Το γεγονός αυτό μπορεί να είναι πρωτοφανές, από την άποψη του χαρακτήρα της νομιμότητας, που οι κομμουνάροι επέβαλαν - με την έννοια ότι ήταν εργατικός - αλλά δεν ήταν καθόλου πρωτοφανές γεγονός από την άποψη της συνολικής πορείας της ταξικής πάλης. Ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας σημαδεύεται από τα ριζικά αποτελέσματα που προκύπτουν από την πάλη των τάξεων και σηματοδοτείται από το χαρακτήρα των κάθε φορά επαναστάσεων.

Το συμπέρασμα είναι, ότι η νομιμότητα έχει παντού και πάντα ταξικό χαρακτήρα. Εκφράζει και στηρίζει τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής (δουλοκτητικές, φεουδαρχικές, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές). Οι επαναστατημένοι δούλοι ήταν παράνομοι σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Η αστική τάξη ήταν παράνομη, όταν εξεγειρόταν κατά της φεουδαρχίας, σύμφωνα με το τότε ισχύον δίκαιο. Οι κομμουνάροι του Παρισιού ήταν παράνομοι, κατά τη γαλλική νομοθεσία, ενώ ο Θιέρσος νομιμοποιούνταν πλήρως να τους σφάζει. Και η Ρ. Λούξεμπουργκ και ο Κ. Λίμπκνεχτ και η γερμανική σοσιαλιστική επανάσταση και όλες οι μεγάλες λαϊκές ανατάσεις παράνομοι ήταν σύμφωνα με την κρατούσα νομιμότητα. Το ίδιο και το ΕΑΜ και ο γαλλικός Μάης του '68 και άλλα κινήματα.

Οι εργάτες, οι μεσαίοι αγρότες, οι μικροί επαγγελματοβιοτέχνες, οι γυναίκες, η νεολαία, που διεκδίκησαν και κατέκτησαν, έδωσαν πολλούς νεκρούς, υπέστησαν διώξεις και βασανισμούς από τις λεγόμενες δεξιές και «κεντρώες» κυβερνήσεις (ιδιώνυμο, εξορίες, δολοφονίες, φυλακίσεις), γιατί συγκρούστηκαν με μια άλλη νομιμότητα.

Δεν έχει κανείς παρά να δει και το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, καθώς και στις άλλες χώρες, π.χ., της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ταυτόχρονα, πολλές διατάξεις νόμων, που αναφέρονται στα λαϊκά δικαιώματα, αποτελούν κενό γράμμα, παραβιάζονται πρώτα απ' όλα από την εργοδοσία, αλλά και από τις κυβερνήσεις, που παίρνουν και αντισυνταγματικά μέτρα, όταν πρόκειται να εξασφαλίσουν ρυθμίσεις υπέρ των μονοπωλίων και της νομιμότητάς τους.

• Το δικαίωμα της απεργίας είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, αλλά στην πράξη καταστρατηγείται, καταπατιέται με πολλούς τρόπους: Με δικαστικές αποφάσεις, με απολύσεις, με εξαγορές και με απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, με την επίκληση εθνικών (!) συμφερόντων κ.ά.
• Σωματεία, σύμφωνα με το Σύνταγμα, μπορούν να δημιουργούνται παντού. Κανένας νόμος δεν το απαγορεύει. Στην πράξη, ωστόσο, αυτό το δικαίωμα το απαγορεύουν οι απειλές, η ανεργία. Στις περισσότερες ιδιωτικές επιχειρήσεις κυριαρχεί ο τρόμος που ασκεί ο εργοδότης!
• Το δικαίωμα να πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις, επίσης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, αλλά παραβιάζεται ή υπονομεύεται με πολλούς τρόπους: Με τη χρησιμοποίηση κουκουλοφόρων - προβοκατόρων (Πολυτεχνείο), με ειδικούς νόμους, όπως αυτός που προετοιμάζει η κυβέρνηση κατά των διαδηλώσεων, με κλομπ και χημικά ασφυξιογόνα.
• Η προσωπική ζωή και μια σειρά από ατομικά δικαιώματα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα. Στην πράξη, ωστόσο, επινοούνται διάφορα μέτρα καταστολής, που τα κονιορτοποιούν (Σένγκεν, ΕΣΕΛΟΝ, «τρομονόμος» κ.ά.).
• Και η ακεραιότητα των χωρών είναι διεθνώς κατοχυρωμένη. Αλλά στην πράξη, χώρες κατατεμαχίζονται (π.χ. Γιουγκοσλαβία), λαοί δεν έχουν πατρίδα (π.χ. Παλαιστίνιοι, Κούρδοι), το ΝΑΤΟ και η ΕΕ αποφασίζουν να επεμβαίνουν ένοπλα, όπου κρίνουν!
• Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις προωθούνται με νόμους. Το δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση ανατρέπεται πλήρως, σβήνεται από το χάρτη. Νομίμως, με βάση τους νόμους που ψηφίζουν!

