Είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι κάθε φορά που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται αντιμέτωπη με τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και απειλείται από «κοινωνικές εκρήξεις» και σκληρούς λαϊκούς αγώνες, τότε κτυπά κατευθείαν «στην καρδιά»: Το ΚΚΕ. Το γεγονός ότι ο Κ. Σημίτης προσέφυγε αναίτια και συστηματικά στον αντικομμουνισμό επιβεβαιώνει ότι βρίσκεται σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, πράγμα που γνωρίζει πολύ καλύτερα από κάθε άλλον. Πραγματικά, τον τελευταίο καιρό γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι «δεν του βγαίνει» η νεοφιλελεύθερη διαχείριση, γεγονός που έχει προκαλέσει την «γκρίνια» της ηγεσίας του ΣΕΒ και κύκλων της οικονομικής ολιγαρχίας, οι οποίοι αρχίζουν να αμφισβητούν ανοιχτά τη διαχειριστική ικανότητά του. Ξαφνικά ανακαλύπτονται «μαύρες τρύπες» στα δημοσιονομικά, οι οποίες βέβαια δε συγχωρούνται από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Λόγω και της διαφαινόμενης ύφεσης σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν «παγώσει» οι ιδιωτικοποιήσεις και ενώ θέλει να ξεπουλήσει τα πάντα δεν μπορεί (ΟΤΕ, «Ολυμπιακή» κ.ο.κ.). Επίσης, η μοιρασιά και η ανακατανομή των δαπανών συναντά αντιδράσεις και μέσα στην κυβέρνηση, γεγονός που προκαλεί και εσωκομματική αμφισβήτηση και επιζήμιους κραδασμούς. Από την άλλη γίνεται φανερό σε περισσότερους ότι τα «μεγάλα έργα» (αεροδρόμιο Σπάτων, Αττική Οδός, αυτοκινητόδρομοι, κ.ά.) είναι υποθηκευμένα στις πολυεθνικές και σε καμία περίπτωση «δεν ανήκουν στο λαό». Μετά από όλα αυτά, κάπου ο Κ. Σημίτης θέλει να αποδείξει ότι τα καταφέρνει και αυτό δεν είναι άλλο από την επίδειξη πυγμής ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Αυταπατάται. Εκείνο που καταφέρνει είναι να δείχνει τον πανικό του.