Η πάλη για την Υγεία του λαού είναι πάλη πρώτης γραμμής. Και σαν τέτοια συνδέεται πάντα άμεσα με την πάλη για τις οικονομικές διεκδικήσεις, που με τη σειρά τους ειδικά στον καιρό της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης αναδείχνουν την ανάγκη συνολικότερης πάλης για τη σωτηρία του λαού με το γκρέμισμα της εξουσίας των μονοπωλίων.

Επαυξάνουν σ' αυτήν την ανάγκη όλο και περισσότερο τα στοιχεία, όπως, για παράδειγμα, τα στοιχεία της Γιούροστατ για την παιδική διατροφή. Παρότι μπαγιάτικα, καθώς αναφέρονται στο 2010, με την κατάσταση σήμερα να είναι σαφώς χειρότερη, έχουν την αξία τους καθώς δείχνουν μια ολόκληρη γενιά υποσιτισμένη. Και ορθώς εντοπίζεται από τους παιδίατρους το γεγονός ότι αυτή η γενιά είναι η αυριανή εργατική τάξη.

Δείχνουν πως η πολιτική για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου χτυπά ειδικά τις δύο άκρες του ηλικιακού φάσματος. Τα παιδιά που εκπαιδεύονται από σήμερα να ζουν με ψίχουλα - όσα επιβιώσουν - και τους γέροντες που αφού ξεζουμίστηκαν μια ζωή τώρα θεωρούνται οικονομικό βάρος.

Η απανθρωπιά αυτής της πολιτικής είναι γέννημα της απανθρωπιάς του ίδιου του συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η ανατροπή τους ως ενιαίο σύνολο είναι πλέον προϋπόθεση για την ίδια τη συνέχεια της ζωής.

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι, αγανακτούν γιατί ο πεινασμένος δεν κάθεται να τους κοιτά, αλλά απλώνει χέρι στο τραπέζι να πάρει αυτό που τελικά ο ίδιος έχει παράξει.

Αγανακτούν, δήθεν, με τους εργάτες που ζητάνε το δίκιο τους και παρουσιάζουν σαν αδύναμο ένα κράτος που ξανά και ξανά έχει αποδείξει ότι είναι αρκετά ισχυρό στο χτύπημα του λαϊκού κινήματος.

Επικαλούμενοι γενικά την κοινωνία σα να είναι οι εργάτες ένα ξένο σώμα επιχειρούν να ταυτίσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης με τα συμφέροντα του λαού, ενός λαού που του υποβάλλουν διαρκώς την αυθαιρεσία ότι άλλο πράγμα είναι αυτός κι άλλο οι εργάτες που αγωνίζονται. Χαρακτηρίζουν «κοινωνικό συμβόλαιο της δημοκρατίας» την αξίωσή τους για ταξική υποταγή.

Αποκαλύπτονται στη βιασύνη τους: Καταφεύγουν στον Γκαίμπελς για να δείξουν μια εργατική διεκδίκηση, που η κρατική καταστολή την χτύπησε ανελέητα, σαν μέρος ευρύτερου σχεδίου. Και κόβοντας και ράβοντας ο ένας μετά τον άλλον οι αστοί αναλυτές πάνε το πράγμα εκεί που εξαρχής είναι προσανατολισμένη η εξουσία των μονοπωλίων: Να παρουσιάζεται η εργατική διεκδίκηση σαν εσωτερική εισβολή που απειλεί τη «δημοκρατία», όπως ονομάζουν τη δικτατορία των μονοπωλίων.

Για να μη μείνει περιθώριο παρερμηνείας ως προς την αποφασιστικότητα με την οποία θα υπερασπίσουν την εξουσία τους, προβάλλουν ως αυτονόητη την κάθοδο στην Αθήνα τμήματος μιας αερομεταφερόμενης ταξιαρχίας ειδικευμένης στην αντιμετώπιση διαδηλωτών. Τόμπολα.

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει, του λαού η πάλη θα την σπάσει, λέει ένα από τα συνθήματα που είναι ταυτόχρονα και κάλεσμα για την όσο το δυνατόν καλύτερη οργάνωση ενός πανεργατικού, παλλαϊκού αγώνα που θα βάλει φρένο στη βαρβαρότητα, θα ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων κοινωνικοποιώντας τα.