Το ένα δημοσιεύτηκε την περασμένη Δευτέρα στα «Νέα», όπου αναφέρεται ότι το 2002 «είχε έρθει η ώρα της βραζιλιάνικης αριστεράς», αλλά «ήταν επίσης η ώρα της χειρότερης κρίσης για τη βραζιλιάνικη οικονομία». Εξηγεί ο αρθρογράφος Π. Τσίμας ότι «έπειτα από μια σειρά αποτυχημένων προγραμμάτων σταθεροποίησης του ΔΝΤ» η χώρα βούλιαζε στη χρόνια ανεργία και τη φτώχεια, δεχόταν πρωτοφανή επίθεση των αγορών, το χρέος της μεγάλωνε επικίνδυνα και τα σπρεντ της εκτοξεύτηκαν στις 2.500 μονάδες βάσης. Ταυτόχρονα, έβλεπε τις τραπεζικές καταθέσεις να κάνουν φτερά, με τις αγορές να προεξοφλούν φυγή κεφαλαίων, κεφαλαιακό σαμποτάζ και οικονομική καταστροφή, «λόγω της επικείμενης νίκης της αριστεράς».
Πλην, όμως, το ΔΝΤ ζήτησε να δεσμευτούν στην τήρησή του όλοι οι υποψήφιοι στις προεδρικές εκλογές, συμπεριλαμβανομένου του Λούλα. Ο οποίος «προκαλώντας την ιερή οργή των αριστερών συνιστωσών του "κόμματος εργαζομένων" (PT), είχε από την αρχή του καλοκαιριού φιλοτεχνήσει μια στροφή προς τον πραγματισμό, με το περίφημο "γράμμα προς τον βραζιλιάνικο λαό". Και είχε επιπλέον αρχίσει επαφές με τους ανθρώπους του ΔΝΤ».
Ο Λούλα τήρησε το μνημόνιο και «το πρόγραμμα του 2002 ήταν το πρώτο (...) που θεωρήθηκε ότι εφαρμόστηκε επιτυχώς (...) Ο Λούλα εφάρμοσε στα βασικά της στοιχεία την ορθόδοξη νομισματική και δημοσιονομική συνταγή του ΔΝΤ (...) Στα χρόνια του Λούλα η Βραζιλία αναπτύχθηκε με σχετικά γρήγορο ρυθμό και εφάρμοσε δύο πρωτοποριακά προγράμματα: την "μπόλσα φαμίλια" - ένα ολοκληρωμένο δίχτυ πολλαπλής κοινωνικής προστασίας για τους απόκληρους, στο οποίο εντάχθηκαν 11 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι - και το "πρόγραμμα επιτάχυνσης της ανάπτυξης" (PAC), ένα πρόγραμμα ταχύρρυθμης ανάπτυξης μέσω δημόσιων επενδύσεων, που η εφαρμογή του εκτίναξε τους ρυθμούς ανάπτυξης (...) Ποιος ξέρει; Μπορεί το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στη μακρινή Μπραζίλια να μην ήταν χαμένος κόπος».
Τι χειροκροτούν αστικός Τύπος και ΣΥΡΙΖΑ; Μια πολιτική στήριξης της πλουτοκρατίας με χρήμα απ' τον κρατικό κορβανά, «πακέτο» με μνημόνια για το λαό, που για να εξασφαλίσει την ανοχή και τη σιωπή λαϊκών δυνάμεων βουτηγμένων στη φτώχεια «έπλεξε» και τα κατάλληλα δίχτυα εγκλωβισμού και ενσωμάτωσής τους. Που βεβαίως, μια δεκαετία μετά, είναι ολοφάνερο ότι δε στάθηκαν ικανά να συγκρατήσουν την εξώθηση εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου βαθιά στην εξαθλίωση. Για μερίδες της αστικής τάξης και των επίδοξων διαχειριστών της εξουσίας της, μπορεί το παράδειγμα της Βραζιλίας να είναι προς μίμηση. Για το λαό όμως είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Και καμία άλλη απόδειξη να μην υπήρχε, το γεγονός ότι ο αστικός Τύπος το διαφημίζει λέει πολλά!