Την ανάγκη να υπάρξει ενιαίος αγώνας, επισήμανε ο Γιάννης Τσιρώνης,μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της «Πράσινης Πολιτικής», αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι «δεν είναι δυνατόν να προσπαθεί η κάθε συντεχνία να διεμβολίσει το κράτος και να προσπαθεί να πάρει κάτι παραπάνω αυτή από τους άλλους. Αυτό οδηγεί όλους, τελεσίδικα στην εξαθλίωση».

Ο Γ. Τσιρώνης σημείωσε αρχίζοντας την τοποθέτησή του: «Χαιρετίζουμε και εμείς με τη σειρά μας την πρωτοβουλία του ΚΚΕ και θεωρούμε ότι είναι υπόθεση όλων μας να συνεισφέρουμε σε μια τέτοια μεθοδική αντιπαράθεση, στην επίθεση της κυβέρνησης και του κράτους σε ζητήματα ασφαλιστικά.

Πολύ απλά μπορούμε να πούμε ότι αυτή τη στιγμή τα περισσότερα ταμεία δεν επιστρέφουν στους εργαζόμενους ούτε το 50% των όσων έχουν καταβάλει οι ίδιοι.

Ενώ η πιο φτηνιάρα ασφαλιστική εταιρία του ιδιωτικού τομέα επιστρέφει σχεδόν το 80-90% των όσων εισπράττει από τους ασφαλισμένους της. Μόνο αυτό το νούμερο, το γεγονός δηλαδή ότι ούτε το 50% - πολλά ταμεία λειτουργούν με το 30% - δείχνει πάρα πολύ απλά ότι τα χρήματα των εργαζομένων πήγαν αλλού.

Πέρα λοιπόν από ανούσιες πολιτικολογίες, μία βασική αρχή αδιαπραγμάτευτη, την οποία δεν μπορούμε να τη συζητάμε, είναι ότι πρέπει τα δημόσια Ταμεία να γυρίζουν στον εργαζόμενο πάνω από το 100% των όσων εισπράττουν από τους εργαζόμενους.

Λέω πάνω από το 100%, διότι πρώτα απ' όλα υπάρχει ο ανατοκισμός, ο οποίος υπερκαλύπτει με συνθήκες υγιούς διαχείρισης τα διαχειριστικά έξοδα ενός Ταμείου και επιπλέον υποτίθεται ότι είναι υποχρέωση του κράτους να συνεισφέρει και αυτό στον κουμπαρά».

Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στους λόγους στους οποίους απέδωσε την επίθεση που δέχεται η κοινωνική ασφάλιση: «Πολύ απλά πρέπει να ξεπερνάει πολύ το 100% η επιστροφή στους εργαζόμενους της δημόσιας ασφάλισης. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν γιατί δε συμβαίνει αυτό. Γιατί δηλαδή ουσιαστικά δέχεται αυτή τη στιγμή τέτοια ακραία επίθεση παγκόσμια η κοινωνική ασφάλιση.

Εμείς θεωρούμε τους λόγους τρεις. Ο πρώτος είναι τα δεινά της παγκοσμιοποίησης, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν χώρες στον κόσμο με συνθήκες δουλείας εργασιακές στις οποίες το κεφάλαιο ευέλικτα μετακομίζει και δημιουργεί όρους επαφής για τις χώρες που έχουν υγιή ασφαλιστικά προϊόντα. Που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές τις χώρες μένουν περισσότερο άνεργοι ή τα προϊόντα τους είναι λιγότερο ανταγωνιστικά.

Ενα λοιπόν είναι η παγκοσμιοποίηση. Το δεύτερο είναι δυστυχώς η κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού, των χωρών αυτών, η κατάρρευση του αντίπαλου δέους, που οδήγησε τις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών, που πριν είχαν αυτό το πολιτικό πρόβλημα να παίζουν αυτό που λέμε χωρίς αντίπαλο.

