«Σάλος» μεγάλος προκλήθηκε και κουρνιαχτός πολύς σηκώθηκε από τη δήθεν σοκαριστική, πλην ανούσια, δήλωση του πρώην εκπροσώπου στο ΔΝΤ Π. Ρουμελιώτη ότι το ΔΝΤ γνώριζε ότι το ελληνικό πρόγραμμα (μνημόνιο) δεν είχε πιθανότητες επιτυχίας. «Γνωρίζαμε από την αρχή πως το πρόγραμμα για την Ελλάδα ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί, καθώς δεν υπήρξε πουθενά ένα επιτυχές παράδειγμα, λόγω και του γεγονότος της συμμετοχής της χώρας μας στο ευρώ, που δεν της επιτρέπει την υποτίμηση του νομίσματός της για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας», δήλωσε στους «New York Times» ο νυν αντιπρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς και πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Κομίζει γλαύκαν ες Αθήνας και χύνει μελάνι σαν τη σουπιά το πρώην στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Πρώτα απ' όλα αποκρύβει ότι ο πραγματικός στόχος του «προγράμματος» δεν ήταν να αντιμετωπίσει το χρέος ή να βγάλει τη χώρα από την ύφεση, αλλά να διασώσει την πλουτοκρατία και να θωρακίσει την κερδοφορία των μονοπωλίων, φορτώνοντας εξ ολοκλήρου τα βάρη της κρίσης στις πλάτες του λαού. Να κάνει πάμφθηνους τους εργαζόμενους για να αντισταθμίσει τη χασούρα κερδών σε περίοδο κρίσης, δημιουργώντας συνθήκες τεράστιας κερδοφορίας. Για την ανταγωνιστικότητα ήταν τα μέτρα. Ακριβώς γι' αυτό το έκαναν «δικό τους» πρόγραμμα οι κυβερνήσεις και τα κόμματα της εγχώριας πλουτοκρατίας και γι' αυτό το στήριζε ένθερμα ευθύς εξαρχής ο ίδιος ο Π. Ρουμελιώτης. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα το «πρόγραμμα», που ας σημειωθεί εφαρμόστηκε πλήρως σε ό,τι αφορά την κατεδάφιση των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, κάθε άλλο παρά απέτυχε. Αποδείχθηκε άρα αποτελεσματικό εργαλείο για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου που είχε εξαρχής τεθεί. Ορισμένους βέβαια, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, τους βολεύει να βλέπουν το «εργαλείο», ακριβώς για να μην αγγίζουν αυτούς που το χρησιμοποιούν και με ποια στρατηγική στόχευση. Είναι οι ίδιοι που έχουν αναγορεύσει το μνημόνιο ως το «απόλυτο κακό», που έφερε μάλιστα την κρίση, ακριβώς για να μη μιλήσουν για τη γενεσιουργό αιτία της κρίσης, την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων και κερδών.