Επομένως, το θέμα «δικαιώματα» είναι πολύ σχετικό. Για την ακρίβεια, είναι ταξικό.

Είναι πολύ χαρακτηριστική η επίθεση που εξαπέλυσε ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και συνολικά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατά των εργαζομένων και του ΚΚΕ, όταν η Ομοσπονδία των οικοδόμων πραγματοποίησε συμβολική κατάληψη του υπουργείου Εργασίας. Τότε ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης χαρακτήρισε την ενέργεια επαναστατική, ενώ την παρομοίασε και με την έφοδο και κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων το 1917! Γιατί παρομοίασε την κατάληψη με ένα γεγονός, όπως η Οχτωβριανή Επανάσταση, που απέχει παρασάγγας από τον συγκεκριμένο αγώνα;

Δεν ήταν καθόλου τυχαία η πρωθυπουργική παρέμβαση. Και φυσικά βρήκε τη σύμφωνη γνώμη της ΝΔ...

Ο στόχος και προφανής ήταν και αρκετές πλευρές περιέχει. Η κυριότερη: Απευθυνόταν στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων, για να τους τρομοκρατήσει! Για να τους πει, ότι έτσι παραβιάζεται η νομιμότητα που καθορίζει το Σύνταγμα!

Συμπέρασμα: Εμείς (δηλαδή η κυβέρνηση) θα σας τσακίζουμε και εσείς (δηλαδή οι εργαζόμενοι) θα σκύβετε το κεφάλι και θα ενισχύετε την κοινωνική συνοχή! Αν όχι, θα σημαίνει ότι πηγαίνετε κόντρα στην τάξη της νομιμότητας!...

Μήπως τα ίδια δεν έκαναν και με τους αγωνιζόμενους αγρότες, με τους μαθητές, με την επίσκεψη του Κλίντον; Πάνω από δέκα χιλιάδες σύρθηκαν στα «αγροτοδικεία»! Εστησαν και «μαθητοδικεία», κυνηγώντας 15χρονα και 16χρονα παιδιά με εισαγγελείς και χωροφύλακες! Και εξαπέλυσαν τους προβοκάτορές τους να κάψουν το κέντρο της Αθήνας, όταν οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος αποπειράθηκαν να προχωρήσουν προς την αμερικανική πρεσβεία...

Ελεύθερη επιλογή θα υπήρχε, αν ο εργαζόμενος αποκτούσε τη δυνατότητα γνώσης των αιτιών της εκμετάλλευσής του. Αυτή, όμως, η δυνατότητα μπορεί να αναπτυχθεί, σε έναν σημαντικό βαθμό, μόνο όταν αναπτύσσεται η ταξική πάλη. Εκεί όπου η δράση για τα δικαιώματά του, η δράση κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού δένεται με τη γνώση, αλλά και με την πείρα. Για παράδειγμα, πέρα από τα γνωστά ελληνικά δεδομένα, πόσο ελεύθερα ψήφισε ο λαός της Γιουγκοσλαβίας, με βομβαρδισμούς, στρατό κατοχής, εκβιασμούς για οικονομική - δήθεν - ανόρθωση και άλλα;

Η ελευθερία έκφρασης δεν πρέπει να γίνει αποδεκτό, από το λαό, ότι θα είναι νόμιμη μόνο στο βαθμό που εκδηλώνεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Πρέπει να γίνει αποδεκτό, ότι θα εκφράζεται κάθε μέρα. Και την επομένη των εκλογών, και σε αντίθεση με την κομματική επιλογή που έκανε ο εργαζόμενος την προηγούμενη μέρα.

Από το δίκιο τους αντλούν οι εργαζόμενοι και τις μορφές πάλης που χρησιμοποιούν. Ποιες θα είναι, θα το κρίνουν κάθε φορά οι ίδιοι και οι ταξικοί φορείς τους, και όχι, βεβαίως, με την άδεια της κυβέρνησης.

Καμιά ιστορική κίνηση προς τα μπρος δεν έγινε δίχως να έρθει ο λαός στο προσκήνιο. Αυτό έκαναν οι κομμουνάροι του Παρισιού, ανοίγοντας δρόμους στην παγκόσμια εργατική τάξη.