«Η πρώτη πανεργατική κινητοποίηση μέσα στο 2013 δίνει τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να βγουν μπροστά, να δυναμώσουν την πάλη τους, με τη συμμετοχή τους να βάλουν φρένο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, να δημιουργήσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις να περάσουν στην αντεπίθεση. Σε κοινό βηματισμό με το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και όχι ό,τι επιτρέπουν τα δημοσιονομικά της κυβέρνησης και η "ανάπτυξη" που επιδιώκουν οι καπιταλιστές, η ανταγωνιστικότητα στην οποία ομνύει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Είναι μάχη για όλους τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, αφού η επίθεση είναι ενιαία και δεν αφήνει κανέναν απέξω (...) είναι ταυτόχρονα και απεργία ανάχωμα στη νέα επίθεση που θα εκδηλωθεί το επόμενο διάστημα. Είναι βέβαιο ότι με τη λήξη των κλαδικών το κεφάλαιο θα προβάλει και νέες αξιώσεις και κυρίως θα επιχειρήσει να επιβάλει ακόμα πιο πλατιά τις ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Μπροστά σε μια τέτοια ταξική σύγκρουση τα συνδικάτα πρέπει με σχέδιο και αποφασιστικότητα να προσαρμόσουν τη δράση τους στην προετοιμασία της απεργίας. Δε φτάνει η έκδοση μιας ανακοίνωσης, δεν μπορεί η δουλειά να περιοριστεί στα μέλη των διοικήσεων των σωματείων. Απαιτείται πανστρατιά όλων των δυνάμεων, κάθε εργάτη και εργάτριας. Να γίνει η απεργία υπόθεση των Γενικών Συνελεύσεων και μέσω αυτών όλων των μελών του σωματείου. Να ξεπεραστεί και να αντιμετωπιστεί το πνεύμα του συντεχνιασμού, η λογική "καθένας για τον κλάδο του" αλλά και οι απόψεις που σκόπιμα το σύστημα καλλιεργεί ότι "δε γίνεται τίποτα"... Να ανοιχτεί η δράση σε επίπεδο κλάδων στρατεύοντας σε αυτήν όλα τα σωματεία, κλαδικά και επιχειρησιακά, την Ομοσπονδία και τα Εργατικά Κέντρα, μελετώντας τις εξελίξεις στον κάθε κλάδο τα ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά και τους κοινούς άξονες συσπείρωσης όλων των εργαζομένων. Ιδιαίτερο βάρος να πέσει στις μεγάλες επιχειρήσεις και στους μονοπωλιακούς ομίλους. Μπροστά στην απεργία σημαντική μπορεί να είναι η συμβολή των Λαϊκών Επιτροπών, το «δέσιμο» της δράσης τους με τα συνδικάτα της περιοχής τους, με τους εργάτες που ζούνε στο χώρο ευθύνης τους. Να αξιοποιηθεί κάθε μικρή και μεγάλη κινητοποίηση, κλαδική, τοπική ή επιχειρησιακή για τη ζύμωση της απεργίας, ώστε την επαύριο της κινητοποίησης, το κίνημα να μετρά περισσότερους εργαζόμενους συσπειρωμένους στα συνδικάτα, νέες δυνάμεις στη στρατιά της πάλης και της σύγκρουσης με τον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις του» (στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)