Με αφορμή τα στοιχεία για την ανεργία, πρωί - πρωί χτες, αναπτύχθηκε τηλεοπτικά μια λογική τούμπανο. Αφού, λέει, οι 950.000 καταγεγραμμένοι άνεργοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα, τότε πρέπει να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο. Γιατί; Γιατί, λέει, για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο που δεν απολύεται, απολύονται 4 από τον ιδιωτικό τομέα. Γιατί; ξαναρωτάς. Γιατί, λέει, για να πληρωθούν οι μισθοί στο Δημόσιο, επιβάλλονται ισοδύναμα μέτρα, δηλαδή φόροι στον ιδιωτικό τομέα που αναγκάζεται να κάνει απολύσεις.

Στο σημείο αυτό σπας την τηλεόραση.

`Η, οργανώνεσαι για να ανατρέψεις τους δυνάστες που τόσο ξεδιάντροπα, την ώρα που φοροαπαλλάσσουν τους καπιταλιστές, τολμάνε να βάζουν εργαζόμενους να φαγωθούν μεταξύ τους με μια «λογική» που ξεπερνά το παράδειγμα του «όργανο μπουζούκι, όργανο αστυφύλακας, μπουζούκι ο αστυφύλακας».

Απαιτείται παγερή αδιαφορία απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα και τα παπαγαλάκια της.

Με το προχώρημα της μέρας, τα τηλεγραφήματα έδειξαν ότι τα πράγματα πάνε από το καλό στο καλύτερο στο σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου.

Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας διαπιστώνει επιβράδυνση της ανάκαμψης, πάνω που όλοι μιλούσαν για σημάδια ξεπεράσματος της κρίσης και στην «Ισκρα» του Λαφαζάνη ήδη παρουσιάζεται αρθρογραφία, σύμφωνα με την οποία «δεν υπάρχει καπιταλιστική κρίση».

Ποιος θυμάται ότι το ΚΚΕ εκτιμούσε από καιρό ότι η όποια ανάκαμψη έρθει θα είναι αναιμική;

Σημασία τώρα δεν έχει σε ποια φάση βρίσκεται ο καπιταλισμός, συνεχίζει η κρίση, που συνεχίζει ή είναι σε φάση ανάκαμψης όπως κάποιοι πάνε να πούνε. Το αποτέλεσμα της εξέλιξής του, όμως, είναι γνωστό: Αύξηση των ανέργων, φτηνότερη εργατική δύναμη, εξάπλωση της φτώχειας, Υγεία - Παιδεία μόνο για όσους έχουν να πληρώσουν.

Αποτελέσματα που κάνουν προφανή την υπεροχή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, έναντι του καπιταλισμού που βιώνουμε.

Η ανακοίνωση, πάντως, διαφόρων στατιστικών έχει και μια άλλη ανάγνωση: Η αστική τάξη πουλάει φόβο. Κοίτα τη Βουλγαρία, δες την Ιταλία. Ακου τη βόμβα, μέτρα τους ανέργους. Λούφαξε.

Χρειάζεται αντίστροφη ανάγνωση.

Κοίτα, άκου, σκέψου γιατί συμβαίνουν, πώς δε θα συμβαίνουν. Για να καταλήξεις στο παλιό αλλά αποτελεσματικό: Να μην αρκείσαι στην περιγραφή της κατάστασης, αλλά να την αναλύεις, για να οργανώσεις την ανατροπή της.

Από μόνη της δεν αρκεί η οργάνωση. Οργανωμένοι είναι και οι εργαζόμενοι στο Μετρό αλλά δυο μέρες τώρα βλέπουν το δίκιο τους να κυλιέται στη λάσπη. Με πλαστά στοιχεία, η κυβέρνηση τους εμφανίζει όχι μόνο προνομιούχους, αλλά και καταχραστές δημοσίου χρήματος.

Η απατεωνιά βγάζει μάτι: Βάζει στη ζυγαριά τους εργαζόμενους που αναγκαστικά έχουν ρεπό την Κυριακή και τους εμφανίζει σαν απεργούς που δε δηλώνουν απεργία και πληρώνονται κανονικά.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο λέγοντας ότι οι εργάτες έχουν δίκιο. Απέναντί της πρέπει να βρει ένα μέτωπο που όχι μόνο θα αρνείται την ισοπέδωση των πάντων προς τα κάτω αλλά και θα προβάλλει το δικαίωμα να επιστρέφει στους εργαζόμενους ο παραγόμενος πλούτος.

Οσο η πάλη εγκλωβίζεται σε νομικές διαδικασίες και εκτονώνεται μέσα από κοινοβουλευτικές αυταπάτες ότι αλλάζοντας κυβέρνηση αλλάζει και η ζωή με τους δυνάστες να παραμένουν στην εξουσία, ο πόλεμος είναι χαμένος.

Οσο η κουβέντα αφορά στη νομιμότητα όπως αυτή προσδιορίζεται από την αστική τάξη, επίσης η μάχη είναι χαμένη.

Ο υπέρτατος νόμος τους, το Σύνταγμα, επιβάλλει να έχουν όλοι δουλειά, αλλά ενάμισι εκατομμύριο είναι οι άνεργοι και αυξάνονται.

Το Σύνταγμα μιλάει για δωρεάν Παιδεία αλλά χιλιάδες παιδιά πετάγονται έξω απ το σχολείο. Το Σύνταγμα μιλάει για εξασφάλιση της υγείας, αλλά οι άνθρωποι πεθαίνουν γιατί δεν μπορούν να περάσουν την πόρτα του νοσοκομείου.

Η αστική τάξη, το Σύνταγμα, το μεταχειρίζεται μόνο όταν πρόκειται να φιμώσει τον απέναντι με κείνες τις διατάξεις του που κατοχυρώνουν τα υπέρτατα δικαιώματα της αστικής τάξης, με πρώτο αυτό του «επιχειρείν». Συνταγματικά χαρακτηρίζουν «δικαίωμα στην εργασία» την απεργοσπασία.

Απέναντι στους νόμους που διαμορφώνονται από συσχετισμούς υπέρ της αστικής τάξης, η εργατική τάξη έχει να αντιτάξει μόνο το νόμο του δίκιου της που, για να γίνει πράξη, απαιτεί να έχει και την εξουσία. Αυτήν την εξουσία κανείς δε θα της την παραδώσει. Για να την πάρει, απαιτείται να γκρεμίσει κάθε τι σάπιο που προηγείται.

Για να γίνει αυτό, απαιτείται να έχει Κομμουνιστικό Κόμμα που δε θα ασχολείται με το αν αποπάτησε η φοράδα στο σαλόνι της αστικής δημοκρατίας, αλλά θα κάνει τα πάντα για την οργάνωση της ταξικής πάλης έτσι που να γίνει ανατροπή και νέος κόσμος. Αυτό είναι και το αντικείμενο της συζήτησης ενόψει του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.