Ούτε ο καλός ηθοποιός Λεονάρντο Ντι Κάπριο φαίνεται ότι μπορεί να σώσει τη φιλόδοξη παραγωγή του Μπαζ Λούρμαν, το πρόβλημα της οποίας εντοπίζεται στο γεγονός ότι το βάρος του φαντασμαγορικού συνθλίβει την όποια πραγματική αξία των πραγμάτων. Βέβαια, είναι σαφές ότι το φαντασμαγορικό είναι ο κύριος στόχος, κάτι που επαληθεύεται εύγλωττα, ωστόσο κάνει να πλήττονται πρώτιστα οι χαρακτήρες που φαντάζουν αναιμικοί και ισοπεδωμένοι. Η ταινία του Μπαζ Λούρμαν - ριμέικ της αμερικάνικης παραγωγής του Τζακ Κλέιτον από το 1974, με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τζέι Γκάτσμπι - ενώ υποσχόταν να είναι μεγαλειώδης από κάθε άποψη, αποδείχθηκε τεράστια απογοήτευση. Είναι μάλιστα η ταινία που «άνοιξε» χτες το φετινό, κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών...

Το κινηματογραφικό παρελθόν του Αυστραλού Μπαζ Λούρμαν («ΜΟΥΛΕΝ ΡΟΥΖ») υπήρξε υπερβολικά φιλόδοξο αλλά και υπερβολικά ανώνυμο. Τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά για το «Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΓΚΑΤΣΜΠΙ», την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ από το 1925, μυθιστόρημα για το «αμερικάνικο όνειρο», στην καπιταλιστική φύση του οποίου εσωκλείονται οικονομικές κρίσεις και κονιορτοποίηση των όποιων προσωπικών ψευδαισθήσεων των πολλών. Ο Λούρμαν, ειδήμων της στιλιστικής υπερβολής, εδώ τη χειρίζεται και τη διευθετεί κάκιστα, ενώ η αφηγηματική σύγχυση καταλήγει σε μια ατέρμονη και κενή ιστορία που, οπτικά, εμφανίζεται ελάχιστα «εμπνευσμένη» και με μπανάλ αναχρονισμούς. Με όρους οπτικοακουστικούς που παραπέμπουν σε βίντεο κλιπ, λήψεις πομπώδεις και μοντάζ απότομο, αποδίδεται η απαστράπτουσα, πνιγμένη στην ανία, στην ελευθεριότητα, στον αφρό της σαμπάνιας και της τζαζ, Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '20. Η λάμψη του κόσμου των Κροίσων, ο ίλιγγος των γρήγορων σπορ αυτοκινήτων και το πέλαγος ακολασίας όπου πλέουν οι ήρωες δεν είναι ικανά να κρύψουν μια τραγική πραγματικότητα.

Ο κοσμικός και μυστηριώδης εκατομμυριούχος Γκάτσμπι ενσαρκώνει «τον περιστασιακό» του αμερικάνικου ονείρου, που γοητεύει και τον Νικ Κάραγουέι που θα παρασυρθεί στη δίνη της ελκυστικής πολυτέλειας των αργόσχολων, της ψευδαίσθησης και της απάτης. Η αφήγηση του Νικ σωρεύει από ένα σημείο και μετά περιφρόνηση και μίσος για μια πραγματικότητα και μια ζωή που μοιάζει διαβρωτικό οξύ κάτω από μια ψευτογυαλισμένη επιφάνεια.

Η ερμηνεία του Ντι Κάπριο μαρκάρει την παρουσία της και λουστράρεται παράλληλα με την οπτική κλιμάκωση που διαμορφώνεται με «στακάτο» μοντάζ και αποφασιστικότητα ως προς τη διαστολή του χρόνου, ώστε το αφηγηματικό προφανές να μην μπορεί να διαφύγει από κανέναν. Οι άλλοι ηθοποιοί (μεταξύ αυτών η Κάρεϊ Μάλιγκαν που επιδεικνύει αναιμικό εκτόπισμα για να αντιπροσωπεύει ένα αντικείμενο «τέτοιου» πόθου), είναι μάλλον αρκετά ήπιοι...Ηπιοι δεν σημαίνει κακοί αλλά αποδυναμωμένοι από τα απολύτως αποτυχημένα ειδικά εφέ, τις καταδιώξεις αυτοκινήτων κλπ... Αποτέλεσμα: Πρακτικά, καμιά απογείωση, καμιά έκπληξη και πολύ λίγο πάθος στη μη συνηθισμένη αυτή ιστορία έρωτα...

Παίζουν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τόμπι Μαγκουάιρ, Τζόελ Ετζερτον, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Αυστραλία (2012).