ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ: «Οι συγκεντρώσεις της Τρίτης ήταν σαφώς κατώτερες των προσδοκιών και σίγουρα μικρότερες άλλων (...) Αλλες συνειδητοποιήσεις επικρατούν πλέον (...) Τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά τούτα τα χρόνια εφαρμόζουν από μόνα τους εσωτερικά προγράμματα λιτότητας (...) Εγκαταλείπουν συνήθειες, πουλάνε αυτοκίνητα και σπίτια, κλείνουν μαγαζιά ζημιογόνα, φεύγουν από τον παρηκμασμένο τομέα των υπηρεσιών και αναζητούν την τύχη τους στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, επανασυνδέονται με την παραγωγή, γενικώς κινούνται αναζητώντας νέες ευκαιρίες (...) Οι πολίτες κάνουν τη δική τους επανάσταση κάθε μέρα» (στο ΒΗΜΑ).

ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ:«"Πολύ σκληρά" είναι ήδη τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ελλάδα και ενδεχόμενες νέες περικοπές θα αποδειχθούν αντιπαραγωγικές όσον αφορά στη μείωση του ελλείμματος, λόγω των αρνητικών επιπτώσεων που θα έχουν τόσο στην ανάπτυξη όσο και στα φορολογικά έσοδα (...) Αυτά εκτιμά σε έκθεσή της η Goldman Sachs, στην οποία οι αναλυτές θεωρούν ότι η λήψη των 9 δισ. ευρώ από τα 13,5 δισ. ευρώ το 2013 ενέχει το ρίσκο αφενός να καταστεί αναποτελεσματικό το σχέδιο της προσαρμογής συνολικά, αφετέρου να υπάρξουν σοβαροί κραδασμοί στο πολιτικό σκηνικό» (στο ΕΘΝΟΣ, ηλεκτρονική έκδοση).

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ: «Η παράμετρος του χρόνου έχει αποφασιστική σημασία, καθώς συναρτάται με τις αντοχές της κοινωνίας και την πολιτική σταθερότητα και ομαλότητα (...) Στην Ελλάδα οι αντοχές της κοινωνίας έχουν εξαντληθεί, στην Ισπανία απειλείται η εθνική ενότητα της χώρας, με την Καταλονία να "φλερτάρει" με απόσχιση, στην Ιταλία είναι άγνωστο τι θα προκύψει μετά τις εκλογές της Ανοιξης, αλλά η μεγάλη εκκρεμότητα - ωρολογιακή βόμβα που υπάρχει λέγεται Γαλλία: Ο Φ. Ολάντ παίζει με τη φωτιά μιας γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης, καθώς η εφαρμογή των πρωτοφανών για τη χώρα περικοπών που προώθησε, μπορεί να πυροδοτήσει εξέγερση ανάλογη με αυτήν που παρέλυσε τη χώρα στα τέλη του 1995 (...) Ο χρόνος πιέζει δραματικά, αλλά καλύτερο σενάριο δεν υπάρχει (...) Για την Ουάσιγκτον το παιχνίδι καθυστέρησης που παίζει το Βερολίνο δεν θέτει μόνο σε κίνδυνο την εύθραυστη ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας, αλλά αμφισβητεί ευθέως τον ηγετικό ρόλο των ΗΠΑ στη Διατλαντική Σχέση. Χωρίς την εμπλοκή τους στις ευρωπαϊκές ισορροπίες, οι ΗΠΑ χάνουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ισχύος και του κύρους τους ως Παγκόσμιας Δύναμης, είναι σε αδύνατη θέση τόσο απέναντι στην Κίνα όσο και την Ρωσία, και δεν μπορούν να διανοηθούν οποιαδήποτε σοβαρή πολιτική και πολύ περισσότερο στρατιωτική εμπλοκή στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).