Η διαλεκτική στη σχέση των δύο γυναικών της «ΠΕΡΣΟΝΑ» αποδίδεται με εικόνες που κινούνται από το «μακρινό» στο «κοντινό». Τα πρόσωπα των δύο γυναικών «λειωμένα μαζί, σε ένα» είναι η άλλη όψη του σχήματος με τα δυο κεφάλια και επιβιώνουν με το να προσπαθούν να απελευθερωθεί η μια από την άλλη. Κάπου στα μέσα της ταινίας συμβαίνει μια παραδοξότητα, ένα «μετακινηματογραφικό» τέχνασμα που χαρίζει στην «ΠΕΡΣΟΝΑ» την ιδιαίτερη θέση που κατέχει, σαν μια από τις πιο προχωρημένες και μοντερνιστικές ταινίες του Μπέργκμαν: Η ροή των εικόνων διακόπτεται από κάτι που σαν «ατύχημα», ή στο εσωτερικό της κάμερας ή στο μηχάνημα προβολής. Η λωρίδα του φιλμ μοιάζει να σκίζεται στη μέση και το σχίσιμο κυλά πάνω στην εικόνα της άξαφνα ακινητοποιημένης Μπίμπι Αντερσον. Αυτό στρέφει την προσοχή του θεατή από τον κόσμο της μυθοπλασίας, στις τεχνικές προϋποθέσεις και όρους του σινεμά.

Η περίφημη αυτή ρωγμή στην «ΠΕΡΣΟΝΑ» δε συνιστά απλά ένα εφέ που διαλύει την ψευδαίσθηση, αλλά λειτουργεί σαν μεταφορά, για το δράμα ανάμεσα στις δύο γυναίκες, την ασθενή Ελίσαμπετ και τη νοσηλεύτριά της Αλμα, για τη μεταξύ τους ρωγμή. Ο Μπέργκμαν ρίχνει βάρος στην τεχνική του κινηματογράφου - στο χαρακτήρα του φιλμ ως τεχνούργημα, στις εικόνες που βγαίνουν από το σώμα της κάμερας, στις στιλπνά λευκές μεταβάσεις που δημιουργούν κενό στην αφήγηση - όλα αυτά εγγράφονται σε μια στρατηγική που τοποθετεί τον θεατή στη θέση της φιγούρας της μυθοπλασίας.

Παίζουν: Μπίμπι Αντερσον, Λιβ Ούλμαν, κ.ά.

Παραγωγή: ΣΟΥΗΔΙΑ (1966)