Ηταν Γενάρης του 2003 που ο Διονύσης Γεωργάτος ως επικεφαλής της ομάδας Μακρονησιωτών που συνέγραψαν το βιβλίο «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ», παρουσίαζε το έργο τους σε ειδική εκδήλωση στην αίθουσα συνεδρίων του ΚΚΕ, στον Περισσό. «Το βιβλίο αυτό και η σημερινή μας εκδήλωση είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στους νεκρούς της Μακρονήσου. Είναι μια μικρή συμβολή στην ιστορική μνήμη του λαού μας, στην ιστορία της πατρίδας μας» τόνιζε ο Δ. Γεωργάτος.

Αποσπάσματα από εκείνη την ομιλία του παραθέτουμε στη συνέχεια: «Μοναδικό κριτήριο στη συνείδηση και στη σκέψη όλων μας που γράφουν ατομικά μα και συλλογικά, είναι ο σεβασμός στην ιστορική αλήθεια και η αγάπη μας στο λαό μας και στη νεολαία της πατρίδας μας (...) Το βιβλίο αυτό και ο τίτλος του έχουν την υπογραφή του "Συλλογική εργασία". Αυτός είναι ο συγγραφέας. Είναι πράγματι συλλογική εργασία στα μέτρα των σημερινών δυνατοτήτων, όταν μάλιστα έχουν περάσει πενήντα και πλέον χρόνια από τη δημιουργία των στρατοπέδων της Μακρονήσου.

Το ιστορικό φαινόμενο Μακρόνησος 1947 μέχρι και σήμερα μόνο με συλλογική εργασία μπορεί αντικειμενικά να καταγραφεί, να μελετηθεί.

Απαραίτητο γι' αυτό είναι ακόμα να αξιοποιηθούν ταυτόχρονα όσα έχουν μέχρι σήμερα γραφτεί και ασφαλώς όσα υπάρχουν στα επίσημα αρχεία των σχετικών κρατικών υπηρεσιών ντόπιων και ξένων και σε πρώτη γραμμή στα αρχεία του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, του Γενικού Επιτελείου Στρατού και συγκεκριμένα της Διεύθυνσης ΒΧΙ/ΓΕΣ, συμπεριλαμβανομένων των εκθέσεων του Στρατοπεδάρχη Μπαϊρακτάρη και των διοικητών των στρατοπέδου.

Η Επιτροπή Εργασίας του βιβλίου επίμονα και σταθερά προσπάθησε να ανταποκριθεί και προς τις δύο αυτές πηγές και να τις αξιοποιήσει. Ζήτησε και μάλιστα ύστερα και από επίσημη παρέμβαση του ΚΚΕ είχε πρόσβαση σε δευτερεύοντα αρχεία του στρατού για τη Μακρόνησο, όμως όχι για όλα τα στρατόπεδα των εκεί κρατουμένων.

Δυστυχώς δεν έγινε κατορθωτό παρά την επίμονη προσπάθειά μας να πάρουμε γνώση των αρχείων της Διεύθυνσης ΒΧΙ/ΓΕΣ που είναι η κύρια και μοναδική υπεύθυνη κρατική πηγή για ολόκληρη την ιστορία της Μακρονήσου.

Η πολιτεία παρόλο που έχουν περάσει πενήντα και πλέον χρόνια αποκρύπτει, τηρεί "σιγήν ιχθύος" και μάλιστα αφήνει να λέγεται όχι επίσημα και τεκμηριωμένα, ότι δεν υπήρξαν αρχεία της ΒΧΙ/ΓΕΣ και εάν υπήρξαν έχουν καταστραφεί!! Είναι άραγε δυνατό; (...) Η επίσημη πολιτεία έχει υποχρέωση τα συγκεκριμένα υπαρκτά αυτά αρχεία της ΒΧΙ/ΓΕΣ να τα θέσει στη διάθεση των κομμάτων της Βουλής και να δώσει τη δυνατότητα στον ερευνητή να τα μελετήσει.

Η ιστορία της Μακρονήσου έχει ακόμα αξιόλογα γεγονότα τα οποία μέχρι σήμερα δεν έχουν καταγραφεί. Υπάρχουν ακόμα μελέτες, λογοτεχνικά κείμενα, εικαστικά έργα τα οποία δεν έχουν βρει το φως της δημοσιότητας γιατί οι δημιουργοί ή οι κληρονόμοι τους τα θεωρούν όχι αξιόλογα. Ολα αυτά δεν έγινε κατορθωτό από την Επιτροπή και τους συνεργάτες της να συγκεντρωθούν και να αξιοποιηθούν στην έκδοση του βιβλίου (...) το βιβλίο αυτό νομίζουμε ότι είναι επίκαιρο και χρήσιμο στο σημερινό αγώνα του λαού μας (...) επιδιώκει επίσης να ανεβάσει το ενδιαφέρον και την απαίτηση του λαού και της νεολαίας για τον ιστορικό τόπο Μακρόνησος».

Κλείνοντας την παρέμβασή του ο Δ. Γεωργάτος προέτρεπε: «Με ανοιχτή τη σκέψη και την καρδιά, όλοι εμείς οι ζώντες ακόμα Μακρονησιώτες σας καλούμε να απαιτήσουμε από την πολιτεία και τους υπεύθυνους φορείς της άμεσα:

• Να απομακρυνθούν από τη Μακρόνησο οι καταπατητές. Εάν κάποιοι έχουν νόμιμα δικαιώματα να αποζημιωθούν.
• Να ολοκληρωθεί η ανέγερση και η συντήρηση των απαραίτητων κτισμάτων για τη λειτουργία του ιστορικού τόπου.
• Να καθιερωθεί και να προγραμματιστεί ο τρόπος λειτουργίας του Ιστορικού Μνημείου.
• Η ευθύνη και η λειτουργία του Μνημείου ανήκει στην πολιτεία (υπουργείο Πολιτισμού).

θεωρούμε αναγκαία και χρήσιμη την ύπαρξη ολιγομελούς φορέα εκπροσώπων πνευματικών, επιστημονικών ιδρυμάτων που θα συμβάλει στη λειτουργικότητα επίβλεψης και προστασία του ιστορικού Μνημείου. Στο φορέα αυτόν θα πρέπει να συμμετέχει η ΠΕΚΑΜ και ασφαλώς ο Δήμος Λαυρίου που είναι και γεωφυσικά η πύλη της Μακρονήσου.

Τα ιστορικά μνημεία κάθε χώρας και η λειτουργία τους ενώνουν πάντα το λαό. Στην πορεία της ιστορίας γίνονται συνδετικοί κρίκοι μεταξύ των λαών και ζωογόνα κύτταρα του παγκόσμιου πολιτισμού. Η ιστορία της χώρας μας έχει πολλά τέτοια μνημεία».