Στα χέρια ιδιωτών οδηγείται (και) η διαχείριση του νερού, που είναι όρος ζωής για το λαό και τα παιδιά του, καθώς οι σχεδιασμοί ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και της ΕΥΔΑΠ προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς. Η Υγεία των εργατικών λαϊκών νοικοκυριών γίνεται πλέον υπόθεση των πολυεθνικών που θα διαχειρίζονται τον εν λόγω φυσικό πόρο με γνώμονα την κερδοφορία τους. Η ιδιωτικοποίηση των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ θα έχει μια σειρά αρνητικές επιπτώσεις. Τα δίκτυα, με ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων, είναι σε κακό χάλι και μια ιδιωτική εταιρεία αποκλείεται να ενδιαφερθεί για την ανακατασκευή τους με νέα και ασφαλή δίκτυα για τη Δημόσια Υγεία,. Οι λαϊκές οικογένειες θα πληρώνουν ακόμη πιο ακριβό το νερό. Οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο πετσόκομμα των μισθών τους και εντατικοποίηση της δουλειάς. Αυτό δείχνει η διεθνής εμπειρία, όσα έγιναν σε μια σειρά χώρες όπου ιδιωτικοποιήθηκε η διαχείριση του νερού. Π.χ. στη Βρετανία οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν την περίοδο 1989-1993 είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση της τιμής του νερού σε πρώτη φάση 50% και συνολικά 245% μέχρι το 2006. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες ύδρευσης υποβαθμίστηκαν δραστικά, οι εταιρείες περιόρισαν στο ελάχιστο δυνατό τις επενδύσεις σε έργα υποδομής. Στην Αργεντινή το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης - αποχέτευσης του Μπουένος Αϊρες. Υστερα από 4 χρόνια διαπιστώθηκε ότι η πολυεθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το 45% των υποχρεώσεών της όσον αφορά στις νέες συνδέσεις, τα δε τιμολόγια πήγαν στα ύψη. Δέκα χρόνια μετά την ανάληψη των δικτύων από ιδιωτική εταιρεία, διαπιστώθηκε ότι μόλις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ η υπόλοιπη ποσότητα διοχετευόταν χωρίς καμιά επεξεργασία στον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα.

Με αυτά ως δεδομένα, το ΚΚΕ τονίζει ότι το νερό πρέπει να αποτελεί κοινωνικό αγαθό, όχι εμπόρευμα. Επιπλέον ο αγώνας ενάντια στην πολιτική ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης του νερού, για να είναι νικηφόρος πρέπει να είναι ενταγμένος σε ένα γενικότερο πλαίσιο πάλης, για λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ώστε η αξιοποίηση του νερού να σχεδιάζεται, υλοποιείται και ελέγχεται με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία.