«Ασυμβίβαστα διεκδικούμε τα δικαιώματά μας». Με το σύνθημα αυτό, που ήταν γραμμένο στο πανό της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, σύσσωμες οι γυναίκες που παρευρίσκονταν στο Συνέδριο, μετά τη λήξη των εργασιών της χτεσινής πρώτης μέρας, πραγματοποίησαν πορεία προς τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τη Βουλή, όπου και επέδωσαν ψήφισμα.

«Θέλουν τη γυναίκα ανασφαλή δεύτερο πολίτη για αναπαραγωγή», «Εμείς διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, καλύτερη ζωή για μας και τα παιδιά μας», «Την πολιτική σας την αντεργατική θα την ανατρέψουν μ' αγώνες οι λαοί». Αυτά ήταν μερικά από τα συνθήματα που βροντοφώναξαν οι γυναίκες καθόλη τη διάρκεια της πορείας. Μετά το τέλος της πορείας, οι σύνεδροι ανανέωσαν το «ραντεβού» για σήμερα, όπου και θα συνεχιστούν οι εργασίες του Συνεδρίου με ομιλίες των αντιπροσώπων από όλη την Ελλάδα.

Το ψήφισμα έχει ως εξής:

«Το 8ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα 8-10 Μάρτη του 2001, αποτελούμενο από αντιπροσώπους που εκπροσωπούν συλλόγους - μέλη της πανελλαδικά, κατέγραψε την αγωνία και την αγανάκτηση των γυναικών για το πού οδηγεί ο μονόδρομος της ΕΕ.

Καταγγέλλουμε:

Τη σύγχρονη βαρβαρότητα, που πλήττει τους εργαζόμενους και ειδικά τις γυναίκες. Βαρβαρότητα, που οδηγεί στην πιο άγρια εκμετάλλευση.

Διαπιστώνουμε ότι:

• Τα εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες σαρώνονται. Ο εργαζόμενος είναι πια έρμαιο στα χέρια του κεφαλαίου, απροστάτευτος από το κράτος. Με νόμους και με μεθοδεύσεις οδηγείται σε ένα νέο μεσαίωνα. Ωράρια, αποζημιώσεις, συνθήκες εργασίας, κοινωνική προστασία, επιδόματα, άδειες, μπαίνουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μεταξύ κεφαλαίου και κράτους, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων.
• Τον παραγόμενο πλούτο οικειοποιούνται οι λίγοι που διαθέτουν το κεφάλαιο, ενώ εκείνοι που το παράγουν παίρνουν ψίχουλα.
• Η νέα τεχνολογία, αντί να οδηγήσει στη βελτίωση συνθηκών και στη μείωση ωρών εργασίας, γίνεται κτήμα των ολίγων, ενώ εκείνοι που αγωνίστηκαν να τη δημιουργήσουν αμείβονται με ανεργία. Πρωταγωνίστριες, οι γυναίκες.
• Η Κοινωνική Ασφάλιση, ένα από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, χάνει το δημόσιο - κοινωνικό χαρακτήρα της και σιγά - σιγά περνά στα χέρια των μεγάλων Ιδιωτικών Ασφαλιστικών Εταιριών. Με τον ίδιο ρυθμό αποσύρεται το κράτος, που αφήνει τους εργαζόμενους χωρίς καμιά προστασία και ασφάλεια.
• Η κοινωνική πολιτική περιορίζεται σε εξαθλιωμένα άτομα και ο εθελοντισμός που προορίζεται κύρια για τη γυναίκα παίρνει όλο και μεγαλύτερη έκταση για περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών. Μόνο έτσι θα μπορέσει να ανταποκριθεί η κυβέρνηση στις χρεώσεις και υποχρεώσεις της ΟΝΕ.

Διαπιστώνουμε επίσης ότι:

• Η γυναίκα μέσα στη ζούγκλα της ανταγωνιστικότητας, αλλά και της ελεύθερης αγοράς, μετατρέπεται σε θαυματοποιό. Περιφέρεται από εργοδότη σε εργοδότη, ενώ τις ελάχιστες ελεύθερες ώρες της τις εξαντλεί στις οικογενειακές υποχρεώσεις. Οσο για τις άνεργες, καταφεύγουν αναγκαστικά σε εργασίες υποαπασχόλησης για να εισπράξουν τα ψίχουλα των προγραμμάτων της ΕΕ ή τις εξευτελιστικές αμοιβές των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης (ΤΣΑ).
• Η θέση της ΕΕ ότι "μόνο οι πολίτες πρέπει να φροντίζουν τον εαυτό τους και να αφήσουν ήσυχο το κράτος" περνά αργά, αλλά σταθερά στις συνειδήσεις των εργαζομένων και κύρια των γυναικών, από τους εκφραστές της.
• Η προώθηση του τρομο-νόμου, που φτιάχτηκε με το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, έχει ως σκοπό να πλήξει τις αναμενόμενες αντιδράσεις των εργαζομένων για την έφοδο κατά των στοιχειωδών δημοκρατικών κατακτήσεων.
• Η πολιτική των "ίσων ευκαιριών" για τη γυναίκα σε όλους τους τομείς που επαγγέλλεται η ΕΕ, με τα τέσσερα προγράμματα που ήδη εφαρμόστηκαν και το πέμπτο θα μπει τώρα σε εφαρμογή, αποδείχτηκαν απάτη, γιατί όλη η φιλοσοφία της ήταν να μετατρέψει την εργαζόμενη σε "απασχολήσιμη" και σε βοηθητικό προσωπικό, που θα καλύψει με ελάχιστη αμοιβή εργασίες που έχει υποχρέωση να καλύψει το κράτος.
• Η ΕΕ ενδιαφέρεται μόνο για τη μεγαλύτερη συμμετοχή γυναικών στα Κέντρα Λήψης Αποφάσεων, γιατί βέβαια το μέτρο αυτό δεν έχει κανένα οικονομικό αντίκτυπο. Φυσικά, δεν είμαστε αντίθετες σε αυτό, μεγάλη όμως σημασία έχει για μας το ποιες γυναίκες φτάνουν μέχρι εκεί.

Υποστηρίζουμε ότι:

Η γυναίκα πρώτα πρέπει να εξασφαλίσει εργασία, κατοικία, κοινωνική προστασία, παιδεία και προστασία των παιδιών, οικονομική ανεξαρτησία, συνείδηση του κοινωνικού της ρόλου και μετά να ασχοληθεί με αυτήν τη δραστηριότητα.

Καταγγέλλουμε όλες τις πολιτικές που προαναφέραμε.

Δηλώνουμε ότι:

• Θα συσπειρώσουμε τις δυνάμεις μας πανελλαδικά.
• Θα ενημερώσουμε με κάθε τρόπο τις εργαζόμενες.
• Θα τις ευαισθητοποιήσουμε.
• Θα τις στρατεύσουμε σε ένα διαρκή αγώνα, ώστε μέσα από την πάλη να ανατραπούν όλα αυτά που μας πισωγυρίζουν».