Ηταν πράγματι εντυπωσιακό. Δε χρειαζόταν καλύτερος τρόπος να επιβεβαιωθεί η άποψη ότι μέσα στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, όπως και μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, συγκρούονται δυο γραμμές. Η γραμμή της ταξικής ενότητας και των αγώνων και η γραμμή της συναίνεσης και της υποταγής. Η δευτερολογία του προέδρου της ΓΣΕΕ Χ. Πολυζωγόπουλου ήταν κατάθεση «ψυχής». Για μία περίπου ώρα δε μίλησε για τίποτα άλλο παρά για να επιτεθεί στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Το κλείσιμό του, άρχισε και τέλειωσε με μια σφοδρή επίθεση κατά των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, κατά της δράσης, των θέσεων - είναι αλήθεια πολλές φορές παραμορφώνοντάς τες - και της πολιτικής τους.

Και για τι δεν κατηγόρησε ο Χ. Πολυζωγόπουλος το ΠΑΜΕ. Για «αυστηρή κριτική» και «τυφλές απόψεις», για «σκοπιμότητα» και «μηδενισμό». Λίγο έλειψε να του χρεώσει και το προπατορικό αμάρτημα. Και όμως πίσω απ' αυτό το παραλήρημα, που έκανε πολλές από τις ξένες αντιπροσωπείες να θέλουν να ενημερωθούν και να μάθουν περισσότερα πράγματα «γι' αυτό το "ΠΑΜΕ"», υπήρξε μια έμμεση, αλλά συγκεκριμένη ομολογία. Οτι η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ κατανοεί πολύ καλά ποιοι είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι στη γραμμή του εταιρισμού και του «κοινωνικού διαλόγου» που ακολουθεί. Γνωρίζει ότι μόνο η αντίσταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ είναι σε θέση να χαλάσει τη σούπα της ταξικής συνεργασίας, στην οποία επιχειρεί να ρίξει την εργατική τάξη. Ξέρει ότι μόνο εμπόδιο στο να συρθεί το συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι πεσκέσι στο κεφάλαιο και την κυβέρνηση, είναι οι ξεκάθαρες ταξικές θέσεις και αγωνιστική δράση του ΠΑΜΕ. Και η επίθεση αυτή είναι μια ακόμα επιβεβαίωση ότι το ΠΑΜΕ βρίσκεται στο σωστό δρόμο.

Δεν έλειψε βέβαια ούτε απ' αυτό το συνέδριο ο αντικομμουνισμός. Ενας αντικομμουνισμός αγοραίος. Τοποθετήσεις που ενώ δεν έβγαλαν κιχ, για την πολιτική της κυβέρνησης, που μασάνε τις εργοδοτικές επιθέσεις, βρήκανε πολλά να πούνε για νέους εργαζόμενους, κομμουνιστές οικοδόμους, που παίρνοντας το λόγο με τόλμη και παρρησία έφεραν στην αίθουσα του συνεδρίου τη φωνή και την ορμητικότητα της εργαζόμενης νεολαίας. Αντιμετώπισαν τα νέα παιδιά με ευφυολογήματα για «ροζιασμένα χέρια» και «ροζιασμένους λόγους». Προκλητικότατοι, όπως ο Χ. Δανέλλης, συνδικαλιστής με παχυλούς μισθούς από τη θέση του αντιπροέδρου του ΟΑΕΔ και όχι μόνο, μίλησαν για «βαποράκια» και «ανταλλαγή ψήφων». Ενώ ο Γ. Μίχας, πρόεδρος του ΕΚ Πειραιά και αδρά αμειβόμενος αντιπρόεδρος του ΟΛΠ, εξάντλησε την τοποθέτησή του σε χαρακτηρισμούς για «ψεύτες» και «προβοκάτορες».