Σκοτώνουν τ' άλογα...
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον τσαλάκωσαν, που τον ταπείνωσαν και τον έκαναν να νιώσει, με απέραντη θλίψη και οργή, ότι το κράτος τον έχει γράψει μεγαλοπρεπώς στα αχαμνά του. Ναι, δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε να τον «φτύνουν» οι αηδείς ταγοί, έχοντάς τον επί μέρες έξω από τις τράπεζες για να εισπράξει την κολοβή σύνταξή του. Αυτή την πανάθλια τακτική του κράτους απέναντί του τη ζει καθημερινά και κανένας δεν μπορεί να του αλλάξει την πεποίθηση ότι για τους κυβερνώντες αυτός, ο απόμαχος της βιοπάλης, είναι σκύβαλο, ρετάλι και περιττός. Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα και οι κορόνες που αμολούν οι κύριοι από τα προεκλογικά μπαλκόνια για τα «περήφανα γηρατειά» είναι δόλωμα για την υποκλοπή των ψήφων και τίποτε άλλο. Γι' αυτό ακριβώς μόλις αρπάξουν την εξουσία ανακαλούν αμέσως τα εύσημα που απένειμαν στους υπερήλικες και τα αντικαθιστούν με μια μεγαλοπρεπή μούντζα προς αυτούς.
Με αυτές τις σκέψεις, ο άτυχος συνταξιούχος που ξεροστάλιαζε πέντε μέρες στην ουρά άκουσε και τη «συγνώμη» που του απηύθυνε ο αρμόδιος υπουργός και αντί να καταλαγιάσει το μένος μέσα του φούντωνε περισσότερο. «Τι συγνώμη, κύριε, μονολόγησε, όταν μου πετάξατε στα μούτρα, όταν αποχώρησα από τη δουλιά, μια σύνταξη κοροϊδία και μ' έχετε βυθίσει στη μιζέρια; Τι συγνώμη, κύριε, όταν, στη δύση του βίου μου, μου δώσατε μια κλοτσιά σαν να είμαι ψωραλέος σκύλος και με αφήσατε να έχω σαν στήριγμα σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια μόνο τη βακτηρία μου; Ντροπή σας, λοιπόν, και να ξέρετε πως όλα αυτά τα ανομήματά σας σε βάρος των συνταξιούχων δεν ξεπλένονται με τίποτε...».
Αν δεν ξέσπαζε τόσος θόρυβος και τόσος σάλος για την ταλαιπωρία του συνταξιούχου, που περίμενε σαν επαίτης να πάρει τη σύνταξή του, ούτε αυτή η τυπική «συγνώμη» θα υπήρχε. Αυτός, όμως, προς τον οποίο διαβιβάστηκε η «ευγενής» ρήση δεν ήταν δυνατόν να ξεγελαστεί. Διότι το ξέρει κάλλιστα, όπως είπαμε, ότι για το κράτος είναι ευτελέστερος και από ένα σκουπίδι. Γι' αυτό και του κλείνει κατάμουτρα την πόρτα, όταν ζητάει να συναντηθεί με την εξουσία για να διεκτραγωδήσει την άθλια οικονομική του κατάσταση. Γι' αυτό δε διστάζει ακόμη και να τον ξυλοφορτώσει (συνέβη και αυτό) όταν «παρατραβάει το σκοινί», διαδηλώνοντας στους δρόμους για τις συντάξεις πείνας. Γι' αυτό τον στοιβάζει στα ράντσα, όταν αρρωστήσει ή τον στήνει από τα ξημερώματα στα ιατρεία του ΙΚΑ για να πάρει ένα φάρμακο. Γι' αυτό τον έχει, τέλος, να ζει με βοηθήματα από τα παιδιά του, γιατί με τα ψίχουλα που εισπράττει πώς να περάσει ολόκληρο το μήνα; Κόβει από εδώ, κόβει από εκεί, αλλά και με όλο αυτό το σφίξιμο της ζώνης, εκεί στις 18 ή τις 20 του μήνα μένει ρέστος εντελώς.
Για να είναι, μάλιστα, πιο αντικειμενικός, θα μπορούσε να πει ότι το κράτος δεν τον έχει απλώς παραπετάξει, δεν τον έχει απλώς περιθωριοποιήσει. Εχει κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Τον θεωρεί κάτι σαν «άχθος αρούρης», σαν βάρος της γης και πολύ θα ήθελε να απαλλαγεί από αυτόν. Δεν έχουν περάσει, άλλωστε, πάνω από δύο χρόνια που του πέταξε κατάμουτρα ότι «ζει πολύ και δε συμφέρει στο κράτος να του δίνει σύνταξη τόσα χρόνια»!
Σαν άλογο που γέρασε και θέλουν οι αφέντες του να το σκοτώσουν, αισθάνεται από τότε ο συνταξιούχος και τα ίδια συναισθήματα τον διακατείχαν και προχτές που ξεροστάλιαζε έξω από την τράπεζα, αντιμετωπίζοντας για πολλοστή φορά από το κράτος την ταπείνωση. Και η οργή του έγινε κυριολεκτικά εκρηκτική, όταν σκέφτηκε ότι με την ανατροπή στο ασφαλιστικό, που προωθεί η κυβέρνηση, η νέα γενιά, τα παιδιά του δηλαδή, θα δουν πολύ χειρότερες μέρες. Και η σύνταξη αυτών θα είναι πιο εξευτελιστική και η θέση τους. Γιατί θα εκλιπαρούν από τις ασφαλιστικές εταιρίες κάποια ψίχουλα που θα τα έχουν χρυσοπληρώσει. Και αυτές, σίγουρα, θα λένε «περάστε αύριο, την άλλη, την επόμενη βδομάδα...». Ασε που μπορεί να εμφανίζονται οι ταλαίπωροι απόμαχοι μπροστά στην ασφαλιστική και να βρίσκουν κλειστά ρολά και μια ταμπελίτσα που θα γράφει: «Δυστυχώς επτωχεύσαμε και αντίο κορόιδα που μας πληρώνατε μια ζωή»!
Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ
Feeds
Ανακοίνωσαν πάλι μέτρα για τις πυρκαγιές 
