Οι Πράσινοι της Γερμανίας αποτελούν μια ιδιόμορφη περίπτωση. Ηταν αυτοί που έδωσαν ελπίδες -σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τη δεκαετία του '80 - ότι τα πράγματα δεν είναι ευθύγραμμα κι ότι μπορεί να υπάρξουν αντιστάσεις και ανατροπές ακόμα και στα πιο σκληρά πολιτικά καθεστώτα, όπως αυτό της τότε Δυτικής Γερμανίας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αποτέλεσαν το πρότυπο για πολλά από τα πράσινα κινήματα που αναπτύχθηκαν την περίοδο αυτή σε πολλές χώρες της γηραιάς ηπείρου, αλλά και πέραν αυτής. Ηταν από τους πρώτους που κατόρθωσαν να εκλέξουν μέλη σε τοπικά κοινοβούλια και κυρίως να αντισταθούν μαχητικά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα της περιόδου αυτής που εκφραζόταν με δύο κυρίως άξονες. Την αστυνομοκρατία και την ευρεία διάδοση των πυρηνικών.

Ο βασικός πυρήνας των μελών και στελεχών τους προερχόταν από την Αριστερά, μια και οι τότε συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες να έχουν διαφορετική πολιτική έκφραση, αλλά και από το φεμινιστικό κίνημα, όπως και από τα κινήματα ειρήνης. Ομως από την αρχή ήταν κάτι σαφές. Υπήρχε έλλειψη σαφούς πολιτικής, με αποτέλεσμα να εκδηλώνονται ακραίες (εξ αριστερών και εκ δεξιών) επιλογές σε πάρα πολλά ζητήματα, ξαφνιάζοντας συχνά ακόμα και τα μέλη τους και σίγουρα αυτούς που τους παρακολουθούσαν με συμπάθεια. Η κοινωνική οικολογία, δηλαδή η θεωρία που συνδέει την οικολογία με ένα διαφορετικό (αντικαπιταλιστικό) μοντέλο διακυβέρνησης ήταν έξω από τη λογική τους και η δράση τους ήταν συνδεδεμένη με συγκεκριμένα (και περιορισμένα) ζητήματα, τα οποία χάθηκαν (ή εκφυλίστηκαν) κι αυτά στη διαδρομή. Ως αποκορύφωμα του οπορτουνισμού τους είχαμε τη συγκρότηση του «κόκκινο»πράσινου μετώπου, με τους σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ. Ο τελευταίος προσφέροντάς τους δυο τρία υπουργεία και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό εξασφάλισε αριστερό άλλοθι «μισοτιμής», για να εκτοπίσει τους χριστιανοδημοκράτες από την εξουσία και να συμβάλει στο εγχείρημα, με το θίασο μαριονετών Μπλερ και Ζοσπέν (υπό την υψηλή καθοδήγηση του Κλίντον), της κατάργησης των κατακτήσεων των εργαζομένων στην Ευρώπη, την ισχυροποίηση της στρατιωτικής μηχανής του ΝΑΤΟ, το μοίρασμα των αγορών στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και το διαμελισμό των Βαλκανίων.

Ετσι δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στον πιο απάνθρωπο και ξεδιάντροπο πόλεμο που έγινε πριν από δυο χρόνια στη Γιουγκοσλαβία, πρώτο βιολί ήταν ο ανεκδιήγητος «πράσινος» Φίσερ, που έδωσε με τον επίσης μεταλλαγμένο Κονμπετίτ το «πράσινο» φως για τους ανελέητους βομβαρδισμούς σε μια κυρίαρχη χώρα, καταστρέφοντας την οικονομία και το περιβάλλον της (η διαστροφή της οικολογίας) και δολοφονώντας αμάχους και παιδιά. Κι όλα αυτά στο όνομα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!! Οι ειρηνιστές μετατράπηκαν σε στυγνούς μιλιταριστές και οι πολέμιοι των πυρηνικών, ακόμα και για ειρηνική χρήση (αν έχει νόημα η διάκριση αυτή) σε υποστηριχτές των βομβαρδισμών με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Οσο για την κυβερνητική απόφαση για το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων της Γερμανίας σε τριάντα χρόνια, μόνο ως φάρσα μπορεί να εκληφθεί μια και τίποτα δε δεσμεύει την τότε κυβέρνηση να εφαρμόσει την απόφαση αυτή. Για ένα κουρελόχαρτο πρόκειται χωρίς την παραμικρή δόση σοβαρότητας και δεσμεύσεων. Λόγοι εντυπωσιασμού για τους αφελείς. Ας μην ξεχνάμε ότι αποφασίστηκε από τους «κοκκινο»-πράσινους η μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων από τη Γαλλία που σε παλιότερες εποχές θα ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριών και δυναμικών αντιδράσεων. Οι τελευταίες σήμερα έχουν μετατραπεί σε χλιαρές ανακοινώσεις τύπου που εκφράζουν τον σκεπτικισμό και τον προβληματισμό μιας τέτοιας απόφασης! Αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν την προηγούμενη βδομάδα είναι εκτός των τειχών. Να σημειώσουμε ότι η αριστερή πτέρυγα των πρασίνων έχει από καιρό αποχωρήσει, δημιουργώντας διάφορα νέα σχήματα. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή της Γιούτα Ντίντφουρτ, για την οποία είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε το συγγραφικό της έργο σε παλιότερο σημείωμά μας. Οσο για κάποιους που επέμεναν να δώσουν τη μάχη τους μέσα από το κόμμα έχουν περιθωριοποιηθεί. Το πάνω χέρι έχουν οι θιασώτες της κεντροαριστερής συνδιαχείρισης και των καρπών που αυτή επιφέρει.

Ομως όλα έχουν το τίμημά τους. Η δύναμη των Πρασίνων έχει περιοριστεί σημαντικά, παρά την πολλαπλή υποστήριξη που τους παρέχουν τα μέσα προβολής που τους θεωρούν πλέον ως βασικό συστατικό της ομαλότητας του (σχεδόν) διπολικού συστήματος της χώρας τους. Απανωτές εκλογικές ήττες έχουν σημειωθεί στις εκλογικές αναμετρήσεις των ομόσπονδων κρατιδίων της Γερμανίας ακόμα και σε κάποια που είχαν μεγάλη δύναμη. Ετσι βαφτίζοντας ψάρια τα κοτόπουλα εμφανίζουν ως νίκες ακόμα κι όταν χάνουν ποσοστά της τάξης του 2%, όπως συνέβη στις εκλογές της Εσσης. Ενόψει των επερχόμενων ομοσπονδιακών εκλογών του 2002 πραγματοποίησαν πριν από λίγο διάστημα συνέδριο, επιχειρώντας ένα «αριστερό» λίφτινγκ με κάποια πρόσωπα άφθαρτα, αλλά που η σχέση τους με την οικολογία και την Αριστερά έχει πάρει διαζύγιο από χρόνια. Το πόσο αριστερά ήταν φάνηκε από τη στάση τους με τους πυρηνικούς ακτιβιστές. Απλά τους έκλεισαν την πόρτα, επειδή αποτελούσαν ξένο σώμα. Κι ο κατήφορος συνεχίζεται.