Ο Αλ. Τσίπρας στην πρόσφατη συνέντευξή του στο αμερικάνικο CNN, είπε ότι «το χρέος δεν είναι μόνο πρόβλημα της Ελλάδας. Είναι όλων των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου (σ.σ. Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, αλλά και Γαλλία). Γι' αυτό εμείς ζητάμε μια διεθνή διάσκεψη για το χρέος (...) αυτό λοιπόν που διεκδικούμε είναι μια συνολική ευρωπαϊκή λύση, μια ρύθμιση με διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους όλων των χωρών που έχουν δημόσιο χρέος αυτή τη στιγμή ιδιαίτερα υψηλό»... Λέει όμως ότι αν γίνει κυβέρνηση, με ένα νόμο θα «ακυρώσει το μνημόνιο», θα επαναδιαπραγματευτεί την πληρωμή μέρους του χρέους. Θα το επαναδιαπραγματευτεί ή θα το παραπέμψει σε συνολική λύση στα πλαίσια της ΕΕ ή διεθνούς διάσκεψης; Αυτή η ασαφής πολιτική τοποθέτηση είναι που τον κάνει συνεχώς αφερέγγυο, ανάμεσα σε άλλα πιο σοβαρά ζητήματα, που οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν υπόψη για να μην εγκλωβίζονται σε πολιτικές λύσεις που εμφανίζονται σαν συμφέρουσες για το λαό, αλλά δεν είναι. Ποια είναι αυτά; Πρώτον, ότι επιδιώκει συμμαχίες με κυβερνήσεις καπιταλιστικών χωρών, πρωταρχικά αυτών του «Νότου της ΕΕ», που θέλουν χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής στα πλαίσια της ΕΕ, προκειμένου να μπορέσουν να εξοικονομήσουν χρήμα για επενδύσεις σε όφελος του κεφαλαίου. Δεύτερον, ότι επιλέγει αυτήν την αστική πολιτική διαχείρισης του χρέους, την εμπλέκει στους οξύτατους ανταγωνισμούς μεταξύ διαφόρων μορφών διαχείρισης που εκφράζουν διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου ακόμη και μέσα στις ίδιες τις καπιταλιστικές χώρες, με αντανάκλαση σε διαφορετικές διεθνείς συμμαχίες... «Πρέπει να πληρώσουν και οι πλούσιοι. Λέω κάτι παρόμοιο μ΄ αυτό που προσπαθεί να εφαρμόσει στις ΗΠΑ ο πρόεδρος Ομπάμα», είπε.

Μα πιστεύει κανείς ότι ο Ομπάμα ασκεί, έστω και στο ελάχιστο, πολιτική ανακούφισης του λαού και όχι ενίσχυσης του κεφαλαίου; Την ίδια ώρα ο Ομπάμα παρεμβαίνει ανοιχτά στην υπόθεση «χρέος στην Ευρωζώνη» ενάντια στη Γερμανία. Μήπως αυτή η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραπέμπει σε επιλογή ισχυρού καπιταλιστή συμμάχου (ΗΠΑ - που από το καλοκαίρι συζητούν με Ελληνες εφοπλιστές και άλλους) ενάντια σε άλλον καπιταλιστή σύμμαχο (Γερμανία); Εδώ συμπεριλαμβάνεται και η γνωστή κόντρα ΔΝΤ - Ευρωζώνης, ενώ παρεμβαίνουν και άλλες ανερχόμενες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, όπως η Βραζιλία, η Ρωσία, η Κίνα - δηλαδή οι BRICS. Οσο για τη φορολόγηση των πλουσίων, δε φτάνει ούτε για επενδύσεις, γιατί τα έσοδα είναι ελάχιστα σε σχέση με αυτά που απαιτούνται, πολύ περισσότερο δε φτάνουν για «κοινωνική πολιτική». «Πουλάει» όμως τσάμπα «κοινωνική δικαιοσύνη». Και αν το κάνει, δε θα είναι η πρώτη κυβέρνηση. Και ο Α. Παπανδρέου με υπουργό τον Σημίτη στη δεκαετία του '80 έβαλε μεγάλη φορολογία στο κεφάλαιο, άσχετα αν μετά την αφαίρεσε, και ο Γ. Παπανδρέου το 2009 έβαλε την έκτακτη εισφορά. Να λοιπόν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολιτική διέξοδο που ωφελεί τμήματα του κεφαλαίου.

Αλλά δεν είπε μόνον αυτά. Μίλησε και υπέρ των «πιστωτών», δηλαδή των τραπεζών που δανείζουν την Ελλάδα. Αυτών που τους ξορκίζει ως το μεγαλύτερο δεινό για την οικονομία. Αλλη μια αντίφαση στη γραμμή του, που τον κάνει αφερέγγυο. Και το έκανε γιατί ξέρει ότι χωρίς τράπεζες οικονομία δεν μπορεί να κινηθεί. Αυτές έχουν τα κεφάλαια για να γίνονται επενδύσεις. Τι είπε λοιπόν; «Η αλήθεια είναι ότι μία λύση σαν αυτή που εμείς προτείνουμε θα είναι επωφελής τόσο γι' αυτούς που χρωστάνε όσο όμως και για τους πιστωτές. Γιατί έτσι θα υπάρξει δυνατότητα να πάρουν τουλάχιστον ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων τους... αν έχεις κάποιον χρεοκοπημένο, η λύση δεν είναι να του δώσεις περισσότερα δάνεια, που δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει. Η λύση είναι να τον βοηθήσεις να εργαστεί, να παράξει, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να αρχίσει να αποπληρώνει».

Είπε ακόμη: «Με ανάπτυξη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της κρίσης... Και ανάπτυξη δίχως δημόσιες επενδύσεις δεν μπορεί να υπάρξει... δημόσιες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν κι ένα σταθερό περιβάλλον και για τους ιδιώτες επενδυτές. Για να υπάρξει ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, πρέπει να υπάρξουν σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές στην Ελλάδα, τις οποίες φυσικά δεν τις αρνούμαστε. Ομως, η ανταγωνιστικότητα δεν είναι μονάχα συνάρτηση του εργασιακού κόστους. Για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας πρέπει να σταματήσει η διαφθορά, να υπάρξει ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς. Θα πρέπει να υπάρξει ένα καθεστώς ασφάλειας στους επενδυτές».

Η πολιτική ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολιτική ανάπτυξης των επιχειρηματικών ομίλων. Σαν κυβέρνηση θα κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει «επενδυτικό κλίμα», δηλαδή συνθήκες κερδοφορίας. Θα κάνει δημόσιες επενδύσεις υπέρ των ιδιωτών επενδυτών. Γι' αυτό και θέλει «κούρεμα του χρέους» και «αποπληρωμή» όταν θα υπάρξει ανάκαμψη, για να υπάρχει χρήμα στα κρατικά ταμεία για επενδύσεις. Αποδέχεται τις αναδιαρθρώσεις, δηλαδή τις αντεργατικές αλλαγές - δηλαδή φτηνούς εργάτες - για να γίνουν καπιταλιστικές επενδύσεις. Να γιατί λέμε καπιταλιστική ανάπτυξη και αναδιανομή δε γίνεται. Είναι άλλη μια αντίφαση στην πολιτική του, αντίφαση του ίδιου του καπιταλισμού. Σταθερό φορολογικό καθεστώς σημαίνει φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο, διαφορετικά ή δε θα επενδύσουν ή θα πάνε αλλού τις επιχειρήσεις, όπως πρόσφατα η ΦΑΓΕ, με λιγότερη φορολογία, λόγω και της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων. Γι' αυτό μιλά για «καθεστώς ασφάλειας στους επενδυτές». Για ποια λοιπόν φιλολαϊκή λύση κάνει λόγο; Είναι απάτη!