Μέχρι πού θα φτάσει η διαστροφή τους; Η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας εμφανίστηκε χτες περίπου να προσεύχεται να έχουν πεθάνει πράγματι 90.000 συνταξιούχοι, ώστε να εξασφαλιστούν 600 εκατομμύρια ευρώ για το δημόσιο ταμείο. Σε 90.000 ανέρχεται ο αριθμός αυτών που δεν πήγαν να απογραφούν. Οι λόγοι πάμπολλοι, σίγουρα δεν πέθαναν σ' ένα χρόνο τόσοι περισσότεροι από τους αντίστοιχους του προηγούμενου χρόνου.

Κάθε ασφαλιστικό ταμείο έχει το μηχανισμό να διαπιστώσει επιτόπου αν ζει ή δε ζει ο συνταξιούχος. Η κυβέρνηση επιλέγει να σπεκουλάρει με τον αριθμό όσων δεν πήγαν να απογραφούν, για να ενισχύσει την αυθαίρετη θέση ότι για το έλλειμμα και το χρέος φταίνε τελικά οι εργαζόμενοι, είτε γιατί έχουν μεγάλα μεροκάματα, είτε γιατί είναι λωποδύτες και εισπράττουν συντάξεις που δεν τους ανήκουν.

Είναι απαράδεκτοι, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα παπαγαλάκια του Τύπου που αναπαράγουν την αθλιότητα.

Τι να λέμε, όμως, τώρα... Η Αθήνα κι από κοντά 57 πόλεις της χώρας σείστηκαν προχτές από τις διαδηλώσεις ενάντια στην πολιτική που τσακίζει τα λαϊκά στρώματα, για να εξασφαλίσει κέρδη στο μονοπωλιακό κεφάλαιο. Κι όμως, το ΒΗΜΑ «είδε» μικρές τις διαδηλώσεις. Οχι, γιατί ήταν μικρές (ξέρει πως ήταν μεγάλες), αλλά γιατί έτσι επιβάλλει η ανάλυση που θέλει να υποβάλει: Οτι τα λαϊκά στρώματα δε διαδηλώνουν όχι μόνο γιατί ήδη έχουν αποδεχτεί τη σφαγή τους, αλλά πολύ καλύτερα, γιατί «επαναστατούν» πρωτοπορώντας στην εφαρμογή στην πράξη της πολιτικής που βυθίζει τους ανθρώπους στη δυστυχία.

Ετσι μαθαίνουμε ότι οι εργαζόμενοι πουλάνε αυτοκίνητα και σπίτια ...επαναστατώντας. Κλείνουν τα μαγαζιά τους ...επαναστατώντας. Ψάχνουν για μεροκάματο όσο όσο ...επαναστατώντας.

Δεν πρόκειται για διαστροφή της πραγματικότητας. Είναι ακόμα χειρότερο. Είναι λοβοτομή χωρίς αναισθητικό στα μυαλά των αναγνωστών του συγκεκριμένου «μέσου ενημέρωσης».

Απέναντι σε μια τέτοια σαπίλα, η ανάγκη για μια ανάσα ενημέρωσης που να έχει στοιχειώδη γείωση με την πραγματική ζωή των ανθρώπων αναδεικνύεται σε ανάγκη ζωής. Η στήριξη των μέσων ενημέρωσης που διαθέτει η εργατική τάξη, ο «902» και ο «Ριζοσπάστης», είναι αυτονόητα ο δρόμος για να ξέρει η εργατική τάξη πού πατά και πού βαδίζει.

Αυτοί, κάνουν τη δουλειά τους. Ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας.

Αυτοί, υπολογίζοντας τα πράγματα στη διεθνή σκακιέρα, παίζουν σεντς το σεντς με τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων - το τίμημα για να 'ναι κερδοφόρο το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Εμείς, με όλο και βαθύτερη συνείδηση ποιος είναι ο αντίπαλος, να εντείνουμε τις προσπάθειες, από καλύτερες θέσεις, με πιο στέρεες βάσεις, όπως σημειώνει στο κύριο άρθρο ο χτεσινός «Ριζοσπάστης», για να γίνει ισχυρότερο το κίνημα έτσι που να μπορέσει ο λαός να φέρει τα πάνω κάτω.

Τα γεγονότα σηματοδοτούν μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων.

Αυτό σημαίνει ένταση απ' την πλευρά του αντίπαλου να κρατηθεί στο τιμόνι, να επιβάλει τις δικές του εναλλακτικές λύσεις.

Σημαίνει, όμως, ταυτόχρονα, από την πλευρά του εργατικού κινήματος ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τον αντίπαλο να πάρει ανάσα.

Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος. Τα αναχώματα πολλά και καλά επεξεργασμένα. Η όξυνση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης ανάγεται σε βασική προϋπόθεση για τη συνέχεια. Κι εδώ - επανερχόμαστε στο αυτονόητο - η πλατύτερη διάδοση και αξιοποίηση του «Ριζοσπάστη» ως όργανο της ΚΕ της επαναστατικής πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος, του ΚΚΕ, είναι συστατικό στοιχείο της αντιπαράθεσης, στοιχείο που με τη σειρά του χρεώνει με ανάλογη βαριά ευθύνη και όσους μετέχουν σ' αυτό το μετερίζι, να ανταποκρινόμαστε διαρκώς και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες στην ανάγκη και μόνο στην ανάγκη να σηκώσει κεφάλι η εργατική τάξη.