Η συμμετοχή κάθε εργαζόμενου και γενικά καθένα από όσους πλήττονται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, και πρώτα και κύρια από κάθε μέλος του Κόμματος και της νεολαίας του στη συζήτηση των Θέσεων και στη διαμόρφωση των αποφάσεων του Συνεδρίου, ανώτατου καθοδηγητή του ΚΚΕ, είναι αναγκαιότητα και όρος για την αλλαγή συσχετισμού δύναμης και για την επαναστατική αλλαγή του συστήματος.

Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη καταρχήν την καπιταλιστική οικονομική κρίση, προϊόν νομοτελειακό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες επιτάχυνσης αλλά και επιβράδυνσης της Ιστορίας. Μέσα από την κρίση και κυρίως λόγω αυτής, βλέπουμε μεγάλες ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, ξαναμοίρασμα των αγορών που μόνο βίαια μπορεί να γίνει, και με πόλεμο ακόμα, κάτι για το οποίο πολύ σωστά το ΚΚΕ φαίνεται να προετοιμάζεται.

Φυσικά, η εργατική τάξη και τα λοιπά λαϊκά στρώματα καλούνται να πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης, να βγάλουν το ελληνικό κεφάλαιο κερδισμένο από αυτήν, όπως και την περίοδο της ανάπτυξης, όπου από το νόμιμο κλέψιμο της υπεραξίας της δουλειάς της, οι καπιταλιστές αυγάταιναν τα κέρδη τους. Σωστά, στο κείμενο των Θέσεων τονίζεται το ότι η εμπλοκή μας στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ κ.λπ., αποτελεί λόγω της εξάρτησής μας από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, τη βάση της αδυναμίας αυτάρκους ανάπτυξης της χώρας, αφού μπαίνουν εμπόδια στο τι θα παράγουμε και θα εκμεταλλευτούμε.

Ο καπιταλισμός και τα αδιέξοδά του εμποδίζουν το λαό να ζει όπως αξίζει τον 21ο αι., ελεύθερος από το φόβο της ανεργίας, της επιβίωσης. Προφανώς, σωστά εστιάζεται και στο γεγονός ότι η δυσκολία στη χειραγώγηση του λαού, ο φόβος της αστικής τάξης από την ξαφνική άνοδο της ταξικής πάλης (χωρίς όμως, και με δικιά μας αδυναμία, να βαθύνει αλλά να υποχωρήσει) ανάγκασαν να προχωρήσει σε αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, στη δημιουργία νέων κομμάτων, στην «ανακάλυψη» νέων μορφών πάλης, ανώδυνων για το σύστημα και ως ένα σημείο τα κατάφεραν, με κύριες ανερχόμενες δυνάμεις, τη Χρυσή Αυγή, για το χτύπημα και τη διαίρεση της εργατικής τάξης, και τον ΣΥΡΙΖΑ για τη μαζική χειραγώγηση, με αριστερή φρασεολογία, των εργαζόμενων.

Σε αυτές τις βάσεις έδρασε το Κόμμα και ο απολογισμός της δράσης του με βρίσκει σύμφωνο. Φάνηκε η επιβεβαίωση των προβλέψεών του (ίσως, με μόνη εξαίρεση, το ότι αργοπορημένα έγινε αντιληπτός ο νέος ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό), οξύνθηκε η ιδεολογικοπολιτική πάλη, πάρθηκε η ιστορικής σημασίας απόφαση του Κόμματος, για τη μη συμμετοχή σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού, δόθηκε ακόμη περισσότερη βαρύτητα στην κλαδική δουλειά, στην κοινωνικοταξική σύνθεσή του.

