Εκλογές ζήτησε ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την Κυριακή στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, αίτημα που ως εκείνη τη στιγμή απέρριπτε, με τον ισχυρισμό ότι θα ζητήσουν εκλογές, όταν θα μπορούν να τις επιβάλουν και «όταν έρθει η ώρα».

Οπως είπε, «σε αυτήν την κρίσιμη καμπή για τον τόπο και για το λαό, μόνο μία λύση υπάρχει και είναι πολιτική: Εκλογές για να μιλήσει ο λαός. Για να σταματήσουμε την καταστροφή της οικονομίας και της δημοκρατίας στον τόπο μας. Για να αναλάβουμε την ευθύνη, οι υγιείς δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις, να ανοικοδομήσουμε τον τόπο μας»!

Σε μια κρίσιμη, πράγματι, καμπή για το λαό και το κίνημα, τώρα που πρέπει να φουντώσει η ταξική πάλη για την καταψήφιση των μέτρων, αλλά και την αποσταθεροποίηση μέχρι ανατροπής του αστικού συστήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει ζήτημα εκλογών, όχι για να υποβοηθήσει μια τέτοια εξέλιξη, αλλά για να την εμποδίσει. Ο ίδιος, άλλωστε, επανέλαβε την προσήλωση του κόμματός του στην κοινωνική συνοχή και την πολιτική ομαλότητα, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση ότι «με την τυφλή προσήλωσή της στο Μνημόνιο αποσταθεροποιεί τη χώρα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά».

Στην πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με όχημα τις αυταπάτες περί φιλολαϊκής διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων να «κεφαλαιοποιήσει» τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού, πριν αυτές ριζοσπαστικοποιηθούν και ξεσκεπάσουν τη διαχειριστική στρατηγική του, η οποία υπηρετεί αντικειμενικά τα μονοπώλια και στόχο έχει την καπιταλιστική ανάπτυξη με άλλο «μείγμα» πολιτικής.

Το «σταμάτημα της καταστροφής της οικονομίας» και η «ανοικοδόμηση του τόπου», μέσα από ένα νέο μνημόνιο «ανασυγκρότησης», όπως το ονομάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πράξη μεταφράζονται σε ζεστό χρήμα στο κεφάλαιο, για να πάρει μπρος η κερδοφορία του, με προϋπόθεση, όμως, καρατομημένα τα δικαιώματα των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Σ' αυτό ακριβώς το πνεύμα, ο Αλ. Τσίπρας υπονόησε ότι μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε μεν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, θα έβαζε όμως ως όρο στους τραπεζίτες την «παροχή ρευστότητας στην πραγματική οικονομία», δηλαδή στο κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις του.

Κλείνοντας το μάτι στους αστούς, ο Α. Τσίπρας δεσμεύτηκε για «αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης» που «να σέβεται την εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια της χώρας» και «να λαμβάνει υπόψη της ότι αποτελεί συμφωνία ανάμεσα σε θεσμικά ισότιμους εταίρους στην Ευρωζώνη».

Προσπάθησε, με επιμέλεια, να κρύψει ότι η όποια «αναδιαπραγμάτευση» δεν μπορεί να άρει ούτε μισό απ' τα αντιλαϊκά μέτρα, στο βαθμό που αυτά αποτελούν στρατηγική της ΕΕ στην οποία υποκλίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Προσπέρασε ακόμα το γεγονός ότι η συμμετοχή στην ΕΕ ισοδυναμεί με παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως και ότι ισοτιμία ανάμεσα σε ανισόμετρα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη δεν μπορεί να υπάρξει.

Σε άλλο σημείο, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι «οι μισθοί και οι συντάξεις κινδυνεύουν μόνο από το μνημόνιο και από την τρικομματική κοινοπραξία του μνημονίου», όταν σε άλλες χώρες της ΕΕ που δεν έχουν μνημόνια, τα μέτρα που παίρνονται είναι εξίσου σφαγιαστικά για το λαό, αφού αυτό επιβάλλει το συμφέρον των μονοπωλίων.