Ο υπουργός Υγείας και Πρόνοιας, Αλ. Παπαδόπουλος, όχι μόνο δεν ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη για το θάνατο του μικρού Παναγιώτη από τη Λέσβο, που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα, αλλά προκάλεσε την κοινή γνώμη, εμφανιζόμενος με το γνωστό του ύφος της αφ' υψηλού αντιμετώπισης προβλημάτων που αφορούν φτωχούς, λαϊκούς ανθρώπους (Ισως και να συμπεριφέρεται έτσι, επειδή φοβάται ότι, αν επιδείξει ανθρώπινη ευαισθησία, θα κινδύνευε να χαρακτηριστεί «λαϊκιστής» και να «χαλάσει» το προφίλ του «βέρου» εκσυγχρονιστή πολιτικού, που έχει με κόπο οικοδομήσει). Ομως, εν προκειμένω, το ύφος δείχνει και το ήθος. Και θα μπορούσε ακόμα και να χαρακτηριστεί ανήθικη η στάση του - ως υπουργού και ως ανθρώπου - καθώς επέδειξε αδιαφορία για τη ζωή ενός μωρού και για το δράμα της φτωχής οικογενείας του και, στη συνέχεια, διαφοροποιήθηκε, δημοσίως, από τα συναισθήματα και τις ευαισθησίες του ελληνικού λαού. Το χειρότερο είναι ότι σ' αυτόν τον πολιτικό έχει ανατεθεί το υπουργείο Υγείας, που απαιτεί από τον υπουργό να διαθέτει, αν μη τι άλλο, ευαισθησία και ανθρωπισμό. Η σοβαροφάνεια, που εκπέμπει αδιαφορία και κυνισμό, δε συνάδει με το αξίωμα ενός υπουργού Υγείας...