Το σημερινό ένθετο «Ιστορία» του «Ριζοσπάστη» αναφέρεται στη δράση του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού 1929 - 1933. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται στην ανάπτυξη της πάλης στα 1932 και μετά, στην περίοδο που Πρόεδρος των ΗΠΑ εκλέγεται ο Φρ. Ρούσβελτ και εφαρμόζει την πολιτική διαχείρισης που έμεινε στην ιστορία ως «Νιου Ντιλ», πολιτική κεϋνσιανής, σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Το κείμενο «Τα σταφύλια της οργής» (τίτλος κεφαλαίου των συγγραφέων) αναδημοσιεύεται από την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», «Η άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ» των ΡΙΤΣΑΡΝΤ Ο. ΜΠΟΓΙΕΡ - ΧΕΡΜΠΕΡΤ Μ. ΜΟΡΕ. Οι ίδιοι οι συγγραφείς του βιβλίου αναφέρουν ότι η πολιτική του «Νιου Ντιλ» ήταν πολιτική διάσωσης του καπιταλισμού. Ηταν επίσης η περίοδος που για πρώτη φορά γίνεται νόμος για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Από το κείμενο και τα γεγονότα που αναφέρει, ο αναγνώστης θα διαπιστώσει τη δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης στους αγώνες ενάντια στους καπιταλιστές, αφού ο αγώνας ενός κλάδου γίνεται ταυτόχρονα αγώνας πολλών άλλων κλάδων και μάλιστα με ανεβασμένες μορφές πάλης, αφού κράτος και καπιταλιστές παρά το νόμο για τις συμβάσεις χτυπούν ενιαία τους απεργούς εργάτες ακόμη και με τα όπλα. Ετσι, το «όλοι για έναν και ένας για όλους» γίνεται πράξη στην κλιμάκωση της ταξικής πάλης που φέρνει και νικηφόρα αποτελέσματα. Δείχνει επίσης ότι η εφαρμογή των νόμων του αστικού κράτους και των αστικών κυβερνήσεων είναι κενό γράμμα για τους καπιταλιστές, όπως, π.χ., ο νόμος για τις συμβάσεις, και μπορεί να επιβληθεί για να βελτιώσει τη ζωή της εργατικής τάξης μόνο με την ταξική πάλη όταν διαμορφώνει ανάλογο συσχετισμό. Εχει τη σημασία του σήμερα που επίσης υπάρχουν συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και κάποιες δυνάμεις σαν τον ΣΥΡΙΖΑ προβάλλουν την πολιτική λύσης εργατικών, λαϊκών προβλημάτων από τα πάνω, από μια τάχα προοδευτική ή αριστερή κυβέρνηση με μια άλλη διαχείριση, που θα αναγκάσει τάχα τους καπιταλιστές να ανακουφίσουν τους εργάτες! Τέλος, δείχνει τον αντικομμουνισμό ως πρόσχημα για το χτύπημα του κινήματος αλλά και την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στην οργάνωση της πάλης.