ΠΑΡΙΣΙ.--

Από τη μία κίνηση εντυπωσιασμού στην άλλη προχωρά η νέα κυβέρνηση Ολάντ, αποδεικνύοντας ότι στόχος της δεν είναι άλλος από την καλλιέργεια αυταπατών περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» στο πλαίσιο πάντα μιας καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού και χωρίς, φυσικά, να προχωρά σε κανένα ουσιαστικό μέτρο υπέρ των εργαζομένων. Χτες, λοιπόν, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Πιερ Μοσκοβισί - ο ιθύνων νους πίσω από την προεκλογική εκστρατεία Ολάντ και τη φιλοτέχνηση του δήθεν «φιλεργατικού προφίλ» και της εικόνας του «αέρα αλλαγής στην ΕΕ» - ανακοίνωσε ότι μέχρι τα τέλη του μήνα θα εκδοθεί Προεδρικό Διάταγμα που θα θέτει ως ανώτερη αμοιβή των διευθυντών των κρατικών επιχειρήσεων τα 450.000 ευρώ ετησίως. Το «ριζοσπαστικό» αυτό μέτρο δεν αφορά παρά μόνο 20 ανθρώπους!

Πρόκειται, ουσιαστικά, για συνέχιση της ίδιας τακτικής «πυροτεχνημάτων» που άρχισε με την προαναγγελία της έκδοσης προεδρικού διατάγματος για τη μείωση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια από 62, γι' αυτούς που έχουν συμπληρώσει 41,6 χρόνια ασφάλισης, δηλαδή όσους δουλεύουν χωρίς περίοδο ανεργίας από 18 - 20 χρόνων. Κοινώς 110.000 ανθρώπους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ήδη, συνταξιούχους.

Παρά την απροκάλυπτη αυτή κοροϊδία, ΜΜΕ και πολιτικές δυνάμεις και στην Ελλάδα, από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, επιμένουν να επικαλούνται την ανάδειξη Ολάντ στη γαλλική προεδρία ως «βήμα αλλαγής στην Ευρώπη» και ως «εξέλιξη θετική», επιδιώκοντας να ρίξουν στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού ως προς τις πραγματικές προθέσεις του Ολάντ, και του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας όπως και των άμεσων ή έμμεσων υποστηρικτών του - του Μετώπου της Αριστεράς και των Οικολόγων Πράσινων - που δεν είναι άλλες από την επίτευξη μιας καλύτερης διαχείρισης που θα εξασφαλίζει, στην καλύτερη περίπτωση, ψίχουλα για τους εργαζόμενους. Ο ίδιος ο Ολάντ, πάντως, δεν «κρύβει λόγια», όπως φάνηκε και στη χτεσινή συνέντευξη που παραχώρησε στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA.

Ο Γάλλος Πρόεδρος δήλωσε «φίλος του ελληνικού λαού» που θέλει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και επανέλαβε πολλάκις ότι δε θέλει να υπαγορεύσει ούτε να επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα που θα πρέπει να γίνει σεβαστό. Δε δίστασε, όμως, να τονίσει αρκετές φορές ότι η Ελλάδα έχει δεσμεύσεις οι οποίες αν αμφισβητηθούν, θα εκληφθεί, όπως, είπε, «ως ρήξη», με αποτέλεσμα αρκετές χώρες να θέσουν ζήτημα παραμονής της χώρας στο ευρώ, αφού θα έχει διαρραγεί «η σχέση εμπιστοσύνης». Υποσχέθηκε «αλλαγή» μόνο εφόσον τηρηθούν όλες οι «δεσμεύσεις» (δηλαδή τα αντιλαϊκά μέτρα).

Με άλλα λόγια, ο Ολάντ υπεραμύνθηκε της «ανάπτυξης με λιτότητα», αυτό που γίνεται παντού στην ΕΕ, είτε υπάρχουν μνημόνια με το ΔΝΤ είτε όχι, δηλαδή επίθεση του κεφαλαίου, για να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης, εργατικές λαϊκές κατακτήσεις. Πάντως, ενθάρρυνε τις αυταπάτες περί «αλλαγής» στην Ευρώπη, διεκδικώντας την «πατρότητα» της συζήτησης περί «ανάπτυξης», «ευρωομόλογων», «διασώσεων» όπως στην περίπτωση της Ισπανίας, που είναι μόνο διάσωση του κεφαλαίου με ισοπέδωση του λαού. Στην Ισπανία που μπορεί να μην έχει μνημόνιο, γίνονται περικοπές, η επίσημη ανεργία είναι στο 25% και η ελαστική απασχόληση της μιζέριας στο 40%.