Παρεμβαίνοντας στη συζήτηση η καθηγήτρια πανεπιστημίου Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη τόνισε: «Ακουσα με πολλή προσοχή και ενδιαφέρον τις προτάσεις που έγιναν εδώ. Απλά θα ήθελα να μείνω σε ορισμένα σημεία. Και το πρώτο είναι ότι αυτή η κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας γίνεται τώρα με μια προετοιμασία, που έχει αρχίσει εδώ και πάνω από 10 χρόνια.

Και έχει αρχίσει με τη μείωση των πραγματικών μισθών, με τη μερική απασχόληση, την άτυπη απασχόληση, την απασχολησιμότητα κλπ. Εχει δε αρχίσει με την ενοχοποίηση των εργαζομένων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού, σε όλες τις ανεπτυγμένες οικονομίες, ότι αυτοί φταίνε, επειδή παίρνουν αδικαιολόγητα υψηλές αμοιβές, για το ότι δεν υπάρχει ανταγωνιστικότητα των οικονομιών τους.

Και για να είναι ανταγωνιστικές οι οικονομίες, πρέπει να μειωθούν οι μισθοί. Βέβαια, στην Ελλάδα αυτό είναι το πιο παράλογο, γιατί το εργατικό κόστος έχει αποδειχθεί ότι είναι το χαμηλότερο σε όλη την Ευρώπη, εκτός ίσως της Πορτογαλίας.

Αυτό τώρα άρχισε να γίνεται και εναντίον του λεγόμενου κοινωνικού μισθού, που είναι το ασφαλιστικό σύστημα, για να προωθηθεί αυτή η ανταγωνιστικότητα, η οποία τελικά αποτελεί μια έννοια κι ένα περιεχόμενο εντελώς ομιχλώδες και απλά ευνοεί φυσικά το μερίδιο του κεφαλαίου μέσα στο εθνικό εισόδημα.

Το δεύτερο σημείο το οποίο ήθελα να θίξω είναι ότι είναι εντελώς παράλογο για ένα κράτος να βγαίνει και να λέει ότι δεν έχει χρήματα να συνεχίσει να καταβάλλει, να ικανοποιεί τις ανειλημμένες υποχρεώσεις του.

Αυτή η δήλωση, έστω και έμμεση δήλωση, σημαίνει ότι παύει να λειτουργεί ως κοινωνικό κράτος. Είναι μια δήλωση, έμμεση μεν, αλλά απόλυτα κυνική, που λέει ότι "εγώ αποχωρώ, δεν έχω χρήματα", ωσάν να ήταν το κράτος ιδιώτης και να χρεοκοπεί.

Είναι δε και παράλογο, τοσούτω μάλλον γιατί ακριβώς όταν ο πλούτος ήταν πολύ λιγότερος από ό,τι είναι τώρα, μπορούσαν να καλύπτουν αυτές τις υποχρεώσεις, ενώ τώρα, που συνεχώς ο πλούτος διευρύνεται, δεν μπορούν πλέον να καλύπτουν αυτές τις ανάγκες».

«Θα ήθελα ν' αναφέρω - συνέχισε η ομιλήτρια - ότι και τα επιδόματα ανεργίας είναι και αυτά ένα τμήμα του ασφαλιστικού συστήματος. Στην Αμερική, όπου βεβαίως όλα προηγούνται, και μετά ακολουθεί η Ευρώπη, και έχει ήδη ακολουθήσει η Ευρώπη σε αυτά τα οποία τώρα θα σας πω με δυο λόγια, έγινε το εξής:

Οι άνεργοι είχαν μια δυνατότητα να έχουν παροχές από το κράτος πέντε χρόνια. Αλλά εάν στα δύο χρόνια δε δέχονταν την οποιαδήποτε εργασία που τους πρόσφεραν, έπαυαν τα επιδόματα.

Ετσι, έχει δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία απασχολουμένων, οι οποίοι είναι πλήρως απασχολούμενοι αλλά φτωχοί. Δεν έχουν δηλαδή να πληρώσουν ούτε το ενοίκιό τους και είναι άστεγοι, περιφέρονται στους δρόμους άστεγοι. Διότι παίρνουν γι' αυτή τη θέση που τους προσφέρουν περίπου 40% του μισθού που προσφέρεται κανονικά γι' αυτή τη θέση.

Αυτό, λοιπόν, το είδος της απασχόλησης έχει ήδη πάει στη Γαλλία - και βεβαίως προβλέπεται να 'ρθει σε όλη την Ευρώπη, αυτό είναι σίγουρο - και υπάρχουν κάποιες χιλιάδες τέτοιοι, οι οποίοι είναι πλήρως απασχολούμενοι, αλλά οι οποίοι είναι άστεγοι. Δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες με το μισθό τον οποίο παίρνουν.

Ηθελα επίσης να πω ότι η φοροδιαφυγή μαζί με την παραοικονομία - που δεν είναι τα ίδια ακριβώς αυτά τα δύο - είναι πάνω από 1 τρισ. Και μπορεί να μη φτάνει αυτό το 1 τρισ. για να αντιμετωπιστούν οι συντάξεις, αλλά είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Τέλος, ως προς τη στρατηγική που μας ανέπτυξε η κα Γενική Γραμματέας, θα ήθελα να πω ότι βεβαίως είναι η μόνη ειλικρινής πολιτική και ένα τέτοιο κόμμα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δε θα μπορούσε να είναι, ούτε και να σκεφτώ κάτι άλλο.

Θα ήθελα όμως να πω, πρώτον, ότι δεν είναι ένα θέμα μόνο ελληνικό, είναι ένα θέμα γενικότερο αυτό, το ότι καταργείται δηλαδή και κατεδαφίζεται το κράτος πρόνοιας. Πρέπει να ληφθεί υπόψη αυτό.

Επίσης ήθελα να πω ότι από ό,τι προβλέπω - άλλωστε το είπε η κ. Παπαρήγα αυτό - θα πάρει καιρό αυτό το θέμα, αν μόνο σταθούμε στην άρνηση της κυβέρνησης να δώσει στα κόμματα τουλάχιστον, στη ΓΣΕΕ τουλάχιστον, το τι προβλέπει αυτή η μελέτη βρετανικής προέλευσης για το Ασφαλιστικό.

Δεν το δίνουν και κερδίζουν με αυτό τον τρόπο καιρό. Αποκοιμίζουν με διάφορες δηλώσεις ότι "δε θ' αφορά όλους, αφορά μερικούς", ή ότι "οι τωρινοί, αυτοί που βγαίνουν μέχρι τότε θα έχουν" κλπ., επομένως θα πάρει καιρό και φοβάμαι ότι κινδυνεύει να γίνει σε μια νύχτα. Δηλαδή να ψηφιστεί σε μια νύχτα το Ασφαλιστικό.

Τέλος, θα ήθελα να πω, ότι ο ατομισμός - που πάει μαζί με την παγκοσμιοποίηση και προωθείται ο ατομισμός - κάνει τα άτομα αδιάφορα. Αυτό το οποίο έθιξε με κάπως άλλα λόγια η κα Παπαρήγα ήδη, ότι θα πάνε πολλοί και θα πουν "ας είμαστε εμείς που θα πάρουμε τη σύνταξη και δε μας νοιάζει για τους άλλους".

Σε όλες τις χώρες που γίνονται έρευνες αποδεικνύεται αυτός ο ατομισμός, ο οποίος παίρνει διαστάσεις πραγματικά επικίνδυνες, γιατί δεν ενδιαφέρεται ο καθένας παρά μόνο για το άτομό του».