται για το ίδιο διάστημα κατά 0,5 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ οι ιδιωτικές κατά 1,2 ποσοστιαίες μονάδες. Αυτή η εξέλιξη, αιτιολογεί και την υψηλή συμμετοχή των ιδιωτικών δαπανών, οι οποίες υπερβαίνουν σταθερά τα τελευταία χρόνια το 40% του συνόλου των δαπανών υγείας.
• Η νοσοκομειακή περίθαλψη απορροφά σταθερά το μεγαλύτερο ποσοστό των δημόσιων δαπανών υγείας (>52% για όλο το υπό εξέταση διάστημα), ενώ ακολουθεί η ιατρική περίθαλψη (με ποσοστό που κυμαίνεται γύρω στο 20%). Εξαιρετικά χαμηλό είναι το ποσοστό συμμετοχής της οδοντιατρικής δαπάνης στις δημόσιες δαπάνες υγείας (1,2% περίπου).
• Το μεγαλύτερο ποσοστό των ιδιωτικών δαπανών υγείας, απορροφάται για εξωνοσοκομειακή περίθαλψη (63% περίπου). Αυτό επιμερίζεται σε ποσοστό γύρω στο 33% για την οδοντιατρική και 29% για την ιατρική περίθαλψη.
• 
  
  Αντίθετα, η συμμετοχή της δαπάνης για νοσοκομειακή περίθαλψη στις ιδιωτικές δαπάνες υγείας, κυμαίνεται σε χαμηλά επίπεδα (γύρω στο 14%).
• Στο σύνολό τους οι ποσοστιαίες κατανομές των δαπανών υγείας (δημοσίων και ιδιωτικών) έχουν ως εξής: νοσοκομειακές 37,11%, ιατρικές 26,52%, οδοντιατρικές 15,37, φαρμακευτικές 15,63% και λοιπές 5,37%.