MotionTeam

Ο Κώστας Αβραμόπουλος

«Η κυβέρνηση των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ προκαλεί το λαό. Τα μέτρα - λένε - είναι σκληρά και αναγκαία. Βεβαίως και είναι αναγκαία, αλλά για ποιον; Τα μέτρα είναι αναγκαία για την πλουτοκρατία, για να ξεπεράσει την κρίση φορτώνοντας τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων. Παρουσιάζουν ως λύση σωτηρίας του λαού την επιμήκυνση του χρόνου για τη μείωση του ελλείμματος. Το νέο "κούρεμα" των δανείων ή την παρέμβαση της ΕΚΤ για την αγορά ομολόγων. Ολες αυτές και άλλες διαχειριστικές λύσεις σημαίνουν για το λαό μόνιμη λιτότητα, νέα βάρη, νέα μέτρα, νέα μνημόνια.

Μέσα από την αντιπαράθεση - με νεροπίστολα - της τρικομματικής κυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζουν καθημερινά να εξαπατούν το λαό. Επιδιώκουν να ενσωματώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση, να απονευρώσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Οι αλληλοκατηγορίες του Σαμαρά και του Τσίπρα για το ποιος κάνει και ποιος όχι δυναμική διαπραγμάτευση, για το ποιος εγγυάται ανάπτυξη, ή για το ποιος εγγυάται την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη - λες και εξαρτάται από τους ίδιους - είναι στάχτη στα μάτια των εργαζομένων.

Οι διαφορές τους δεν έχουν καμία ουσιαστική αξία, είναι δευτερεύουσες, αφορούν στο μείγμα της βάρβαρης πολιτικής. Γι' αυτό η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να απαλλαγούν από τα κάθε λογής αποπροσανατολιστικά διλήμματα. Οποια μορφή διαχείρισης και αν επιλέξουν, είτε της συγκυβέρνησης είτε του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει νέα βάσανα για τους ίδιους και κέρδη για το κεφάλαιο.

Η οικονομική καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Πρόκειται για κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, έκφραση της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Μπούκωσε η μηχανή της καπιταλιστικής οικονομίας από τα πολλά κέρδη του κεφαλαίου. Γνωρίζουν οι ίδιοι ότι αν δεν πάρει ξανά μπρος η μηχανή όσα δισεκατομμύρια και αν "κουρέψουν" τα πράγματα θα παραμείνουν ίδια.

Γι' αυτό όχι μόνο οι χώρες της Ευρωζώνης αλλά και οι ΗΠΑ και άλλες καπιταλιστικές οικονομίες προωθούν αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις (σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο) προκειμένου να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για ανάκαμψη, με επενδύσεις που θα εξασφαλίζουν αποδοτική για τους επιχειρηματίες αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτός είναι ο λόγος επίσης που τμήματα της αστικής τάξης και πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν τα συμφέροντά τους ζητάνε να χαλαρώσει η δημοσιονομική πειθαρχία και να διοχετευθούν κεφάλαια στους μονοπωλιακούς ομίλους για να επενδύσουν. Το υψηλό χρέος δυσκολεύει τη διαχείριση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ δυναμώνουν.

Για παράδειγμα, το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι χρειάζεται νέο μεγάλο "κούρεμα" του ελληνικού χρέους (μεγαλύτερο του 50%) στα ομόλογα που κατέχουν κράτη - μέλη της ΕΕ και η ΕΚΤ. Ο λόγος που το κάνει είναι να απαλλαγούν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Βραζιλία και άλλες χώρες από τη ζημιά που συνεπάγεται για τα μονοπώλιά τους η επιπλέον χρηματοδότηση μέσω της τρόικας.

Από την άλλη, η Γερμανία και η Γαλλία, παρά τις διαφωνίες που έχουν μεταξύ τους για την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική - που η πρώτη προτείνει - συμφωνούν ότι δε θα πρέπει να γίνει νέο "κούρεμα" στο χρέος της Ελλάδας, γιατί έτσι καταστρέφεται κεφάλαιο και άρα τα μονοπώλιά τους θα έχουν χασούρα.

Επίσης, η διαμάχη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους έχει να κάνει με τους ανταγωνισμούς για το ποια μονοπώλια, ποιανού κράτους, θα καρπωθούν τον ορυκτό πλούτο, την ενέργεια, τις υποδομές και τη δημόσια περιουσία που εκποιούνται. Και φυσικά με τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας.

Γι' αυτό η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε όλους αυτούς που καλλιεργούν τα κάθε λογής αποπροσανατολιστικά διλήμματα για "κούρεμα του χρέους ή μείωση των επιτοκίων", "με την ΕΕ ή με τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία", "διαχείριση που προτείνει η ΝΔ ή διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ". Η φιλολαϊκή διέξοδος από την οικονομική καπιταλιστική κρίση περνάει μέσα από την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, έχοντας τα εργαλεία της ανάπτυξης στα χέρια μας, θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, να πετύχουμε την πλήρη αξιοποίηση και κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού, με στόχο την ολόπλευρη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Η αστική τάξη ξέρει ποιος είναι ο εχθρός της, γι' αυτό και επιτίθεται στο Κόμμα μας, στην ιδεολογία του, στην πολιτική του. Μπροστά στο 19ο Συνέδριο η επίθεση θα ενταθεί, με στόχο να αλλάξει στρατηγική, να ταχθεί με τη στρατηγική διαχείρισης του καπιταλισμού, να γίνει δηλαδή κάτι σαν την κυβερνώσα αριστερά στην Ευρώπη και τη χώρα μας, με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ.

Να είναι σίγουροι ότι η εργατική τάξη, τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες δε θα το επιτρέψουν αυτό. Και από αυτό το βήμα θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να εμπιστευτούν τη δύναμή τους, να εμπιστευτούν το ΚΚΕ. Μπορεί πολλοί να λύγισαν κάτω από την πίεση, το φόβο και τις εύκολες λύσεις που τους έταξαν και έκαναν άλλη επιλογή στις εκλογές του Ιούνη. Είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό να πιστέψουν στο δίκιο τους, ότι έχουν τη δύναμη να το επιβάλουν σηκώνοντας το ανάστημά τους απέναντι στη βαρβαρότητα.

Δε φτάνει η αγανάκτηση και η οργή! Αυτό που μπορεί να βάλει εμπόδια στη φτώχεια και την εξαθλίωση και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης είναι η οργανωμένη πάλη πρώτα και κύρια στους χώρους δουλειάς, στον κλάδο, στη γειτονιά, για τα λαϊκά δικαιώματα, σε σύγκρουση με τα μονοπώλια, τα μεγάλα συμφέροντα, τα κόμματά τους, την ΕΕ, την αντιλαϊκή πολιτική.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, εμείς οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες, ΚΝίτες και ΚΝίτισσες, χωρίς καμία προκατάληψη, δε θα πάψουμε ούτε στιγμή την προσπάθεια, θα πάρουμε πρωτοβουλίες, ώστε να δυναμώσει η ταξική πάλη, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή πρωτοβουλία και αλληλεγγύη. Για ισχυρό εργατικό κίνημα σε γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια. Για ένα κίνημα που θα πατάει γερά στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους».