Και καταλήγει με τη στρατηγική του ΚΚΕ: «Ενδεχομένως όλα τα παραπάνω να σημαίνουν κάτι για την πλέον μακροχρόνια γενική γραμματέα του ΚΚΕ, την κ. Αλέκα Παπαρήγα. Εξυπακούεται ότι τα πρόσωπα φεύγουν, το Κόμμα όμως μένει. Μπορεί μέχρι "να ωριμάσουν οι συνθήκες" για την επανάσταση να υπάρχει χρόνος περίπου ανάλογος με εκείνον της Δευτέρας Παρουσίας, αλλά δεν είναι δυνατόν, υπό συνθήκες οξύτατης κρίσης, ένα τέτοιο κόμμα να ακολουθεί μια τόσο ελιτίστικη στρατηγική. Οσο κι αν ήθελε να προφυλάξει την επιχείρηση του Περισσού απέχοντας από τυχόν διολισθήσεις σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η συντριβή ήταν θέμα χρόνου. Δεν πειράζει, όμως. Υπάρχει πάντα η ανυπέρβλητη ομορφιά του Γράμμου...».

Να λοιπόν τι πασχίζουν να πουν. Στο Γράμμο χάσατε. Στις εκλογές χάσατε. 'Η το γυρίζετε στη διαχείριση ή θα χάνετε. Για το λαό το λέει, και όχι για το ΚΚΕ. Ξέρει πως δε μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Ξέροντας επίσης πως αυτός είναι ο πραγματικός τους αντίπαλος. Και πίστεψαν ότι μπορούν να τον τσακίσουν. Διαφορετικά δεν εξηγείται γιατί τόση σπατάλη φαιάς ουσίας για ένα κόμμα που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι «συνετρίβη». Από χαιρεκακία; Από διάθεση να το «διορθώσουν» για να κερδίζει; Οχι βέβαια. Η αστική τάξη, όπου αναφέρονται η «Καθημερινή» και οι αρθρογράφοι της, γνωρίζει καλά ότι η έκβαση μιας μάχης δεν κρίνει την έκβαση του πολέμου. Ξέρει ποιος είναι ο αντίπαλος, την ανησυχεί που ό,τι κι αν κάνει δεν μπορεί να ξεμπερδέψει με το ΚΚΕ, ούτε να το αναγκάσει να βάλει νερό στο κρασί του. Δεν φοβάται τις συνθήκες από μόνες τους, τις φοβάται σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός ΚΚΕ με στρατηγική ανατροπής της εξουσίας της. Απεχθάνεται το Γράμμο, τρέμει τα διδάγματά του. Πράγματι κ. Μαγκλίνη υπάρχει πάντα η ανυπέρβλητη ομορφιά του Γράμμου...