«Οι κήρυκες της αστικής προπαγάνδας βγήκαν πάλι να μιλήσουν για το "ρεαλισμό" των τριών κυβερνητικών εταίρων της συγκυβέρνησης, που συμφώνησαν για το νέο κύμα βάρβαρης επιδρομής σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, ύψους 11,5 δισ. ευρώ (...) αυτό που λένε ότι είναι ρεαλισμός δεν είναι άλλο παρά η πολιτική που έχει χαράξει η πλουτοκρατία για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα, όπου καλεί την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να την υιοθετήσουν και να την υπηρετήσουν (...) Θέλουν η αγωνία του καπιταλιστή για την αύξηση της κερδοφορίας του και παραπέρα ενίσχυση της θέσης του να γίνει αγωνία του εργάτη, που πασχίζει για το μεροκάματο και την επιβίωση του ίδιου και της οικογένειάς του. Θέλουν οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων, εγχώριων και διεθνικών, να γίνουν ανταγωνισμοί και αντιθέσεις των λαών για να τους ενσωματώσουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κυρίως ως αναλώσιμο υλικό και ως φθηνό δυναμικό. Τελικά θέλουν να πείσουν το λαό πως ρεαλισμός είναι το να αποδεχθεί τη μοίρα που του έχουν χαράξει. Θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους πως ρεαλισμός είναι να αποδεχτούν να πληρώσουν αυτοί την κρίση του καπιταλισμού και μάλιστα μέρος της άρχουσας τάξης να βγει και ενισχυμένο. Αυτό που επιδιώκουν είναι να αξιοποιήσουν την κρίση για μια στρατηγικού χαρακτήρα οπισθοδρόμηση σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο της εργατικής τάξης.

Ο αντιδραστικός ρεαλισμός τους αποκαλύπτεται και μέσα από μια ματιά στην Ιστορία. Εάν είχε γίνει αποδεκτός ο ρεαλισμός της εκάστοτε άρχουσας τάξης, η ανθρωπότητα θα ζούσε ακόμα στην εποχή της δουλείας, δε θα είχε γίνει η Γαλλική Επανάσταση, η Οχτωβριανή Επανάσταση, δε θα είχε γίνει η Επανάσταση του 1821, καθώς υπήρχε το "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω" (...) Ο μόνος βιώσιμος ρεαλισμός για το λαό είναι η ακύρωση αυτών των σχεδίων και η πάλη για την ανατροπή» (στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).