Οι Θέσεις για το 19ο Συνέδριο και τα Σχέδια Προγράμματος και Καταστατικού, έρχονται να επισημοποιήσουν την πλήρη ανατροπή του ισχύοντος Προγράμματος του Κόμματος. Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό. Χρειάζεται όμως να αναφερθούν αναλυτικά και διεξοδικά οι λόγοι που επιβάλλουν κάτι τέτοιο. Πού απέτυχε το προηγούμενο Πρόγραμμα; Τι δεν μπορέσαμε να υλοποιήσουμε και γιατί; Τι είναι στραβό, τι έχει αλλάξει;

Αναμφισβήτητα η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Για να υπηρετηθούν οι επιταγές της εποχής μας εκτός από τη στρατηγική, που είναι η κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, με σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, χρειάζεται η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να μπουν στη μάχη, να οργανωθούν στα Σωματεία, στους φορείς, σε Μέτωπα πάλης ΚΑΙ στα τρία επίπεδα: Ιδεολογία, Οικονομία, Πολιτική. Βασική μέριμνα του Προγράμματος δεν μπορεί παρά να είναι η συγκέντρωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερων δυνάμεων και η καθοδήγησή τους στη μάχη του ανοίγματος του δρόμου της εξυπηρέτησης του στρατηγικού στόχου. Παίρνοντας, με ευθύνη και στα σοβαρά, υπόψη ότι «η επικαιρότητα του σοσιαλισμού δε μπορεί να ωριμάσει στη συνείδηση και την πράξη των εργαζομένων, αν αποσπαστούμε από την πολιτική εκείνη που ανταποκρίνεται στα άμεσα συμφέροντά τους, τις άμεσες πιεστικές τους ανάγκες».

Εδώ και αρκετά χρόνια, στο όνομα της υπεράσπισής του, ακυρώνονταν συστηματικά το Πρόγραμμα. Σ' όλο το διάστημα της κρίσης και με αποκορύφωμα τις μάχες των εκλογών της 6ης Μάη και 17ης Ιούνη τις δώσαμε καθοδηγημένοι από ένα Πρόγραμμα που δεν υπήρχε παρά μόνο στις προθέσεις της ΚΕ σαν Σχέδιο για το 19ο Συνέδριο. Και τι είπαμε σε εκείνες τις εκλογές; «Το ΚΚΕ δεν διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία, δεν τη θέλει, γιατί δεν έχει κοινοβουλευτικές αυταπάτες», «δεν θα συγκεντρώσει ποτέ την πλειοψηφία», «αποδέσμευση από την ΕΕ με Λαϊκή Εξουσία», κλπ. Το Σχέδιο Προγράμματος κρίθηκε. Η ήττα στις εκλογές δε δικαίωσε τίποτα και ασφαλώς δε βοήθησε στη συσπείρωση δυνάμεων. Οι σκοποί όσο σωστοί και δίκαιοι κι αν είναι και παρά τις διακηρύξεις, όταν υπηρετούνται λάθος, τότε γεννούν αποτελέσματα που απομακρύνουν, αδυνατίζουν την επίτευξή τους.

Και βέβαια, η συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης προκειμένου να υπάρξει φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση, δημιουργεί κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά για τέτοια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης ποτέ δεν πάλεψε το Κόμμα. Αλλωστε, το Αστικό Κοινοβούλιο είναι αντιδραστικό όχι γιατί είναι Κοινοβούλιο ή γιατί γίνονται οι εκλογές με τον τρόπο που γίνονται, αλλά κύρια γιατί υπηρετεί την κυριαρχία της Αστικής τάξης.

Η ανατροπή της κυριαρχίας της αστικής τάξης ξεκινά μέσα στον καπιταλισμό και τελειώνει μετά και αφού εγκαθιδρυθεί και ριζώσει η εξουσία της εργατικής τάξης. Το ξερίζωμα των στηριγμάτων της είναι το ζητούμενο, η πάλη χωρίς προαπαιτούμενα για την άμεση αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, η κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, ο σχεδιασμός της παραγωγής, ο εργατικός έλεγχος κλπ. Αυτά προϋποθέτουν τη διεκδίκηση και κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και της κυβέρνησης. Η άρνηση αυτής της διεκδίκησης ισοδυναμεί με ευνουχισμό του κινήματος.

