Η φορολογική επιδρομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων δεν αποτελεί φαινόμενο των δύο τελευταίων χρόνων εφαρμογής του μνημονίου, αλλά σήμερα ζούμε την ένταση μιας δυναμικής που μας πάει αρκετά χρόνια πίσω... Η φορολογική πολιτική που εφάρμοσε διαδοχικά ο δικομματισμός από τις αρχές της δεκαετίας του '90 κινήθηκε πάνω στον άξονα της μεταφοράς φορολογικών βαρών από το κεφάλαιο στην εργατική τάξη.

Είναι ενδεικτικό ότι αμέσως μετά την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ άρχισε ένας αγώνας δρόμου για γενικευμένες φορολογικές ανατροπές, με κοινό παρονομαστή τις φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο και τη συνεχώς εντεινόμενη φορολογική επιβάρυνση των μισθωτών και συνταξιούχων. Μια διαδικασία που εντάθηκε ακόμα περισσότερο καθ' όλη την περίοδο του ευρώ, από το 2002 και μετά. Το αποτέλεσμα είναι οι εργαζόμενοι να έχουν στενάξει κάτω από το βάρος των άμεσων και ακόμα περισσότερο των έμμεσων φόρων, ενώ οι κεφαλαιοκράτες απολαμβάνουν όλο και περισσότερα προκλητικά προνόμια, αφού ακόμα και αυτός ο συντελεστής της φορολόγησης των κερδών, που επίσημα εμφανίζουν οι επιχειρήσεις, μειώθηκε από το 50% στα επίπεδα του 15% και 20%.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ «έχτισαν» τις βάσεις, πάνω στις οποίες στήθηκε το μεγάλο κόλπο της μαζικής φοροληστείας των λαϊκών στρωμάτων τα δύο τελευταία χρόνια, στο πλαίσιο της εφαρμογής των μνημονίων. Μια επίθεση που δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά το απότοκο των στρατηγικών επιλογών στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου. Αρχικά για την ενίσχυση της διαδικασίας συσσώρευσης κεφαλαίων, στη συνέχεια για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Η άγρια επιδρομή σε άμεση και έμμεση φορολογία, στη μικροϊδιοκτησία, παράλληλα με την κατεδάφιση μισθών και συντάξεων και την επιταχυνόμενη ιδιωτικοποίηση βασικών κοινωνικών αναγκών σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση, Νερό, Ενέργεια, όλα αυτά μαζί συνδυαστικά συνέτειναν στην εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων.

Δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά στην ελληνική κοινωνία. Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, με ή χωρίς μνημόνια, ο οποίος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική χρεοκοπία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων - αυτό αποτελεί σήμερα όρο επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος - και ο δρόμος ανατροπής της εξουσίας των κεφαλαιοκρατών. Ωστόσο ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, στο πλαίσιο της γενικότερης αντίστασης του εργατικού - λαϊκού κινήματος στα βάρβαρα μέτρα και τις πολιτικές που στηρίζουν και προωθούν η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα, οι εργαζόμενοι εντείνουν και κλιμακώνουν τους αγώνες τους αξιώνοντας και άμεσα μέτρα που θα τους ανακουφίσουν από την άγρια επέλαση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Μαζί και από τη φοροληστεία, με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι, ειδικά τις τελευταίες μέρες.

Αμεσοι στόχοι πάλης και διεκδίκησης, που προβάλλει σήμερα το ΚΚΕ, είναι: Η αύξηση του αφορολόγητου στα 40.000 για κάθε οικογένεια, συν 5.000 για κάθε παιδί. Κατάργηση των αντικειμενικών κριτηρίων φορολόγησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, του ΦΠΑ σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, στα αγροτικά εφόδια και του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο κίνησης. Αύξηση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρηματικών κερδών στο 45%, κατάργηση των αφορολόγητων αποθεματικών, των «αναπτυξιακών» φορολογικών κινήτρων και του ειδικού φορολογικού καθεστώτος των εφοπλιστών.