Αυτή η κατάρρευση οδήγησε και το εργατικό κίνημα - ας το δεχτούμε κι αυτό - σε μια ύφεση, γιατί με την απουσία του οράματος είναι λογικό ότι ένας αγώνας κοινωνικός, που αφορά το σήμερα, χάνει πολύ μεγάλο μέρος της δύναμής του.

Αυτές οι ατομικές επιλογές πολλών ανθρώπων, αυτή η λογική του να γλιτώσω εγώ, αυτός ο συντεχνιασμός που επικράτησε τα τελευταία χρόνια, δεν είναι άσχετος με το γεγονός ότι χάθηκε το ενιαίο όραμα για πάρα πολλούς ανθρώπους μετά από την κατάρρευση του σοσιαλισμού.

Με βάση αυτά τα δεδομένα νομίζουμε ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική χρησιμοποίησε έντεχνα αυτή τη χείριστη διαχείριση από μεριάς του κράτους, των αποθεματικών των Ταμείων και προβάλλει το δικό της μοντέλο, το οποίο δικό της μοντέλο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιδιωτικοποίηση».

«Εμείς, ως "Πράσινοι" - υπογράμμισε - δεν είμαστε κάθετα αντίθετοι σε κάθε μορφή ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά ειδικά στην κοινωνική ασφάλιση αυτό είναι αδύνατο να γίνει, δεν μπορεί να γίνει για τους παρακάτω λόγους.

Πρώτα απ' όλα δεν είναι δυνατόν η κοινωνική ασφάλιση να υφίσταται επιχειρηματικούς κινδύνους. Δεύτερον, δεν μπορεί να μετατρέψουμε τον πολίτη σε καταναλωτή. Δεν είναι δηλαδή το ασφαλιστικό προϊόν κάτι που ο άλλος πάει και το αγοράζει όπως αγοράζει ένα αυτοκίνητο. Είναι συνταγματικό δικαίωμα και δεν μπορεί να μπαίνει στη λογική της κατανάλωσης.

Τρίτον, δεν μπορούμε να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε ασφαλίσιμους και μη. Ενα παιδί που γεννιέται σήμερα με προβλήματα υγείας - εκ γενετής - δεν μπορεί να ασφαλιστεί σε κανένα ιδιωτικό οργανισμό πουθενά στον κόσμο.

Υπάρχουν και επαγγέλματα, όπως δύτες ας πούμε, που δεν μπορούν να ασφαλιστούν όπως ασφαλίζονται οι άλλοι εργαζόμενοι. Αρα είναι αδύνατον από κάθε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία σήμερα στον κόσμο να ασφαλιστούν αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων.

Τέταρτον, ο ανταγωνισμός αυξάνει το αναλογιστικό κόστος. Οποιος ξέρει από ασφαλιστική αγορά ξέρει τι σημαίνει αναλογιστικό κόστος. Δεν μπορεί σε πολύ μικρά νούμερα να λειτουργήσει με υγεία αυτό το σύστημα.

Πέμπτον, προϋποθέτει κέρδη. Είναι αδιανόητο μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία να γυρίσει στον εργαζόμενο - που πρέπει να γίνεται - πάνω από το 100% των όσων έχει δώσει.

Εκτον, προϋποθέτει τακτική καταβολή ασφαλίστρων, που σημαίνει ότι λίγα χρόνια αν μείνεις άνεργος δεν μπορείς να επιστρέψεις μέσα στον ιδιωτικό χώρο στον οποίο ξεκίνησες αν ακυρωθεί η ασφάλεια. Πρέπει να είσαι πάλι ασφαλίσιμος, πρέπει να είσαι πάλι νέος κλπ. κλπ.

Αυτό το βλέπουμε στην Αμερική κατ' επανάληψη, που άνθρωποι που είναι για λίγο καιρό άνεργοι κυριολεκτικά εξαθλιώνονται ασφαλιστικά. Αρα λοιπόν το ασφαλιστικό προϊόν δεν μπορεί να είναι ιδιωτικό και όποιος λέει το αντίθετο απλά ψεύδεται».

