Αν θα προσπαθούσα να δώσω κατά την γνώμη μου, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, τον βασικό στόχο του συνεδρίου θα έλεγα πως το Κόμμα φέρνει πλέον μπροστά στις μάζες το όραμά του, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, όχι κάπου στο απώτερο μέλλον, αλλά σαν απάντηση στο σήμερα, σαν αδήριτη αναγκαιότητα που πηγάζει από όλες τις πλευρές της καθημερινής ζωής μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το Κόμμα συλλογικά αναπτύσσει μία τακτική, που να εκπορεύεται κατευθείαν από τη στρατηγική του και να την υπηρετεί, χωρίς «εκπτώσεις», χωρίς ενδιάμεσα, ή «μεταβατικά» στάδια υλοποίησης του στρατηγικού του στόχου.

Σήμερα είμαστε πιο ώριμοι σαν Κόμμα να αναλύσουμε και να προτείνουμε τη στρατηγική μας, που συνίσταται στον στρατηγικό μας στόχο, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, και τη δράση για την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτή η στρατηγική πρέπει να υπηρετείται από μία αντίστοιχη τακτική που περιλαμβάνει τη συγκέντρωση δυνάμεων στην πάλη για την επαναστατική ανατροπή και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όταν αυτές προκύψουν, αυτή η συγκέντρωση δυνάμεων να συγκροτηθεί σε επαναστατικό εργατικό μέτωπο, αποφασισμένο να διεκδικήσει την εξουσία με όλες τις μορφές πάλης, ενώ σε μη επαναστατικές συνθήκες στη συγκρότηση λαϊκής συμμαχίας, με σαφή αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, που να αντιστρατεύεται τη συμμετοχή σε κάθε ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Ο όρος «Λαϊκή Συμμαχία» θεωρώ ότι είναι ταυτόχρονα ένας όρος πιο γενικός και ανοιχτός. Τι εννοώ; Η Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να συμπεριλάβει όλα αυτά που το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ) έβαζε στο 15ο Συνέδριο. Ολα τα ζητήματα που αφορούν, για παράδειγμα, την κρατική καταστολή, τα δημοκρατικά δικαιώματα, ακόμα και αστικές ελευθερίες που σήμερα καταργούνται, την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ενσωματώνονται στα αιτήματα - στόχους πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας, στη γραμμή της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης. Γιατί αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη; Γιατί με αυτούς τους 2 όρους δίνεις ολόπλευρα την ουσία του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλισμού, την κυριαρχία στην οικονομική, και όχι μόνο, ζωή, των μονοπωλίων. Δεν είναι ούτε πλεονασμός ούτε αντίφαση. Δίνεις τη στόχευση για την πάλη σου: ενάντια στο όλο (καπιταλισμός) και την ουσία του (μονοπώλια). Σαν Κόμμα χρειάζεσαι μία γραμμή πάλης που να ενσωματώνει, ενοποιεί όλα αυτά τα μέτωπα πάλης, το αντιιμπεριαλιστικό, το δημοκρατικό, στο κύριο, στην αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη. Από την άποψη αυτή ο όρος «λαϊκή συμμαχία» είναι πιο γενικός και σωστός και ανταποκρίνεται στην εξυπηρέτηση του στρατηγικού σου στόχου.

Θα μπορούσε κάποιος στο σημείο αυτό να αντιπαραθέσει τον όρο «αντιιμπεριαλιστικός» στον όρο «αντικαπιταλιστικός». Θεωρώ πως αν τους ξεχωρίσει κινδυνεύει να προσχωρήσει στη λογική των σταδίων, ακόμη και αν πραγματικά δεν το θέλει. Ο όρος «αντικαπιταλιστικός», αν και είναι ένας όρος που ενδεχομένως «τρομάζει», είναι στη σημερινή συγκυρία πιο επίκαιρος και πιο γενικός. Ο ελληνικός καπιταλισμός πράγματι βρίσκεται στο ανώτατο στάδιό του, το μονοπωλιακό - ιμπεριαλιστικό. Η οικονομία του ελληνικού καπιταλισμού κυριαρχείται από τα μονοπώλια, έχουμε σύμφυση τραπεζικού και βιομηχανικού και όχι μόνο κεφαλαίου, στη δημιουργία χρηματιστικής ολιγαρχίας, σε προηγούμενα χρόνια είχαμε και έχουμε εξαγωγή κεφαλαίων, η οποία απέκτησε μεγάλη σημασία για την πιο μεγάλη σταθεροποίηση της εξουσίας της αστικής τάξης, στο εσωτερικό, ανεξάρτητα αν αυτό έγινε υπό την «αιγίδα» των μεγάλων καπιταλιστικών ενώσεων, κρατών και αστικών τάξεων. Ο ελληνικός καπιταλισμός αναπτύχθηκε την τελευταία εικοσαετία με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, μέσα στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα σε ενδιάμεση θέση, με πολιτικοοικονομική εξάρτηση από τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες και ενώσεις. Αυτή η εξάρτηση δεν πραγματοποιούνταν με όρους «φτωχού συγγενή» και υποτέλειας εκ μέρους της αστικής τάξης. Γινόταν πάντα από πολιτική επιλογή της αστικής τάξης, με γνώμονα την ισχυροποίηση της εξουσίας της πρώτα στο εσωτερικό, αλλά, ενίοτε, με βλέψεις οικονομικής επέκτασης και στο εξωτερικό. Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ιμπεριαλιστικός, γιατί είναι μονοπωλιακός, έχει περάσει στην εποχή του ιμπεριαλισμού, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί εξαρτήσεις από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα λόγω της ενδιάμεσης θέσης του στην αλυσίδα. Ο Λένιν στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» αποφεύγει να δώσει χαρακτηρισμούς όπως «μικροϊμπεριαλιστικές», ενώ ασκεί δριμεία κριτική στη θεωρία του «υπεριμπεριαλισμού», μιλώντας για τις 6 - 7 «πλούσιες» χώρες - κέντρα και τις υπόλοιπες που βρίσκονται σε ενδιάμεση θέση λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Δεν υπάρχουν «μικροϊμπεριαλισμοί», όπως δεν υπάρχουν «υπεριμπεριαλισμοί». Οι χώρες που έχουν μονοπωλιακό καπιταλισμό είναι ιμπεριαλιστικές, αλλά λόγω της ανισομετρίας βρίσκονται σε διαφορετική θέση, κατώτερη, ενδιάμεση, ή στην κορυφή της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας, συνθέτοντας ένα πλαίσιο σχέσεων αλληλεξάρτησης σε ανισότιμη βάση. Από αυτή τη βάση προέρχεται και η πλευρά της εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού. Συνεπώς, θεωρώ ότι οι δύο όροι είναι διαλεκτικά αξεχώριστοι, και απλά ο όρος «αντικαπιταλιστικός» είναι πιο περιεκτικός, αντανακλώντας τη θέση ότι, πλέον, όλη σου η δράση σαν Κόμμα αποσκοπεί στη συγκέντρωση δυνάμεων για την επίτευξη του στρατηγικού σου στόχου. Τέλος, ο όρος «λαϊκή συμμαχία» είναι πιο ανοιχτός σε σχέση με τον όρο του μετώπου από την άποψη της πολιτικής συμμαχιών γιατί: α) Συσπειρώνεις ευρύτερα τμήματα του λαού σε κοινωνικό επίπεδο που για το Κόμμα είναι το κύριο, β) μέσα από τον κινηματικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει η λαϊκή συμμαχία και τη φροντίδα τα αιτήματά της, κάθε φορά, να συνδέουν πιο εύκολα τις άμεσες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων με την αναγκαιότητα της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης, δίνεις τη δυνατότητα στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα να συμμετέχουν και να καταλάβουν το νόημα της πάλης τους, μέσα από το κάθε φορά ανέβασμα του πολιτικού τους επιπέδου και να απεμπλέκονται «μόνα» τους, από τις αυταπάτες, αλλά, και σε μία πορεία, από τα κόμματα της αστικής τάξης. Σαν Κόμμα αυτό που χρειάζεσαι είναι μία τακτική στην πολιτική σου συμμαχιών, που να υπηρετεί τη συγκέντρωση κοινωνικών δυνάμεων, πεισμένων μέσα από τα αιτήματα της Λαϊκής Συμμαχίας και την δική σου ακούραστη ιδεολογικοπολιτική πάλη ως Κόμμα, να παλέψουν μέχρι το «τέλος». Ανεξάρτητα από ενδεχόμενες πολιτικές συμφωνίες σε στιγμές όξυνσης της ταξικής πάλης, που πιθανόν να προκύψουν με δυνάμεις στην πορεία του αντιμονοπωλιακού - αντικαπιταλιστικού αγώνα, σαν Κόμμα διατηρείς την πολιτικοϊδεολογική και οργανωτική σου αυτοτέλεια, δεν μετατρέπεις τη Λαϊκή Συμμαχία σε ενιαίο πολιτικό φορέα, γιατί είναι το «κινηματικό εργαλείο, πρόπλασμα» για να φτάσεις στον στρατηγικό σου στόχο. Σαν Κόμμα δεν θυσιάζεις μία τέτοια κοινωνική συμμαχία για την εξυπηρέτηση μιας πολιτικής συμφωνίας, στη βάση εκλογικού οφέλους και κοινοβουλευτικών αυταπατών μέσα στον καπιταλισμό, ιδιαίτερα σήμερα. Η πείρα έχει δείξει ότι όταν το έκανες αυτό, πάντα πήγαινες «πίσω» και σαν Κόμμα και σαν κίνημα. Το Κόμμα νομίζω είναι ώριμο πια να κάνει μία πολιτική συμμαχιών που να «τραβά» αυτό, τις όποιες πολιτικές δυνάμεις εμφανιστούν στην κατεύθυνση της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης. Για να γίνεται αυτό, πρέπει να έχει αυτοτελές, ιδεολογικοπολιτικά δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ σε κοινωνικό επίπεδο, συμμαχία με στόχους και μέτωπα πάλης που ξεκαθαρίζουν την προοπτική της Λαϊκής εξουσίας.