Είναι δυνατόν να πηγαινοέρχεσαι από τη δουλειά στο σπίτι και ανάποδα, όσες φορές θελήσει η εργοδοσία επειδή έτσι τη συμφέρει καλύτερα κι ας σμπαραλιάζεται έτσι κι η υγεία κι η προσωπική - οικογενειακή ζωή σου; Είναι. Ετσι γίνεται σε διάφορους κλάδους, ακόμα και στα νοσοκομεία όπου γιατροί είναι σε επιφυλακή («on call») για να αντιμετωπίσουν ένα έκτακτο περιστατικό όχι στο πόστο τους στο νοσοκομείο αλλά πάνω απ' το ακουστικό του τηλεφώνου τους, γιατί έτσι κοστίζει λιγότερο η εφημερία.

Είναι δυνατόν να φοβάται μια γυναίκα να μιλήσει για το γάμο ή την εγκυμοσύνη της επειδή κινδυνεύει να απολυθεί αφού γίνεται «ακριβότερη» για τον εργοδότη; Είναι. Η βαρβαρότητα αυτή προβλέπεται ακόμα και στο κείμενο της σύμβασης που υπογράφουν νέες κοπέλες, στο Εμπόριο και αλλού.

Οι καταγγελίες για την κατάσταση στους τόπους δουλειάς (σ.σ. η χρονομέτρηση στην τουαλέτα αφορά χτεσινό ρεπορτάζ του «Ρ») μαρτυρούν την κόλαση στην οποία μετατρέπεται η ζωή των εργαζομένων. Πού θα σταματήσει η αγριότητα με την οποία η εργοδοσία θα ξεζουμίζει όλο και πιο άγρια τον εργαζόμενο; Θα σταματήσει;... Οχι, δε θα σταματήσει αν οι εργάτες δε σταματήσουν την εγκληματική πολιτική που τσακίζει τη ζωή τους.