Από την πρόσφατη γενική απεργία στην Πορτογαλία στις 27 Ιούνη

Μόνο ως προσωρινός συμβιβασμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η λύση «ύστατης στιγμής» στην οποία κατέφυγε ο Πορτογάλος πρωθυπουργός Πέδρο Πάσους Κουέλιο, το Σάββατο, για να διασφαλίσει την, έστω και αδύναμη, επιβίωση της κυβέρνησής του και την περαιτέρω εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής της. Ετσι, διασφάλισε την παραμονή του μικρότερου κυβερνητικού εταίρου, του συντηρητικού κόμματος CDS-PP, προσφέροντας στον επικεφαλής του, Πάουλο Πόρτας, την αντιπροεδρία καθώς και την ευθύνη του «συντονισμού της οικονομικής πολιτικής και του χειρισμού των σχέσεων με την τρόικα» (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ).

Το νέο κυβερνητικό σχήμα μένει να εγκριθεί από τον πρόεδρο Ανίμπαλ Καβάκο Σίλβα αλλά το μείζον πρόβλημα δεν είναι μια ενδεχόμενη άρνηση του Σίλβα, κάτι που δε φαίνεται ούτως ή άλλως πιθανό, αλλά το κατά πόσο θα λειτουργήσει το «μίγμα» στο οποίο κατέληξε ο Κουέλιο για να διασφαλίσει την περαιτέρω προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής και των προβλέψεων τού εκεί μνημονίου που έχουν προκαλέσει οργή στους Πορτογάλους εργαζόμενους. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι ο Πόρτας είχε παραιτηθεί, μόλις πριν λίγα 24ωρα, από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών έχοντας ως πρόσχημα την τοποθέτηση της τεχνοκράτη Μαρίας Λουίς ντε Αλμπουκέρκ, σθεναρής υποστηρίκτριας της σκληρής λιτότητας, στη θέση της υπουργού Οικονομικών, που αντικατέστησε τον επίσης υποτίθεται «διαφωνούντα» με τη λιτότητα Βίκτορ Γκασπάρ. Οι όποιες αντιπαραθέσεις και οι συμβιβασμοί των αστών πολιτικών σχετίζονται άμεσα με τις δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης και τον τρόπο χειραγώγησης του λαού.