Το γεγονός ότι κρίνουμε πως το εργατικό κίνημα, στην ξαφνική άνοδό του στις μαζικές απεργίες την περίοδο '10-'12, ήταν ανέτοιμο και απροετοίμαστο, αλλά και συνολικά δεν μπόρεσε να αντιδράσει στην αντιλαϊκή λαίλαπα, δείχνει πως παρά τη σωστή στρατηγική, τις σωστές πολιτικές εκτιμήσεις, και την αυτοθυσία των μελών του, το Κόμμα δεν μπορεί σήμερα να κινητοποιήσει με όρους ανατροπής μάζες, κάτι για το οποίο φταίνε όχι μόνο αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά και υποκειμενικές αδυναμίες. Συγκεκριμένα, πέρα από το ΠΑΜΕ και σε κάποιο βαθμό από την ΠΑΣΥ, οι άλλες συνιστώσες της Συμμαχίας δεν έχουν καταφέρει ακόμα να καταξιωθούν στον κόσμο στο βαθμό που σήμερα χρειάζεται. Φαίνεται, επίσης, αδυναμία στο συνδυασμό εδαφικής και κλαδικής δουλειάς, με αποτέλεσμα, παρά τα σημαντικά βήματα, οι Λαϊκές Επιτροπές να μην αποτελούν ακόμα μαζικό κάστρο αντίστασης στο χώρο κατοικίας και αποτελεί σημαντική πρόκληση να μην περιοριστούν σε μαζέματα για το ένα ή το άλλο πρόβλημα (π.χ. χαράτσι, εφορία) αλλά να μετατραπούν σε δυνάμεις για τη λύση, για γενικές πολιτικές μάχες. Αδύναμα, επίσης, προχωράει και η κινητοποίηση των ανέργων, που αποτελούν τεράστιο πλέον κομμάτι του πληθυσμού, αλλά και το πιο απογοητευμένο, άρα και εύκολα χειραγωγήσιμο. Παρ' όλες τις αδυναμίες, όμως, το ότι πρωτοστατήσαμε σε κάθε διεκδίκηση του λαού, το ότι ξεσκεπάσαμε κάθε προσπάθεια μαντρώματός του, σίγουρα αποτελεί σπουδαία παρακαταθήκη για τη συνέχεια, όπως και η συνεπής, αταλάντευτη και άφοβη στάση μας στις τελευταίες εκλογές, παρά το αρνητικό αποτέλεσμα. Το γεγονός πως ξεφυτρώνουν πιο συχνά, αλλά και από διαφορετικούς χώρους κινήματα (πλατεία, «πατάτα», κ.λπ.) που πιο δυναμικά διεκδικούν, αποδεικνύει νομίζω πως είναι πιο δύσκολος ο έλεγχος των μαζών από την αστική τάξη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αυτά τα κινήματα προσφέρουν λύσεις στις συνεχώς διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες, επομένως με σωστή τακτική και αδιάκοπη ιδεολογικοπολιτική πάλη, υπάρχουν οι δυνατότητες μαζικής χειραφέτησης του λαού, ειδικά σε οξυμένες περιόδους.

Οσον αφορά την ιδεολογικοπολιτική πάλη, σε συνθήκες πρωτοφανούς επίθεσης και αντικομουνισμού, το Κόμμα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και πέρασε στην αντεπίθεση, τόσο στο ζήτημα της στρατηγικής του, στο ζήτημα του εφικτού της επανάστασης, στην επιχειρηματική του δράση, στην Ιστορία και τις τακτικές επιλογές του ενιαία και με συνέπεια. Σοβαρή αδυναμία σε αυτό το κομμάτι είναι η χρήση του διαδικτύου, όπου ο αντίπαλος παίζει μπάλα σχεδόν μόνος του, και θα πρέπει να δοθεί περισσότερη φροντίδα στην προπαγάνδα μέσω Internet. Αλλωστε, υπάρχει μεγάλη θετική πείρα από το portal, που βοηθά στην άμεση ενημέρωση και απάντηση του Κόμματος. Είναι ξεκάθαρη η ανεκτίμητη συμβολή των Αποφάσεων του 18ου Συνεδρίου και του Β' Δοκιμίου, στην ικανότητα του Κόμματος, ακόμα καλύτερα να ανταποκρίνεται στην ιδεολογική πάλη με τον αντίπαλο.

Τέλος, ιδιαίτερα σημαντικά βήματα έγιναν στην καλύτερη σχέση Κόμματος - ΚΝΕ, με αδυναμίες. Είναι ιδιαίτερα σημαντική η πρόταση των Θέσεων για Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος για την Νεολαία, θα ανοίξει δρόμους στη συντονισμένη δουλειά Κόμματος και ΚΝΕ, ιδιαίτερα αφού πλέον είναι η νέα γενιά, η πιο αδύναμη πολιτικά και αυτή που δέχεται τις χειρότερες συνέπειες της κρίσης.

Στις συνθήκες αυτές, είναι πρόκληση για το ΚΚΕ, η πιο μελετημένη και αδιάλλακτη αντεπίθεση, η προετοιμασία της εργατικής τάξης για την οικοδόμηση συμμαχίας τέτοιας, που θα δώσει ώθηση για την ανατροπή. Το ζήτημα που θα πρέπει να απασχολεί τα νέα όργανα είναι αν το Κόμμα μας θα είναι έτοιμο, στο επόμενο ξέσπασμα, να καθοδηγήσει με μαζικούς όρους το λαό προς τη μόνη διέξοδο, αν ενεργοποιώντας την ατομική ευθύνη κάθε εργαζόμενου, αλλάξει τους συσχετισμούς. Και για να γίνει αυτό, σημαίνει πως πρέπει θαρρετά να απευθυνόμαστε όχι ανάλογα με το ποιος συμφωνεί με τις θέσεις μας, αλλά με το ποιος αντικειμενικά έχει συμφέρον να παλέψει στο πλάι το Κόμματος και μέσα από τις γραμμές του.

Ακόμη πιο συγκεκριμένα να δούμε το χαρακτήρα των Λαϊκών Επιτροπών, τη δράση των σωματείων, των συνδικαλιστικών δυνάμεων και των μαζικών φορέων σε αυτές. Θα χρειαστεί να δούμε ακόμα πιο αναλυτικά το ζήτημα της ταξικής αλληλεγγύης σε αντιπαράθεση με τη φιλανθρωπία ως διαχείριση της φτώχειας. Γενικά την ενεργοποίηση των μαζών ώστε η από τα κάτω πρωτοβουλία να δένεται και να εμπλουτίζει τη γενική πολιτική πάλη.