«Πρέπει επιτέλους να υλοποιηθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές. Ξέρετε ότι πολλές απ' αυτές, στο σύνολό τους τα 89 μέτρα για παράδειγμα, δεν υπάρχει ένα μέτρο που να έχει κάποιος αντίρρηση». Το σαθρό αυτό επιχείρημα χρησιμοποιούσε στις χτεσινές ραδιοφωνικές συνεντεύξεις του ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, επιδιώκοντας να ρίξει στάχτη στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων και να υφαρπάξει τη συναίνεσή τους στη «φαστ τρακ» υλοποίηση των διαρθρωτικών αλλαγών, τις οποίες ψευδόμενος ανερυθρίαστα εμφανίζει ως δήθεν ανώδυνες ή επωφελείς για το λαό. Ομως μια απλή ματιά στη λίστα με τις 89 διαρθρωτικές αλλαγές, που η κυβέρνηση με τη βοήθεια της τρόικας παρουσιάζει ως «προαπαιτούμενο» για την εκταμίευση της δόσης 31 δισ. μόνο και μόνο για να τις ψηφίσει και θέσει σε εφαρμογή μέσα στις επόμενες βδομάδες, αρκεί για να καταδειχθεί για χιλιοστή φορά ότι οι «διαρθρωτικές αλλαγές» είναι εργαλεία θανάτου για τα δικαιώματα και τη ζωή του λαού. Ενδεικτικά μόνο να αναφέρουμε ότι μεταξύ των 89 διαρθρωτικών αλλαγών, που θέλουν να υλοποιήσουν τάχιστα, περιλαμβάνεται η ψήφιση του νόμου που καθιερώνει τον ελάχιστο μισθό από το κράτος, η περαιτέρω μείωση του μη μισθολογικού κόστους (σ.σ. ασφαλιστικών εισφορών) των επιχειρήσεων, η καθιέρωση προϋπολογισμού συνταγογράφησης για κάθε γιατρό και η θέσπιση στόχου για το μέσο όρο συνταγογράφησης ανά ασθενή, η κατάθεση νομοσχεδίου για τη φορολογική μεταρρύθμιση (σ.σ. νέες φοροεπιδρομές και φοροαφαίμαξη των λαϊκών νοικοκυριών), θεσμοθέτηση των μειώσεων στα ειδικά μισθολόγια 12% μεσοσταθμικά, απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων κ.ά. Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι με τις διαρθρωτικές αλλαγές - σ.σ. πιο εύηχη ονομασία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων - επιτυγχάνεται η μόνιμη και βαθιά ανατροπή των λαϊκών δικαιωμάτων και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.