Οιωνό οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν το μαντικό εκείνο όρνεο, από την κραυγή ή το πέταγμα του οποίου μπορούσε κανείς να μαντέψει τα μέλλοντα να συμβούν. Για εμάς τους Νεοέλληνες, καλός οιωνός σημαίνει καλό σημάδι, ότι, δηλαδή, τα πράγματα (οικονομικά, πολιτικά κλπ.) θα πάνε καλά.

Πραγματικά, πώς μπορεί κανείς να «βλέπει» σήμερα «τους καλύτερους οιωνούς» για τη χώρα μας, αλλά και για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο, όταν ο αιώνας αυτός ξεκίνησε «μαύρος και άραχλος», και η συνέχειά του προβλέπεται ακόμα πιο δυσοίωνη; Σε ποιους αιθέρες ταξιδεύει και σε ποια ύψη αεροβατεί ο κύριος υπουργός «μας», για να λέει τέτοιες κοτσάνες; Η πρόσφατη ετήσια έκθεση του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών διαπιστώνει, επί λέξει, ότι «ο 21ος αιώνας άνοιξε με σοβαρότατους κινδύνους», για την ανάπτυξη, για τις ανθρώπινες ελευθερίες, για τη διατροφή και την οικολογική ισορροπία, για το μέλλον, γενικά, της ανθρωπότητας. Μήπως, ο κύριος Ευθυμίου είδε τα μαύρα κοράκια του ΝΑΤΟ να περιφέρονται ξανά και να κρώζουν πάνω από τα ερείπια της πολύπαθης Γιουγκοσλαβίας, ετοιμάζοντας νέο κύκλο αίματος και συμφορών για την περιοχή μας, και τα πέρασε για ...περιστέρια της ειρήνης; Μήπως, το ξεκλήρισμα της αγροτιάς μας, η ανεργία, η πείνα, το ξεθεμέλιωμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, η «κατωτατοποίηση» των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων, είναι, για τον εν λόγω κύριο, οι «καλύτεροι οιωνοί», που προμηνύουν ένα λαμπρό μέλλον για την πατρίδα μας;

Οχι, δεν έκανε λάθος ο κύριος υπουργός. Ούτε οι άλλοι «φωστήρες» της «σοσιαλιστικής» παλιοπαρέας των «λαμόγια» που μας κυβερνά, με πρώτο και καλύτερο τον «αρχιμαέστρο» πρωθυπουργό «μας», κάνουν λάθος, όταν, βαφτίζοντας το μαύρο - άσπρο, μας παρουσιάζουν ως ρόδινη και ειδυλλιακή την κατάσταση στη χώρα μας, και μας καλούν να ...πλεύσουμε σε πελάγη ευτυχίας και να πανηγυρίσουμε μαζί τους, ψάλλοντας τον Εθνικό μας Υμνο (!!!), επειδή, για παράδειγμα, εγκαινιάστηκε το αεροδρόμιο των Σπάτων, που κόστισε στον ελληνικό λαό «τα μαλλιά της κεφαλής του», χωρίς κανένα όφελος για τον ίδιο. Απλώς, περιφρονώντας βάναυσα τη νοημοσύνη μας, προσπαθούν με ξεφτισμένα τερτίπια και μεθόδους γκαιμπελικές, να πείσουν αυτόν τον αγαθό και καλοπροαίρετο λαό (που άρχισε, τελευταία, να τους στέλνει και με τα δυο του χέρια φάσκελα και μούντζες), πως δεν υπάρχει άλλη λύση και πως η «παγκοσμιοποίηση», η εξαθλίωση και ο εξανδραποδισμός είναι το πεπρωμένο του, που πρέπει, μοιρολατρικά, να το δεχτεί, ως «θέλημα θεού». Αλλά, θα το πετύχουν;