Πλέον πιο ξεκάθαρα από ποτέ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες μόνο ως ...γιορτή του αθλητισμού και των Λαών -όπως κάποιοι έχουν τους λόγους τους να την ονομάζουν- δεν είναι. Οσο και εάν ...χρυσωθεί το χάπι, η πραγματικότητα δεν κρύβεται. Η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων αποτελεί επί της ουσίας μια ευκαιρία για κέρδος των πολυεθνικών, που με τον έναν ή άλλον τρόπο δραστηριοποιούνται στο χώρο του αθλητισμού. Η βιτρίνα των όσων συμβαίνουν εντός αγωνιστικών χώρων δεν είναι ικανή πλέον να κρύψει το παρασκήνιο. Eνα παρασκήνιο που έχει να κάνει με τον επιχειρηματικό πόλεμο που διεξάγεται από πίσω και φυσικά όχι πάντα με θεμιτά μέσα. Οι σύγχρονες Ολυμπιάδες, καθαρά καπιταλιστικές, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα όσον αφορά στον ίδιο τον αθλητισμό ή σε ιδέες όπως το «ευ αγωνίζεσθαι».

Αντίθετα, όταν η κόντρα εμπορικών συμφερόντων σαν βάση της (και σαν κάλυψη βεβαίως) έχει τις επιδόσεις και τα δρώμενα των αθλητών εντός αγωνιστικών χώρων, αυτά δε θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα και βέβαια ...καθαρά. Η επιτυχία είναι αυτή που φέρνει και τα περισσότερα κέρδη για τις πολυεθνικές και αυτή είναι το μόνο ζητούμενο, έστω και εάν το σύνθημα ότι «η συμμετοχή μετράει» προσφέρει το καλύτερο άλλοθι στους αρμοδίους. Και για να έρθει αυτή επιστρατεύονται όλα τα μέσα... Θεμιτά ή αθέμιτα.

Η διοργάνωση του 1988 στη Σεούλ αποτελεί το κομβικό σημείο όπου αποκαλύφτηκαν οι σκοτεινοί δρόμοι των ουσιών. Η άμεση σύλληψη του νικητή της κούρσας των 100 μ., Μπεν Τζόνσον, για χρήση αναβολικών αλλά και οι αποκαλύψεις χρόνια αργότερα για τους υπόλοιπους συμμετέχοντες ότι ήταν ντοπαρισμένοι, όπως ο Καρλ Λιούις, ή ο θάνατος μερικά χρόνια αργότερα της Γκρίφιθ Τζόινερ, που είχε εντυπωσιάσει στη συγκεκριμένη διοργάνωση, ήταν τα περιστατικά που... τράβηξαν για τα καλά την κουρτίνα. Εστω και εάν η μείωση των κρουσμάτων στην επόμενη διοργάνωση της Βαρκελώνης επούλωσε κάπως τις πληγές της Σεούλ, εντούτοις από κει και πέρα περιστατικά και αποκαλύψεις παίρνουν για τα καλά την ανηφόρα. Στην Ατλάντα το 1996 επίσημα παρουσιάστηκαν τέσσερα περιστατικά, αργότερα όμως διεθνή ρεπορτάζ αποκάλυπταν ότι τα κρούσματα ήταν πολύ περισσότερα. Πριν τη διοργάνωση του Σίδνεϊ, το 2000, εντύπωση προκάλεσαν οι αποκαλύψεις για ντοπαρισμένους αθλητές που έχαναν τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες εξαιτίας των αναβολικών, ενώ στην επόμενη διοργάνωση της Αθήνας, το 2004, τα περιστατικά ντοπαρίσματος των Ελλήνων αθλητών Κεντέρη - Θάνου - Σαμπάνη βάζουν το στίγμα τους στη διοργάνωση. Λίγο μετά, η αποκάλυψη στις ΗΠΑ του σκανδάλου της φαρμακοβιομηχανίας «BALCO» αποδεικνύει ότι υπήρξε πλήθος ντοπαρισμένων αθλητών.

Στην προηγούμενη διοργάνωση του Πεκίνου και παρά τις εξαγγελίες της ΔΟΕ και του WADA για πιο ισχυρή καταπολέμηση του ντόπινγκ προκειμένου να μην επαναληφθούν φαινόμενα του 2004, τα φαινόμενα δεν έλειψαν αφού συνολικά 20 κρούσματα αποκαλύφθηκαν. Η νέα ουσία που έκανε θραύση ήταν η περίφημη Μ3 με την Ελλάδα πάλι να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των ειδήσεων καθώς οι σπρίντερ Τάσος Γούσης και Φανή Χαλκιά κατά τη διάρκεια των αγώνων πιάστηκαν ντοπέ και τιμωρήθηκαν και μερικούς μήνες μετά σε επανεξέταση δειγμάτων η Αθανασία Τσουμελέκα στο βάδην.