Σε τέτοιους αγώνες καλούν τους εργαζόμενους αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις. Σε «αγώνες» που ουσιαστικά βρίσκουν τρόπους στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου και του κράτους του. Σε «αγώνες» για διαφορετικούς τρόπους διαχείρισης μιας πολιτικής που θα συνεχίσει να φορτώνει «τα σπασμένα» στις λαϊκές οικογένειες. Με αυτό το περιεχόμενο θα εντείνουν την παρέμβασή τους το επόμενο διάστημα, πατώντας στο έδαφος της ηττοπάθειας και των αυταπατών που έκαναν τα πάντα, για να κυριαρχήσει στους τόπους δουλειάς τα προηγούμενα χρόνια. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εγκλωβιστούν σε τέτοια μονοπάτια, που μόνο μακριά από τις αιτίες των προβλημάτων τους δεν οδηγούν. Γιατί δεν αρκεί να ζητάς «ανατροπή της πολιτικής» ή «ανατροπή της κυβέρνησης» όπως αυτές οι δυνάμεις λένε σε διάφορους χώρους. Για παράδειγμα, στην Υγεία, πώς θα ανατραπεί η πολιτική που σμπαραλιάζει την ασφάλιση, τα δημόσια νοσοκομεία και τσακίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων; Γίνεται να υπάρξει ανατροπή της πολιτικής αυτής χωρίς πάλη ενάντια στο κεφάλαιο; Γίνεται να ανατραπεί αυτή η πολιτική χωρίς κατάργηση των μνημονίων και των σχετικών νόμων τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ; Δε γίνεται, αλλά αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν την πολιτική που αυξάνει αμείωτα τα μνημόνια, την πολιτική που θέλει ενίσχυση και ανάπτυξη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Τέτοιες πλευρές πρέπει να προβληματίσουν τους εργαζόμενους, ειδικά μπροστά στη μάχη για προετοιμασία γενικής απεργίας. Να οργανωθεί η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση και η διαφώτιση στους τόπους δουλειάς. Να γίνουν βήματα στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, να συσπειρωθούν νέες δυνάμεις στα ταξικά συνδικάτα, στο ΠΑΜΕ.