«Δήλωση καρδιάς...

Σε μια περίοδο γνήσιας καπιταλιστικής κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε κατά την τρέχουσα ιστορική συγκυρία, προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη περιγραφής των γεγονότων και διατύπωσης με σαφήνεια των διαφόρων θέσεων, αφού τώρα είναι που οι λέξεις βαραίνουν ιδιαίτερα και τα νοήματα αποκτούν την πλέον ουσιαστική τους σημασία. Τις στιγμές αυτές ο λαός χρειάζεται και εκδηλώνει την ανάγκη να ακούσει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Ισως τώρα να είναι και η κατάλληλη συγκυρία. Μεσούσης της βαρβαρότερης ίσως - από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν - στέρησης αγαθών που έχουν δεχθεί σε συλλογικό επίπεδο οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες και της πρωτοφανούς, γενικευμένης καταπάτησης των εργασιακών τους κεκτημένων, ενδεχομένως να έχει αφυπνιστεί μέρος των αντανακλαστικών τους, που θεωρούνται απαραίτητα για να καταστήσουν εφικτό ένα διάλογο στη βάση εκείνης της άποψης, που έδειχναν να περιφρονούν ή, τουλάχιστον, να μην αξιολογούν στη σωστή της διάσταση σε περιόδους άλλες. Σε περιόδους, κατά τις οποίες διήγαγαν "βίον ανθηρόν", έστω και κατ' επίφαση, έστω και με το επίχρισμα ενός βολονταρίστικου - εντελώς αβάσιμου κι αυθαίρετου - υπερκαταναλωτισμού, την πραγματοποίηση του οποίου έδειχνε να εξασφαλίζει η επίπλαστη και εξαιρετικά χοντροκομμένη πολιτική προπαγάνδα των δύο αστικών κυβερνήσεων, που εναλλάσσονταν στην εξουσία τα τελευταία 40 χρόνια στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, προφανώς, υπηρετώντας απόλυτα τα συμφέροντα των παγκόσμιων μονοπωλίων. Παραδόξως, τότε ο λαός "έπλεε σε πελάγη ευτυχίας", αδυνατώντας να αντιληφθεί το μέγεθος της απάτης του τραπεζικού συστήματος (ενδεικτικά να αναφερθούμε στην περίπτωση του Κοσκωτά), όπως και του "χρηματοοικονομικού φιάσκου" του χρηματιστηρίου, όπως και όλων των πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων (της πολιτιστικής πρωτεύουσας, του εθνικού κτηματολογίου, των Ολυμπιακών αγώνων κ.τ.λ., κ.τ.λ., κ.τ.λ.) που δεν εξέλιπαν από όλες τις περιόδους διακυβέρνησης της χώρας από τα δύο κόμματα.

Σήμερα, ωστόσο, σε μια συγκυρία που οι μάσκες έχουν πέσει, αποκαλύπτεται η απόλυτη σκαιότητα του καπιταλιστικού συστήματος και όλων των απατεωνίστικων τεχνικών του. Τεχνικές, επιπλέον, που δεν αναδεικνύουν ούτε καν μια αμυδρή διάσταση πρωτοτυπίας, για όσους βέβαια, μελετούν τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και τις απατηλές μεθόδους στις οποίες εδραιώνεται η, ανά τους αιώνες, κατίσχυσή του. Οι φοροεισπρακτικές χοντροκοπιές και οι ατέλειωτες, απάνθρωπες, βρικολακίστικες αφαιμάξεις στα ήδη συρρικνωμένα εισοδήματα από την έμμεση φορολογία, την απελευθέρωση των τιμών και την γενική αυθαιρεσία στην αποκαλούμενη "ελεύθερη αγορά", καθιστούν το κόστος ζωής υψηλό ή ακόμη και απαγορευτικό για την πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών. Ο κόσμος "γλείφει τις πληγές του", μην έχοντας ούτε καν τα στοιχειώδη φάρμακα να τις γιατρέψει. Τα προϊόντα δεν καταναλώνονται και, επομένως, η παραγωγή φθίνει, με προοπτική να σταματήσει εντελώς. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και αποδημούν, κάποιοι σε άλλες χώρες και κάποιοι άλλοι "εις Κύριον". Αντιθέτως, το χρήμα αποσύρεται από την κυκλοφορία και δεσμεύεται στα θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών και των υψηλά ιστάμενων δούλων του, μέχρις ότου τα συμφέροντά τους επιτρέψουν ή καταστήσουν αναγκαία την επαναδιάθεσή του στην παραγωγική διαδικασία.

Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των μνημονίων της, προβάλλεται για μια ακόμη φορά η σοσιαλδημοκρατία και ο ρεφορμισμός ως απόλυτα επίκαιρη πολιτικά λύση και απάντηση στο μείζονος σημασίας και εγγενές στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος - την κρίση. Ετσι, διακηρύσσεται ως βιώσιμη η δυνατότητα διαπραγμάτευσης ή και αμφισβήτησης (δεν ξεκαθαρίζεται αυτό, αλλά αποτελεί μεταβλητή ανάλογα με τον ομιλητή, δίνοντας την εικόνα ελάχιστης ή και ανύπαρκτης διαφοροποίησης των δύο πρακτικών) των όρων του μνημονίου, πάντα βέβαια εντός της Ευρωζώνης. Με άλλα λόγια, τεχνηέντως αποκρύπτεται η μοναδική αλήθεια, ότι τα μνημόνια και οι Ευρωζώνες είναι προϊόντα του καπιταλισμού και των δομικών του κρίσεων και όχι οι αιτίες του - όπως αντεστραμμένα τα παρουσιάζουν - ενώ, ανερυθρίαστα διακηρύσσεται η δυνατότητα αμφισβήτησής τους μέσα στα πλαίσια του ίδιου του καπιταλισμού. Μάλιστα, από έναν χώρο, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν παύει να αποκαλείται αριστερός, ξεχνώντας ότι την καπιταλιστική κοινωνία τη μελετούμε, όχι για να την κατανοήσουμε απλά και να τη συντηρήσουμε, αλλά για να την αλλάξουμε. Σήμερα θα λέγαμε καλύτερα, για να την ανατρέψουμε.

Για όλα τα παραπάνω, για την ανέχεια του λαού μας και τη συνεχή εξαπάτησή του μέχρι σήμερα, αλλά και την προσπάθεια μελλοντικής του εξαπάτησης, που εξυφαίνεται μέσα από φαυλεπίφαυλα διλήμματα παραμονής στην Ευρωζώνη και διαπραγμάτευσης του μνημονίου ή εξόδου μας από αυτήν και πτώχευσης, αλλά και για μια αληθινή διεθνιστική προοπτική παγκόσμιας αμφισβήτησης και ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρώ προσωπικά, ότι δε μου απομένει παρά να δηλώσω δημοσίως την απόλυτη συμπαράταξή μου με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το μοναδικό πολιτικό χώρο που διατηρεί ανόθευτη την κομμουνιστική του υπόσταση, εφαρμόζει σταθερή κι αμετακίνητη πολιτική από τις βασικές ιστορικές του θέσεις και, βέβαια, νομιμοποιείται να κοιτά το λαό κατάματα, αφού ποτέ δεν εξωράισε καταστάσεις, δεν έπαιξε με τις ελπίδες, ποτέ δε μίλησε ως Πυθία. Απομένει, λοιπόν, να το αντιληφθεί και ο ίδιος ο λαός.

Συντροφικά και αλληλέγγυα».