«Τι εννοείτε;». Με ερώτηση απάντησε ο υφυπουργός Υγείας, Αντώνης Μπέζας, σε ερώτηση αν έχουν υπολογίσει τα χρέη του ΕΟΠΥΥ προς τους ασφαλισμένους και πότε θα καταβληθούν. Διευκρίνισε πως στοιχεία υπάρχουν, δεν είναι όμως διαθέσιμα αυτή τη στιγμή.

Νωρίτερα είχε αναφερθεί ενδελεχώς στα ληξιπρόθεσμα χρέη των Ταμείων προς τους παρόχους Υγείας (κλινικές, διαγνωστικά κέντρα, φαρμακευτικές εταιρείες κ.λπ.) που φτάνουν στο δυσθεώρητο ποσό του 1,9 δισ. ευρώ μόνο μέχρι τις 31/12/2011. Τα οφειλόμενα έχουν αρχίσει να καταβάλλονται και η εντολή που έχει λάβει το υπουργείο Υγείας από τον πρωθυπουργό είναι το σύνολο των ληξιπροθέσμων να έχει πληρωθεί μέχρι το τέλος του έτους. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η καταβολή τους θα φέρει ρευστότητα, είναι η «σταγόνα στην έρημο» που περιμένει η αγορά.

Από την άλλη, η καταβολή των οφειλών στους ασφαλισμένους (σ.σ. εκατομμύρια ευρώ από το 2011 μέχρι σήμερα), πολλοί από τους οποίους είναι χρόνιοι πάσχοντες και αναγκάζονται να σταματήσουν τη θεραπεία ή να πουλήσουν ό,τι έχουν για να τη συνεχίσουν, δεν προωθεί την καπιταλιστική ανάπτυξη, ούτε την ανάκαμψη... Η απάντηση του υφυπουργού - ερώτηση στην πραγματικότητα - δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για τους ασφαλισμένους που ψάχνουν τρόπους να πληρώσουν φάρμακα κι εξετάσεις. Μια ακόμη πλευρά που φωτίζει πως η όποια ανάκαμψη από την κρίση θα πατήσει πάνω σε «συντρίμμια και πτώματα».

Την ίδια ώρα που όλο και μεγαλύτερο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού δίνεται σε επιχειρηματικούς ομίλους -όχι μόνο της Υγείας- οι εργαζόμενοι των επιχειρήσεων καλούνται να ζήσουν με λιγότερα, να δουλεύουν σε χειρότερες συνθήκες ή και απλήρωτοι. Τέτοια είναι η περίπτωση των εργαζομένων στις ιδιωτικές κλινικές, η πλειοψηφία των οποίων είναι απλήρωτοι για πολλούς μήνες και δουλεύουν όλο και περισσότερο, όλο και πιο εντατικά. Βασική δικαιολογία των κλινικαρχών είναι πως δεν πληρώνει ο ΕΟΠΥΥ. Πάντως, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας, οι οφειλές του ΕΟΠΥΥ προς τους παρόχους για το 2012 έχει κατά 90% πληρωθεί. Σε κάθε περίπτωση, τόσo οι εργαζόμενοι, όσο και οι ασφαλισμένοι, οι ασθενείς κλπ. ξεζουμίζονται, γίνονται «μπαλάκι» ανάμεσα σε επιχειρηματίες και κράτος, πληρώνουν ξανά και ξανά με φορολογία, εισφορές, συμμετοχές ή εξολοκλήρου και πάλι δεν φτάνει. Οι θυσίες για την καπιταλιστική «ανάκαμψη» κι «ευημερία» δεν έχουν τέλος...