Το Εϊτζ θεωρείται από τον περισσότερο κόσμο ως βέβαιη θανατική καταδίκη, που άλλοτε έρχεται πιο γρήγορα και άλλοτε πιο αργά, αν και η λήψη ειδικών φαρμάκων μπορεί να προσφέρει αρκετά χρόνια ζωής. Υπάρχει, όμως, μια πολύ μικρή μερίδα οροθετικών, που όχι μόνο καταφέρνει να ζει επί ολόκληρες δεκαετίες με τον ιό, χωρίς να παίρνει φάρμακα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις καταφέρνει να μειώσει σε τέτοιο επίπεδο τη συγκέντρωσή του στο αίμα, ώστε ο ιός παύει να είναι ανιχνεύσιμος!

Η μελέτη 1,3 εκατομμυρίων αναλύσεων DNA σε καθένα από αυτούς τους τυχερούς ασθενείς, κατέληξε σε 300 γενετικές μεταβλητές που διαφέρουν σημαντικά σε σχέση με την πλειοψηφία των οροθετικών. Ο παραπέρα έλεγχος εντόπισε τον σωτήριο παράγοντα σε 4 ανεξάρτητα κομμάτια DNA, ενώ η τελική ανάλυση έδειξε ότι το εκπληκτικό αποτέλεσμα οφείλεται σε μικροδιαφορές στο γονίδιο που κωδικοποιεί μία και μόνη πρωτεΐνη - κλειδί. Η μεταλλαγμένη και γι' αυτό βελτιωμένη μορφή της πρωτεΐνης υποδοχέα HLA, επιτρέπει να είναι πιο ορατό από το ανοσοποιητικό σύστημα το σύμπλεγμά της με τις πρωτεΐνες του ιού του Εϊτζ (HIV). Ετσι, το ανοσοποιητικό καταπολεμά πιο αποτελεσματικά τη μόλυνση, της οποίας άλλωστε είναι και το πρώτο θύμα.

Ιδιαίτερα τον 20ό αιώνα η ανθρώπινη εφευρετικότητα, η ιατρική, έδωσε απαντήσεις σε πολλές ασθένειες που κατάτρυχαν τον άνθρωπο από την προϊστορία, αλλά η βιολογική εξέλιξη συνεχίζει να δίνει πρωτότυπες λύσεις, στα πιο δύσκολα ιατρικά προβλήματα. Η απόκλιση από τη γενετική ομοιομορφία δεν είναι οπωσδήποτε παράγοντας κινδύνου ή ελάττωμα. Μπορεί να είναι η πηγή της σωτηρίας σε ασθένειες, που αλλιώς θα μπορούσαν να αφανίσουν ολόκληρους πληθυσμούς.