Καταλήγοντας ο ομιλητής υπογράμμισε: «Διά ταύτα εμείς πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας πρέπει να είναι κατ' αρχάς ενιαίος. Δεν είναι δυνατόν να προσπαθεί η κάθε συντεχνία να διεμβολίσει το κράτος και να προσπαθεί να πάρει κάτι παραπάνω αυτή από τους άλλους. Αυτό οδηγεί όλους τελεσίδικα στην εξαθλίωση.

Δεύτερον, ο αγώνας πρέπει να είναι διεθνιστικός. Πρέπει να είναι διεθνιστικός, γιατί ξαναλέω αυτή τη στιγμή, αν δε λύσουμε το πρόβλημα, που έχουν χώρες που εργάζονται οι άνθρωποι 7 ώρες την ημέρα χωρίς ασφάλιση, χωρίς πρόνοια, χωρίς τίποτα, είναι μοιραίο τα προϊόντα τους να εισρεύσουν στην αγορά, όπως γίνεται με την Κίνα, που εργάζονται κρατούμενοι, σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και είναι προφανές ότι δεν μπορούμε μετά να διεκδικούμε εμείς ανταγωνιστικά προϊόντα στην παγκόσμια αγορά, η οποία λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο.

Αρα πρέπει να συμπαραστεκόμαστε και σε αυτούς τους ανθρώπους, όπως και σε όλους εδώ. Δεν μπορεί το ασφαλιστικό προϊόν στην Ελλάδα να είναι διαθέσιμο μόνο για τους Ελληνες πολίτες, πρέπει να είναι διαθέσιμο για κάθε κάτοικο της Ελλάδας.

Είναι αδιανόητο να συζητάμε αυτή τη στιγμή ότι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται στην Ελλάδα ή ζουν στην Ελλάδα για οποιονδήποτε λόγο, δε δικαιούνται μια περίθαλψη. Η κοινωνική περίθαλψη πρέπει να είναι ισότιμη για όλους. Δε νοείται ασφάλιση, δεν είναι ασφάλιση, αν διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε πλούσιους και φτωχούς όταν πάνε στο γιατρό.

Μια μικρή διαφορά μας είναι το θέμα του Χρηματιστηρίου. Το Χρηματιστήριο αυξάνεται και διογκώνεται μακροπρόθεσμα πέρα από ανεβοκατεβάσματα, διότι ουσιαστικά εκεί πέρα εισρέουν τα χρήματα των εργαζομένων. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή μηχανισμοί ασφαλιστικοί, όχι βέβαια να παίζει το Ταμείο τα χρήματα στο Χρηματιστήριο, προς θεού, δε λέμε τέτοιο πράγμα.

Υπάρχουν αυτή τη στιγμή μηχανισμοί υγιείς, απόλυτα εγγυημένοι, οικονομικοί, που μπορούν να εγγυηθούν μέρος αυτών των υπερκερδών του Χρηματιστηρίου να πάει πίσω στα Ταμεία.

Τέλος, θεωρούμε ότι τα Ταμεία πρέπει να απογαλακτιστούν από το κράτος. Δεν είναι δυνατόν να επιλέγονται με κομματικά κριτήρια οι διαχειριστές. Οι διαχειριστές των Ταμείων πρέπει να είναι άνθρωποι των εργαζομένων, οι οποίοι θα λογοδοτούν σε αυτούς με βάση την ικανότητά τους να επιστρέφουν σε αυτούς τον κόπο τους και την εργασία τους.

Αρα μιλάμε για μια αποκέντρωση, για αποκεντρωμένο σύστημα Ταμείων. Παρ' όλο που το ασφαλιστικό πρέπει να είναι ενιαίο στην Ελλάδα, μπορεί να αποκεντρωθεί και μπορεί να αυτοδιαχειρίζεται στις περιοχές που ο κάθε εργαζόμενος δουλεύει».