Με κοινό άξονα τη συμμετοχή τους στη συγκυβέρνηση και την εφαρμογή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής, ο Ε. Βενιζέλος, με επιστολή του στον Φ. Κουβέλη, κατέθεσε πρόταση για «συστράτευση και συμπόρευση» με τη ΔΗΜΑΡ, για έναν «ουσιαστικό και απροκατάληπτο διάλογο» επί «όλων των θεμάτων που απασχολούν την ελληνική Κεντροαριστερά και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικού Κόμμα».

Με στόχο την αναπαλαίωση της σοσιαλδημοκρατίας μέσω μιας «νέας κεντροαριστεράς», προτείνει συνάντηση αντιπροσωπειών των δύο κομμάτων πριν από την έναρξη του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ και δηλώνει έτοιμος να τεθεί επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΠΑΣΟΚ, εφόσον και ο Φ. Κουβέλης τεθεί επικεφαλής της αντιπροσωπείας της ΔΗΜΑΡ. Στα θέματα που προτείνει να συζητηθούν, είναι ακόμα «η αναθεώρηση του Συντάγματος και το εκλογικό σύστημα».

Προβάλλοντας την ενιαία φιλομονοπωλιακή στρατηγική των δύο κομμάτων, ο Ε. Βενιζέλος σημειώνει στην επιστολή του: «Με τη ΔΗΜΑΡ μοιραζόμαστε τη βαριά ευθύνη της συμμετοχής στο κυβερνητικό σχήμα (...) Η εφαρμογή της εθνικής στρατηγικής, που αποδείχθηκε ότι είναι η μόνη εφικτή και η διαμόρφωση των προϋποθέσεων της εθνικής ανάκαμψης, εξαρτώνται σε πολύ σημαντικό βαθμό από το ρόλο που παίζουν και το βαθμό επιρροής που ασκούν οι προοδευτικές και υπεύθυνες δυνάμεις του τόπου».

Με στόχο τον εγκλωβισμό των λαϊκών στρωμάτων στη λογική της αστικής διαχείρισης με την ταμπέλα της «κεντροαριστεράς» και της σύγχρονης «ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας», οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ επιδιώκουν να επιταχύνουν τις διεργασίες για την ανασύνθεση του αστικού πολιτικού σκηνικού.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, ο Ε. Βενιζέλος αναφέρει ότι μια θετική απάντηση της ΔΗΜΑΡ στην πρόσκληση του ΠΑΣΟΚ, «συνιστά από μόνη της ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός», που, όπως υποστηρίζει, μπορεί να πολλαπλασιάσει «την εκλογική και κοινοβουλευτική αποτύπωση της πραγματικής κοινωνικής και πολιτικής επιρροής» της κεντροαριστεράς. Ουσιαστικά, για λογαριασμό του συστήματος προτείνει μια συνεργασία που θα διευκολύνει το σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας και θα εξασφαλίζει τον εγκλωβισμό του λαού στην πολιτική προάσπισης της εξουσίας των μονοπωλίων.