Δύο χρόνια χωρίς αναπηρική σύνταξη, στην «οδύσσεια» των Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας είναι ασθενής με Συστηματικό Ερυθηματώδη Λύκο και σοβαρό άσθμα. Οχι μόνο παλεύει για τα απαραίτητα φάρμακα, όχι μόνο κινδύνευσε να μείνει χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη, τώρα το ΙΚΑ κάνει ένσταση γιατί θεωρεί υψηλό το ποσοστό αναπηρίας που της έδωσε η αρμόδια επιτροπή!

Η Παρασκευή Γαλιάτσου από το 2011 έχει μείνει χωρίς κι αυτή την πενιχρή αναπηρική σύνταξη των 400 ευρώ κι αυτό επειδή τα χρόνια και σοβαρά προβλήματα υγείας της απαιτούν να εξεταστεί από τρεις ειδικότητες (ρευματολόγος, πνευμονολόγος, καρδιολόγος). Τον Απρίλη του 2012 την κάλεσαν να περάσει από επιτροπή αλλά απουσίαζε μια ειδικότητα γιατρού, απαραίτητη για το πόρισμα παρότι υπήρχε ο φάκελος με τις παθήσεις της! Το Φλεβάρη του 2013 εξετάστηκε ξανά και έλαβε 80% ποσοστό αναπηρίας. Αυτό δεν άρεσε στην υπηρεσία απονομής συντάξεων του ΙΚΑ γιατί αύξανε σύνταξη και παροχές και κατέθεσε ένσταση. Δηλαδή κι άλλη αναμονή μέχρι να εξεταστεί η ένσταση με μοναδικό σκοπό το πετσόκομμα του ποσοστού αναπηρίας...

«Δεν ρώτησε κανείς αυτά τα χρόνια πώς πληρώνω το νοίκι, τα φάρμακα, το φαγητό», τονίζει στο «Ρ» η Π. Γαλιάτσου. Με ιδιαίτερα επιβαρυμένη την Υγεία της (συσκευή οξυγόνου, ρευματικά, οστεοπόρωση, νευρολογικά προβλήματα) πρέπει να τρέχει διαρκώς και για να εξασφαλίσει την απαραίτητη για τη ζωή της ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

«Εληξε το βιβλιάριό μου αφού εκκρεμούσε το ΚΕΠΑ. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ σε νοσοκομείο κι έπρεπε να τρέχω να τακτοποιήσω την ασφάλισή μου, που ανανεώθηκε μέχρι τον Ιούνη. Κάθε μήνα δίνω 85 ευρώ συμμετοχή (σ.σ. 25%) για φάρμακα. Για να τα γράψω, άλλη ταλαιπωρία. Παίρνω πολλά φάρμακα και τα γράφω όποτε υπάρχει διαθέσιμο ραντεβού. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως κάθε μήνα είμαι "στο πόδι" τουλάχιστον μια - δυο μέρες. Στο μεταξύ δεν υπάρχει νευρολόγος στον ΕΟΠΥΥ Ηλιούπολης και Αργυρούπολης και πρέπει να πάω μέχρι τη Γλυφάδα. Αναγκάζονται να σταματάνε τα παιδιά τη δουλειά τους να με τρέχουν στις υπηρεσίες και στους γιατρούς. Δούλευα τόσα χρόνια και το θεωρώ κατάντια αυτό. Κανονικά θα έπρεπε το κράτος να μου έχει άνθρωπο στο σπίτι να με φροντίζει, όμως τους είμαστε βάρος και μας το δείχνουν κατάμουτρα...», σημειώνει.