Η σ. Γραμματέας στο κλείσιμο του 16ου Συνεδρίου, έλεγε: «Αν έχουμε μια κυβέρνηση με βάση το Κοινοβούλιο, αυτή η κυβέρνηση οπωσδήποτε δεν είναι εξουσία πλήρης. Είναι ένας μοχλός, που πρέπει να την αξιοποιήσει το Μέτωπο και το Κόμμα μας. Λέμε πώς πρέπει να αξιοποιηθεί. Αυτή η κυβέρνηση οπωσδήποτε δε θα έχει τη συγκατάθεση του λαού να λύσει με επαναστατικό τρόπο αυτά τα ζητήματα. Γιατί ξέρουμε ότι μέσω του Κοινοβουλίου εκφράζεται και μια πολύ πιο αβαθής συνείδηση. Εστω και αν χρειάζονται αναπτυγμένες ταξικές συγκρούσεις για να βγει και μέσα από το Κοινοβούλιο, εφόσον γίνει αυτό. Οπωσδήποτε, αυτή η κυβέρνηση πρέπει να δρομολογήσει μια σειρά μέτρα, που αφορούν το βιοτικό επίπεδο. Υπάρχει ζήτημα με τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις. Είναι φανερό τι έχει να αντιμετωπίσει. Και στις συγκεκριμένες συνθήκες θα είναι και πιο καθαρό και ποιοι είναι οι κρίκοι. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει. Σε σύντομο διάστημα θα κριθεί. θα προχωρήσει και θα ανοίξει το δρόμο σε βαθύτερες αλλαγές, ή θα τη ρίξουν. Εδώ πρέπει να το έχουμε καθαρό. Αυτή η κυβέρνηση δε θα έχει όλη την εξουσία. Γιατί τα μονοπώλια θα κυριαρχούν. Πρέπει να στηρίξουμε αυτήν την προσπάθεια. Δε θέλω να πω περισσότερες λεπτομέρειες. Τα λέμε στις Θέσεις. Εάν, όμως, σύντροφοι, έχεις μια επαναστατική κατάσταση και έχεις ένα τέτοιο γέννημα, το Μέτωπο γίνεται επαναστατικό μέσα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Εχεις επαναστατική κυβέρνηση. Εφόσον αυτή η μάχη λήξει νικηφόρα, ο συσχετισμός το επιτρέψει, το γέννημα τι θα είναι; Μπορεί να είναι άλλο από τη σοσιαλιστική εξουσία; Και ακριβώς λέμε αυτή τη θέση, ότι αυτή η επαναστατική κυβέρνηση, όταν θα ολοκληρώσει και θα σταθεροποιήσει τα χαρακτηριστικά της, θα είναι σοσιαλιστική εξουσία». Τι άλλαξε;

Στη θέση 28 αναφέρεται: «Εάν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να εκφραστούν κοινοβουλευτικά τέτοιες εργατικές - λαϊκές διαθέσεις είναι σίγουρο ότι η αστική εξουσία δε θα ταλαντευτεί καθόλου στο να ακυρώσει με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο». Αναμφίβολα. Ομως το ίδιο και πιο αποφασιστικά και βίαια θα αντιδράσει στη περίπτωση που η εργατική τάξη πάρει ή επιχειρήσει να πάρει την εξουσία με επανάσταση.

Σύντροφοι, είναι ανάγκη να αποκαταστήσουμε τις ζημιές που προκλήθηκαν από τον πόλεμο που εξαπολύθηκε σε έννοιες όπως: Αριστερά, Δημοκρατία, Αντιφασιστικός Αγώνας, Μέτωπο, Πατρίδα, Εθνική Αντίσταση, Εθνική Ανεξαρτησία, Ειρήνη, έννοιες που είναι μέρος της ψυχής μας και που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακυρώθηκαν, αποσιωπήθηκαν, αφυδατώθηκαν και μαζί τους δέχτηκε ισχυρά πλήγματα η 94χρονη ιστορία του Κόμματος. Είναι ανάγκη να γυρίσουμε στις βασικές κατευθύνσεις του ισχύοντος Προγράμματος.